Αν κάτι αποδεικνύουν τα αποκαλυπτόμενα από τον «Ε.Κ.» τις τελευταίες μέρες γύρω από το θέμα του νέου Καταστατικού, είναι ότι υπήρξε βιασύνη και απρονοησία, με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε σε αδιέξοδα μειωτικά δυστυχώς του γοήτρου της Αρχιεπισκοπής, αλλά και του Πατριαρχείου. Και εξηγώ αμέσως.
Προτού ακόμα ο σημερινός Αρχιεπίσκοπος γνωρίσει και γνωριστεί με την ενταύθα Εκκλησία μας, της οποίας δεν είναι «σαρξ εκ της σαρκός της και οστούν εκ των οστέων της» και ο οποίος δεν είχε εργασθεί, δεν είχε ματωθεί, δεν είχε τρέξει, δεν είχε κοπιάσει, δεν είχε βιώσει στο πετσί του τις δυσκολίες, τις ιδιαιτερότητες και την ιδιοπροσωπεία της Εκκλησίας και Ομογενειακής μας Κοινότητας, όπως άλλωστε και οι δύο προ αυτού ο Σπυρίδων και ο Δημήτριος για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, βιάστηκε να προβεί σε επικίνδυνες ανατροπές.
Κατόρθωσε με στροβιλισμούς όρων και πραγμάτων να συμπαρασύρει δυστυχώς τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο, ο οποίος ομολογουμένως είναι ένας οξύνους, ευπαίδευτος και χαρισματικός Πατριάρχης των τελευταίων αιώνων της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας. Αποτέλεσμα ο Πατριάρχης να προτείνει την αναστολή του Καταστατικού της Αρχιεπισκοπής και την εκθρόνιση του Μητροπολίτη Νέας Ιερσέης Ευαγγέλου στα μέλη της Ιεράς Συνόδου της εποχής εκείνης, του Οκτωβρίου του 2020, και δυστυχώς ελήφθησαν αποφάσεις με βιασύνη και απρονοησία και σήμερα βιώνουμε το αδιέξοδο.
Η Αρχιεπισκοπή Αμερικής με ανεσταλμένο το Καταστατικό της, πλην όμως ισχύει γιατί δεν υπάρχει καινούργιο και δεν θα υπάρξει μέχρι την Κληρικολαϊκή του 2024, όπως αποκαλύψαμε πριν μερικές μέρες, με έναν Μητροπολίτη έκπτωτο και αναπολόγητο στις αιτιάσεις του Ελπιδοφόρου, ο οποίος είχε βάλει στο μάτι πριν ενθρονιστεί ακόμα να πάρει τη Μητρόπολή του. Κι ακόμα με έναν απροκάλυπτο εμπαιγμό ακύρωσης και καταστρατήγησης εν τη πράξει του Καταστατικού και των ισχυόντων θεσμίων επί μακρά σειρά ετών στην Αρχιεπισκοπή Αμερικής για τις Επισκοποιήσεις. Αναφέρομαι συγκεκριμένα στην επισκοποίηση του Αθηναγόρα Ζηλιασκόπουλου, τον οποίον έφερε εδώ ο Ελπιδοφόρος επειγόντως από τον Καναδά χωρίς να έχει καν τα απαραίτητα δικαιολογητικά παραμονής και άδεια εργασίας, αλλά με φοιτητική βίζα. Ο Αθηναγόρας έχει μία ενδιαφέρουσα διαδρομή, γνωστή ευρέως σε εκκλησιαστικούς κύκλους της Γερμανίας, της Βορείου Ελλάδος, του Φαναρίου, του Καναδά.
Ο Αρχιεπίσκοπος προσπάθησε μέσα σε λίγους μήνες να τον κάνει Επίσκοπο αλλά τον φρέναρε η ενταύθα Επαρχιακή Σύνοδος λέγοντάς του πως χτες ήλθε και δεν έχει συμπληρώσει πενταετία υπηρεσίας εν Αμερική όπως προβλέπει το Καταστατικό της Αρχιεπισκοπής. Παράλληλα, υπήρχαν και πολύ σοβαρές ενστάσεις εκ Φαναρίου, οι οποίες δεν είναι του παρόντος να σημειωθούν εν λεπτομερεία.
Ο Ελπιδοφόρος ωστόσο, αν και γνώριζε την κατάσταση, κατόρθωσε και έπεισε τον Πατριάρχη να προχωρήσει στην επισκοποίηση του Ζηλιασκόπουλου κάνοντας τον δικό του Βοηθό Επίσκοπο της Αρχιεπισκοπής Κωνσταντινουπόλεως και παραχωρώντας τον «κατ’ ανάθεση» στην Αρχιεπισκοπή Αμερικής.
Βέβαια οι ενταύθα ιεράρχες, ιερείς, και η πλήθουσα Εκκλησία κατάλαβαν πέρα ως πέρα τα γενόμενα του κόλπου το «δι’ άλλης οδού», πλην όμως «ουδέν αποκρίνονται» υψίφωνα, άλλο τι γίνεται χαμηλόφωνα. Οι μεν Μητροπολίτες επειδή είναι τρομοκρατημένοι από την αναίτια και αναπολόγητη εκθρόνιση του Ευαγγέλου εκ των θερμότερων υποστηρικτών παντοιοτρόπως του Πατριαρχείου, συμπεριλαμβανομένης βέβαια και οικονομικής υποστήριξης, οι δε ιερείς φοβούνται κι αυτοί να μην τους βγάλει από τις κοινότητές τους και τοποθετήσει αυτούς που έφερε από τη Χάλκη, τη Θεσσαλονίκη και αλλού. Οι λαϊκοί του Αρχιεπισκοπικού Συμβουλίου σχολιάζουν ιεροκρυφίως γιατί δεν είναι διατεθειμένοι να χάσουν τις φωτογραφίες και τα δείπνα, ενώ η πλήθουσα Εκκλησία και Ομογένεια τηρούν εκ του μακρόθεν κουνώντας τα κεφάλια τους με δοκισησοφία θρηνώντας τη χαμένη ελπίδα…
Κι έτσι φτάσαμε στον σημερινό τραγέλαφο της αναστολής του Συντάγματος, το οποίο όμως ισχύει αν και ανασταλέν, δηλαδή μιλούμε για αυτογελοιοποίηση.
Οι άνθρωποι οι οποίοι αγαπούν και σέβονται τον Πατριάρχη διερωτώνται τι συμβαίνει; Πώς επιτρέπει στον Ελπιδοφόρο και τον συμπαρασύρει σε τέτοια σοβαρά ολισθήματα;
Αν το Καταστατικό έχρηζε αναθεώρησης όφειλε να γίνει στον καιρό του, με σεβασμό και εκτίμηση στην εδώ Ιεραρχία, στον Κλήρο και τον Λαό, τους οποίους αγνόησε παντελώς ο Ελπιδοφόρος και το πληροφορήθηκαν από τον «Εθνικό Κήρυκα» εκείνο το μοιραίο πρωϊνό της Πέμπτης 8 Οκτωβρίου 2020. Πού είναι η συνεργασία και η διαφάνεια που υποσχέθηκε ο Ελπιδοφόρος, ρωτούν πλείστοι όσοι εκ του κλήρου και του λαού; Πώς εισηγήθηκε ένα τόσο σοβαρό θέμα στον Πατριάρχη «δίχα της γνώμης των πλειόνων», δηλαδή των συνεπισκόπων του της Επαρχιακής Συνόδου;
Βέβαια ο Ελπιδοφόρος κρύβεται πίσω από το Πατριαρχείο λέγοντας και γράφοντας δυστυχώς (ανακοινωθέντα) πως όλα αυτά ήταν απόφαση του Πατριάρχη και της Συνόδου, ενώ η αλήθεια είναι πως ο ίδιος ο Ελπιδοφόρος τα εισηγήθηκε. Βέβαια θα μπορούσε κάλλιστα ο Πατριάρχης να τα απορρίψει, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Υπομονή λοιπόν δυόμισι χρόνια για την εμφάνιση του νέου Καταστατικού, στην Κληρικολαϊκή του 2024. Φαίνεται πως εδώ υπάρχει εμφανώς μία σύγκρουση πολιτισμών και νοοτροπίας ανάμεσα στη Δύση και την Ανατολή, η εξής: Εμείς εδώ στη Δύση, στην ευλογημένη χώρα της Αμερικής, πορευόμαστε με άλλους ρυθμούς, γοργούς, γιατί το τραίνο της ιστορίας περνά τρέχοντας κι αν το χάσουμε μένουμε πίσω. Γι’ αυτό κάτι που πρέπει να κάνουμε σήμερα, το κάνουμε χτες κι έτσι σημειώνεται η πρόοδος. Στην Ανατολή ισχύει η νοοτροπία του αγάλι-αγάλι ή γιαβάς-γιαβάς τουρκιστί.
Παρήγορο σημάδι που αρχίζει να διαφαίνεται είναι ότι πολλοί ιεράρχες του Φαναρίου δεν φαίνονται διατεθειμένοι να συναινέσουν στα προτεινόμενα του Ελπιδοφόρου. Βέβαια το ερώτημα είναι ποία στάση θα τηρήσει ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος διότι στο τέλος θα γίνει αυτό που θα εισηγηθεί εκείνος.
