Ζήσαμε τις μέρες που πέρασαν, την εσχάτη ταπείνωση του Νυμφίου Χριστού.

     Μας αξίωσε η Χάρις του Θεού και τη χρονιά αυτή, να ασπασθούμε την Εικόνα του Νυμφίου.

     Αυτή την Αγία Μορφή, στην εσχάτη ταπείνωση.

     Είδαμε αυτή την Αγία Κεφαλή που περιέκλειε τη Θεία Σοφία, γερμένη με το ακάνθινο στέφανο, με μισοσβησμένους τους οφθαλμούς, την κόκκινη χλαμύδα και τον περιπαιχτικό Κάλαμο στα  άχραντα Χέρια Του, σαν δήθεν Βασιλικό σκήπτρο εξουσίας, στο μέσον του κάθε Ναού.

     Αυτή την Μορφή, που είχαν ταλαιπωρήσει, μαστιγώσει, βασανίσει, περιπαίξει, εμπτίσει!

     Ποιός αντέχει αλήθεια να τον φτύνουν;

     Και όμως. Αυτός που δεν τολμούσαν ούτε οι Άγγελοι να αντικρίσουν, αντέχει, υπομένει, χάριν της Εκκλησίας, Νύμφης. Χάριν της ψυχής του καθενός μας, Νύμφης. ” Ίνα αυτήν Αγιάση”.

     Έγινε ο Θεάνθρωπος άμορφος για να καταστήσει την Εκκλησίαν πανέμορφη Νύμφη δίπλα Του, ένδοξη, αψεγάδιαστη, εξαιρετικής ωραιότητος.

     Σήμερα τον αντικρίζουμε επί του Σταυρού. ” Ούτος τας αμαρτίας ημών φέρει και περί ημών οδυνάται”. (Ησ. γ. 4)

     Αυτός ο επί του Σταυρού, δεν είναι απλός άνθρωπος.

Είναι ο Θεάνθρωπος Κύριος, που υπήρχε προ ” Πάντων των αιώνων”. “Αυτός περί ημών οδυνάται “!

Οδυνάται γιατί ένας μαθητής τον προδίδει.

Οδυνάται γιατί ένας άλλος μαθητής τον αρνείται.

Οδυνάται γιατί τον εγκατέλειψαν όλοι οι μαθηταί.

Οδυνάται γιατί ο λαός που ευεργέτησε τον αποδοκιμάζει μπροστά στον Πιλάτο.

Οδυνάται γιατί ενώ γνωρίζει ότι είναι αθώος, φορτώθηκε τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων, όλων των εποχών. Για να σχισθεί το χειρόγραφο των αμαρτιών όλων μας. Για να ξαναγυρίσουμε στην πρίν από την πτώση μας κατάσταση. Να ξανακερδίσουμε τον Παράδεισο, την ανέκφραστη μακαριότητα της Βασιλείας Του. Γι αυτό η Σταυρική Του θυσία.

     Μέσα στην οδύνη Του “Διψά”.  Όχι για να του προσφέρουμε ένα ποτήρι νερό, ούτε για τα δάκρυα που άθελά μας θα κυλήσουν στα μάτια μας, ακούγοντας το “Σήμερον κρεμάται επί ξύλου”.

      Διψά τη σωτηρία μας. Την ειλικρινή μετάνοια του καθενός μας, χωριστά.

      Να συνειδητοποιήσουμε το “Εσταυρώθεις δι εμέ”.

 Για μένα Σταυρώθηκες Κύριε.

 “Ο Σταυρός είναι αγάπη “.

     Αδερφοί μου

Ζούμε σε μια εποχή που την χαρακτηρίζει η ολιγοπιστία ή ακόμα και η ολοκληρωτική θα έλεγα έλλειψη πίστεως. Εποχή που ο σύγχρονος άνθρωπος πίστεψε πως όλα μπορεί να τα κατορθώσει με τη λογική και τις δυνάμεις του. Έφτιαξε εδώ στη γη το δικό του Παράδεισο με την επιστήμη του, την οικονομία του, τη δικαιοσύνη του, την δική του ηθική, όμως χωρίς Θεό.

     Ζούμε σε εποχή που η θρησκευτική αδιαφορία και ουδετερότητα, επιδιώκουν την αποχριστιανοποίηση της Ελλάδας. Γι αυτό η πίστις αμφισβητείται και εμπέζεται, με στόχο, να κλονιστούν τα Χριστιανικά θεμέλια του λαού μας.

     Το παρήγορο όμως είναι, ότι γνωρίζει ο Θεός, πως υπάρχει και “λαός πολύς”, (πράξη. 18,10) που πιστεύει, που προσεύχεται και ελπίζει εις ΕΚΕΙΝΟΝ.

     Υπάρχουν άνθρωποι που υψώνουν “οσίας χείρας”

( Α’ Τιμ. Β,8) προς τον Θεόν και προσεύχονται. Αυτοί θα κερδίσουν για όλους μας το Έλεος, την Χάριν και την αγάπη του Θεού.

     “ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ”.