Επικρατούσα διεθνώς πολιτική άποψη είναι ότι, όσο πιο γρήγορα λύνεις ένα πρόβλημα, τόσο το καλύτερο. Κατά μία άλλη (διπλωματική;) άποψη όμως, αν πρέπει να γίνει επιλογή μεταξύ μιας κακής λύσης κάθε προβλήματος και της μη λύσης αυτού, καλύτερα είναι να επιλεγεί το δεύτερο(αν βέβαια αυτό είναι εφικτό). Με οδηγό αυτήν την προσέγγιση, μπορεί να υποστηριχθεί ότι, όπως και στο Κυπριακό,που επί πολλά χρόνια επιλέχθηκε η μη λύση αντί των προταθέντων κακών λύσεων αυτού, ίσως το ίδιο πρέπει να γίνει και τώρα στο λεγόμενο “Σκοπιανό” πρόβλημα. Τούτο γιατί, με την Ελλάδα “γονατισμένη”οικονομικά και υπό αυστηρή κηδεμονία από τους δανειστές της, πιο πιθανή φαντάζει η επιβολή μιας κακής λύσης αντίθετης προς τα μακροχρόνια εθνικά μας συμφέροντα. Θυμίζω ότι, όταν γινόταν (ολοφάνερα) οι πιέσεις των Δυτικών συμμάχων για αποδοχή του σχεδίου Ανάν από Κύπρο και Ελλάδα, ήταν κυρίως ο Λαός της Μεγαλονήσου που βροντοφώναξε προς Δύση και Τουρκία ένα ηχηρό “όχι”. Και ενώ όλοι προφήτευαν τότε πρόσθετα δεινά για την Κύπρο (εξ αιτίας του οχι), στα χρόνια που, έκτοτε, ακολούθησαν (τουλάχιστον έως σήμερα), τίποτα το φοβερό δεν προέκυψε σε βάρος της Κύπρου και των συμφερόντων του Λαού της. Αντίθετα, παρά τις Τουρκικές απειλές, η Μεγαλόνησος, συμπράττει τώρα με Κράτη και ιδιωτικές εταιρίες για την αξιοποίηση του υποθαλάσσιου πλούτου της, αφού προηγήθηκε τον Μάϊο του 2004. (δυό μήνες δηλαδή μετά το ΟΧΙ των Κυπρίων) η ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση και το 2008 στη ζώνη του Ευρώ (ΟΝΕ). Αυτήν ακριβώς την δύναμη που πρόσφερε στην τότε Κυπριακή ηγεσία το αποτέλεσμα ενός Δημοψηφίσματος, πρέπει να επιδιώξει να προσπορισθεί σήμερα και η Ελληνική Κυβέρνηση από κάθε μαζικό συλλαλητήριο (που έγινε ή θα γίνει) για το “Σκοπιανό” πρόβλημα αντί να λοιδορεί, να απαξιώνει και να θεωρεί τέτοιες κινητοποιήσεις “γραφικά” και “εθνικιστικά παραληρήματα”. Εκτός και αν, κατά βάθος, τα εκλαμβάνει ως μια έμμεση Λαϊκή αποδοκιμασία της όλης Κυβερνητικής πολιτικής κάτι όχι απίθανο.

Υπέρ αυτής της εκδοχής (ότι τα συλλαλητήρια αποτελούν και έκφραση οργής του Λαού κατά της Κυβέρνησης), έχουν ήδη αρθρογραφήσει κάποιοι αναλυτές. Και πιθανά να έχουν δίκιο. Εν προκειμένω, ας μου επιτραπεί να αναφερθώ σε δύο κηδείες του παρελθόντος που, χωρίς καθοδήγηση, μετατράπηκαν αυθόρμητα σε ιδιόμορφα αντικαθεστωτικά συλλαλητήρια. Η πρώτη ήταν η κηδεία του Εθνικού μας ποιητή Κωστή Παλαμά. Εγινε εν μέσω της φοβερής Γερμανικής Κατοχής και μάλιστα μέσα στο καταχείμωνο. ΄Ηταν 28 Φεβρουαρίου του 1943 όταν, μια λαοθάλασσα ξεχύθηκε απρόσμενα στους Αθηναϊκούς δρόμους όχι μόνο για να ξεπροβοδίσει τον μεγάλο νεκρό αλλά και για να εκφράσει και να εκδηλώσει τα αισθήματά του κατά των Γερμανών κατακτητών. Τότε, η αντίδραση αυτή, ως μια ηχηρή αντιστασιακή εκδήλωση, έκλεισε με ένα μυριόστομο και βροντερό ψάλσιμο του Εθνικού μας Ύμνου από το συγκεντρωμένο μέγα πλήθος: “Απ΄τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε ω χαίρε ελευθεριά” είπαν τότε κατάμουτρα στους Γερμανούς οι πατριώτες πρόγονοί μας.

Η δεύτερη κηδεία “συλλαλητήριο” ήταν αυτή του Γεωργίου Παπανδρέου (1888-1968) του αποκαλούμενου και “Γέρου της Δημοκρατίας”.

΄Εγινε στις 3 Νοεμβρίου του 1968, όταν μεσουρανούσε το άστρο της Χούντας των Συνταγματαρχών. Τότε παρά τον φόβο και την καταπίεση, εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου βγήκαν στους δρόμους της Αθήνας. Ακολουθώντας το φέρετρο από τη Μητρόπολη έως και το Α’ Νεκροταφείο, αντί μιας βουβής συμμετοχής στο πένθος για την απώλεια ενός ηγέτη της εποχής του, το πλήθος άρχισε να φωνάζει ρυθμικά συνθήματα-κόλαφο για τους Χουντικούς στρατοκράτες:

-“Σήκω Γέρο να μας δεις”- “Πού είναι το ΟΧΙ μας;” Και το πιο ηχηρό:

-“Παπανδρέου, Δημοκρατία, ΄Ενα-Ένα-Τέσσερα”.

Απρόσμενα και χωρίς προετοιμασία ή καθοδήγηση, η κηδεία του Παπανδρέου έγινε η πρώτη αυθόρμητη και, κυρίως, ΦΑΝΕΡΗ λαϊκή εκδήλωση κατά της Δικτατορίας και συνάμα μετατράπηκε σε ηχηρή αμφισβήτηση της εγκυρότητας του τότε “Δημοψηφίσματος” που οδήγησε στην αλλαγή του Συντάγματος.

΄Οσο για το “ένα-ένα-τέσσερα”, για όσους τυχόν δεν γνωρίζουν, αναφέρω ότι ήταν το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος που έλεγε ότι “Η τήρηση του παρόντος Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων”.

Αυτός ακριβώς ο πατριωτισμός (και όχι βέβαια ο στείρος εθνικισμός), είναι που βγάζει και σήμερα στους δρόμους εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες οι οποίοι, ούτε καν μπορούν να αποδεχθούν (και δικαίως) ότι, χαρίζοντας άμεσα ή έμμεσα σε Σλαύους το ιστορικό για μας όνομα της Μακεδονίας, λύνεται προς όφελός μας το Σκοπιανό πρόβλημα. ΄Ενα πρόβλημα την λύση (ή και τη μη λύση) του οποίου επιδιώκουν κατά τα δικά τους συμφέροντα Αμερικανοί, Γερμανοί, Ρώσοι ακόμη και Κινέζοι! Και το επιδιώκουν όλο και πιο έντονα τούτο το διάστημα έχοντας διαπιστώσει προφανώς ότι, με αντάλλαγμα την παραμονή τους στην Εξουσία, οι νυν Κυβερνώντας, πιθανά είναι διατεθιμένοι να αποδεχθούν τα πάντα…..

Αν όντως η Κυβέρνηση πιστεύει σε ιδέες και δημοκρατικές αρχές (έτσι τουλάχιστον όπως ο ΣΥΡΙΖΑ τις διακηρύσσει), και επειδή δηλώνει οπαδός της λεγόμενης “Αμεσοδημοκρατίας” δια της έκφρασης του Λαού μέσω Δημοψηφισμάτων, δεν έχει παρά να απευθυνθεί ξανά στο Λαό (όπως έκανε και το 2015) και να θέσει το ερώτημα σχετικά με το Σκοπιανό ζήτημα. Εξυπακούεται ότι και αν αυτό συμβεί, θα πρέπει να δεσμευθεί προκαταβολικά ο κ. Πρωθυπουργός, ότι τούτη τη φορά, ένα (βέβαιο) “ΟΧΙ” του Λαού, δεν θα το μετατρέψει εν μιά νυκτί σε “ΝΑΙ” όπως έκανε το 2015.

Αυτά για να μην ξεχνιόμαστε, ούτε και να εμπεζόμεθα από τους ανιστόρητους ηγέτες μας.

Υ.Γ. Τυχόν υποχωρητική στάση της Κυβέρνησης τώρα στο Σκοπιανό (με ή χωρίς λύση), θα μεγιστοποιήσει τις διεκδικήσεις της Τουρκίας σε Θράκη και Αιγαίο (αλλά και των Αλβανών εθνικιστών), πάντα βέβαια με κίνδυνο πιθανής ζημιάς σε βάρος της Χώρας μας αν όχι άμεσα, σίγουρα σε μελλοντικό χρόνο.

πηγη :www.politischios.gr