Πρόσφατα, όμως αποκαλύφθηκε και η συμμετοχή τους, καθοριστικής σημασίας, σ’ ένα άγνωστο έως σήμερα ομαδικό έγκλημα στην περιοχή των Ιωαννίνων.
Στη Μονή Περιβλέπτου Παντάνασσας Ιωαννίνων, βρέθηκαν πριν λίγο καιρό τα λείψανα 20 μοναχών και τριών μικρών παιδιών, που μαρτύρησαν από τα στρατεύματα κατοχής στις 25 Απριλίου του 1941, με την συνδρομή των Μουσουλμάνων Τσάμηδων.
Πώς ανακαλύφθηκαν; Με την άδεια και τη βοήθεια του Μητροπολίτη Ιωαννίνων Μαξίμου, ο ηγούμενος της Μονής αρχιμανδρίτης π. Θωμάς Ανδρέου (πρωτοσύγκελος της Μητροπόλεως) έκανε αναστηλωτικές εργασίες, οι οποίες αναμόρφωσαν και αναγέννησαν τον χώρο και τον κατέστησαν λειτουργικό.
Στο παρεκκλήσιο του αγίου Αθανασίου του Αθωνίτη, του μοναδικού σ’ ολόκληρη την Ήπειρο, που υπάρχει στη Μονή, γινόταν συντήρηση του δαπέδου. Έκπληκτοι οι εργάτες ανακάλυψαν σε ειδικά διαμορφωμένη κρύπτη, κάτω από αυτό, τα λείψανα.
Ένα ακόμη τραγικό στοιχείο είναι ότι στα μέτωπα των εκτελεσθέντων, υπάρχουν οι σφαίρες, των κατακτητών, που σημαίνει ότι δολοφονήθηκαν δια τουφεκισμού.
Με πρωτοβουλία του π. Θωμά καθαρίστηκαν τα λείψανα και τοποθετήθηκαν εμφανώς, στο σημείο, που βρέθηκαν, ώστε να είναι ορατά στους επισκέπτες.
Μάλιστα οι εκτελεστές, όπως σημειώνει ο π. Θωμάς, έγραψαν τα ονόματα τους πάνω στις τοιχογραφίες του πρόναου του καθολικού!
Μια επιπλέον απόδειξη των φρικτών εγκλημάτων των εισβολέων και των συνεργατών τους Μουσουλμάνων Τσάμηδων, οι οποίοι αμαύρωσαν με τα μελανώτερα χρώματα τις σελίδες της ιστορίας, ωστόσο αποτέλεσαν αφορμή να αναδειχθεί για μια ακόμη φορά το μεγαλειώδες φρόνημα των Ελλήνων.
ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΩΝ ΤΣΑΜΗΔΩΝ
Οι Μουσουλμάνοι Τσάμηδες της Θεσπρωτίας πολλές φορές, εκείνα τα χρόνια, οργανωμένα απέκρουσαν την ειλικρινή προσπάθεια του Χριστιανικού πληθυσμού για γλωσσική, κοινωνική και πολιτισμική ένταξή τους.
Αποτελούσαν μειοψηφία του συνολικού πληθυσμού του νομού. Αυτό δεν τους εμπόδισε από τα τέλη του 1940 ως τα μέσα περίπου του 1944, σε συνεργασία με τους κατακτητές, να προβούν σε μια σειρά από εγκλήματα σε βάρος του Χριστιανικού πληθυσμού της Θεσπρωτίας, με σκοπό την προσάρτησή της στην Αλβανία. Πρόκειται ουσιαστικά για μια εθνοκάθαρση, που, ευτυχώς, δεν πρόλαβε να ολοκληρωθεί.
Ήδη από τον Ιούλιο του 1941, στην Ηγουμενίτσα, την Παραμυθιά και τους Φιλιάτες, οι Μουσουλμάνοι Τσάμηδες ζητούσαν από τους Χριστιανούς της Θεσπρωτίας να τους δίνουν το 1/3 της παραγωγής τους, κάτι για το οποίο υπήρξε έντονη αντίδραση και αυτή η προσπάθεια απέτυχε, ενώ στην περιοχή του Μαργαριτίου καρποφόρησε.
Από επίσημες εκθέσεις, προκύπτει ότι το 1941 δολοφονήθηκαν από τους Τσάμηδες στη Θεσπρωτία 283 Έλληνες Χριστιανοί. Το 1942, δολοφονήθηκαν 438 Χριστιανοί, ανάμεσά τους και ο αναπληρωτής νομάρχης Γεώργιος Βασιλάκος, 7 χωριά λεηλατήθηκαν και στη συνέχεια πυρπολήθηκαν. Το 1943, σημαδεύτηκε από τα εγκλήματα στην περιοχή του Φαναρίου και τη δολοφονία 49 προκρίτων της Παραμυθιάς. Κατά τις επιχειρήσεις του Φεβρουαρίου 1944, 25.000 σπίτια πυρπολήθηκαν και 100.000 πολίτες έμειναν άστεγοι.
Μια αποκαλυπτική έκθεση, που περιγράφει με λεπτομέρειες τα απάνθρωπα εγκλήματα των Τσάμηδων στη Θεσπρωτία κατά την Γερμανοϊταλική Κατοχή, συνέταξε το 1948 ο τότε Διοικητής του Κέντρου Αλλοδαπών Ηπείρου, μοίραρχος Ε. Ζάκκας.
Είχε προηγηθεί αναφορά του Διοικητή Χωροφυλακής Μαργαριτίου, στις 5 Οκτωβρίου 1945, προς τη Γεν. Διοίκηση Ηπείρου.
Στη έκθεση του Διοικητή του Κέντρου Αλλοδαπών Ηπείρου υπάρχουν συντριπτικά στοιχεία, δραματικά, που αποκαλύπτουν το μέγεθος της γενοκτονίας, που συντελέστηκε στη Θεσπρωτία από τους “Τσάμηδες” στα χρόνια της Γερμανοϊταλικής κατοχής.
Ενδεικτικά αναφέρεται, μεταξύ άλλων, με συγκλονιστικό τρόπο σ’ αυτή: «Την πρωίαν της 10ης Αυγούστου 1943, τμήματα του Γερμανικού στρατού πλήρως εξοπλισμένα, ακόμη και διά πυροβόλων και ακολουθούμενα υπό Τουρκαλβανικών εκ Τσάμηδων της Θεσπρωτίας συγκεκριμένων τμημάτων, ομοίως επίσης εξοπλισμένων και επί κεφαλής εχόντων τον Νουρί Μπέη Ντίνο, τον αδελφόν αυτού Μπαζάρ Μπέη Ντίνο και τον ανεψιόν τούτων Ρετζέπ Ντίνο, εξορμώσιν ακάθεκτα κατά του Φαναρίου και κατακλύζουσι την περιοχήν αυτού.
Άμα τη εισόδω των τμημάτων τούτων εις την περιοχήν του Φαναρίου, οι Τουρκαλβανοί επεδόθησαν το πρώτον εις την διαρπαγήν και λεηλασίαν των οικιών και των καταστημάτων. Απειράριθμα υποζύγια μεταφερθέντα υπ’ αυτών εκεί διά τον σκοπόν τούτον καθώς και άλλα διαρπαγέντα εκεί υπ’ αυτών ανήκοντα δε εις τους Φαναριώτας, υπερεφορτώθησαν δι’ οικιακών σκευών, ειδών ρουχισμού και κλινοστρωμής, τροφίμων, δημητριακών καρπών και άλλων παντοειδών αντικειμένων, τα οποία διά του τρόπου τούτου μεταφέρθησαν εις τα χωρία και τας οικίας των αρπαγέων.
Ακολούθως οι ίδιοι επεδόθησαν εις την πυρπόλησιν των κενών πλέον οικιών των κατοίκων. Όσοι εκ των κατοίκων ηδυνήθησαν να διαφύγωσιν την εξολοθρευτικήν ταύτην λαίλαπα αναμέσον των πυρών και των κινδύνων προσέφυγον εις Πρέβεζαν και Πάργαν. Οι λοιποί περιέπεσαν εις τας εγκληματικάς αιμοσταγείς χείρας των Τουρκαλβανών και των Γερμανών και βασανισθέντες πολυειδώς και ποικιλοτρόπως κατά τρόπον πάντοτε άγριον και απάνθρωπον, ανώτερον πάσης περιγραφής, εύρον εν τέλει, σκληρόν θάνατον…
Οι Τουρκαλβανοί (Τσάμηδες) υπερβάλλοντες εις εγκληματικότητα και τους Γερμανούς, υπήρξαν σκληρότεροι και θηριωδέστεροι και των πλέον αγρίων θηρίων, μη φεισθέντες ουδ’ αυτών των γερόντων και των νηπίων. Εβίασαν κτηνωδώς υπάνδρους γυναίκας και κορασίδας μικροτάτης ηλικίας. Καθ’ όλην την διάρκειαν του μελανού εκείνου μηνός Αυγούστου του έτους 1943 το τοπίον εκείνο περιεβάλλετο από τους καπνούς των καιομένων οικιών του Φαναρίου, θρήνος δε και οδυρμός ηκούετο και μετέπειτα ακόμη, των επιζησάντων του ολέθρου.
Αλλά, το κακόν και η μήνις των Τουρκαλβανών κατά των Χριστιανών της περιοχής ταύτης δεν σταμάτησε τουλάχιστον με το πέρας της Γερμανοαλβανικής επιδρομής ταύτης. Και μετέπειτα οι Τουρκαλβανοί κατά συχνάς περιόδους μέχρι τέλους του μηνός Οκτωβρίου 1943 εφορμούσαν κατά του Φαναρίου και διέπραττον ποικίλα ανουσιουργήματα, εις τα οποία τους υπεκίνει η εγκληματική ψυχοσύνθεσίς των και η εις τους εγκληματικούς των εγκεφάλους εγκλωβισμένη νοσηρά ιδέα της «Μεγάλης Αλβανίας».
Από το 1945 ως και το 1947, καταδικάστηκαν ερήμην 1701 Μουσουλμάνοι Τσάμηδες. Οι 911 (ποσοστό 53,6%) σε θάνατο, 489 (ποσοστό 28,7%) σε ισόβια και 301 (ποσοστό 17,7%) σε φυλάκιση.
Η ακίνητη περιουσία τους, απαλλοτριώθηκε από το Ελληνικό Δημόσιο. Η αγροτική τους περιουσία παραχωρήθηκε σε ακτήμονες, ενώ η αστική τους εκποιήθηκε απευθείας ή με δημοπρασίες σε άστεγους.
Απέναντι στον Αλβανικό αλυτρωτισμό, που, αλλοιώνοτας και διαστρεβλώνοντας και αγνοώντας την αμείλικτη ιστορική πραγματικότητα, μιλάει για “την πατρίδα της Τσαμουριάς”(!) και “περί γενοκτονίας των “Τσάμηδων” από τους Έλληνες”(!) είναι ανάγκη να τονισθεί η λανθάνουσα κατάσταση των παράλογων και ακραίων διεκδικήσεων, όταν μάλιστα η αλήθεια είναι τόσο αποκαλυπτική.
Και να αναδειχθεί ότι, μακριά από τις σκιές του παρελθόντος, χωρίς να εγείρονται αστήρικτες απαιτήσεις, σ’ ένα ανύπαρκτο ζήτημα, όπως είναι το “Τσάμικο”, μπορούν οι δύο λαοί, ο Αλβανικός και ο Ελληνικός, που έχουν πολλά κοινά και ενωτικά στοιχεία, να καλλιεργήσουν και να αναπτύξουν κλίμα εποικοδομητικής συνεργασίας, μακριά από πολιτικές σκοπιμότητες, με τη διασφάλιση των δικαιωμάτων της Ελληνικής Μειονότητας, που θα διασφαλίσει και την Ευρωπαϊκή πορεία της γειτονικής χώρας.
