Μήνυμα αγάπης και σωτηρίας των ψυχών ημών στέλνει ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου κ. Στέφανος για την Αγία και Μεγάλη Παρασκευή, προτρέποντάς μας να προσευχηθούμε στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό «για να παρακαλέσωμε να μάς προφυλάξη από την προδοσία τού Ιού­δα, από την άρ­νηση τού Πέτρου, από την υποκρισία των Γραμματέων και των Φα­ρισαίων, α­πό την αχαριστία και τον εγωϊσμό της αμαρτίας και της ανο­μίας και με την αν­ά­ξια προσευχή μας να τού πούμε με ειλικρίνεια: “μη μάς αφήσης ποτέ Κύριε να εί­μαστε εμείς αυτοί πού θα σε ξανασταυρώσωμε πάλι”».

Το μήνυμα του Μητροπολίτου Στεφάνου για τη Μεγάλη Παρασκευή

<span style=”text-align: inherit;”>Εδιάλεξες, Σωτήρα μου, να σαρκωθής για να με κάνης άγιο, κατεδέχθης να πάθης, για να μπορώ τώρα εγώ τα πάθη μου να νικήσω. Ο θάνατός σου μού ξα­να­έδω­σε ζωή. Μπήκες στον τάφο και μού εχάρισες τον Παράδεισο. Κατέβηκες στα χα­μηλά και εμένα έφερες ψηλά. Του Άδη γκρέμισες τις πόρτες και μού ἀνοι­ξες ου­ράνιες πύλες. Ἀμφιβολία δὲν χωρεί πώς όλα τά υπέστης για τον πεσμένο άνθρω­πο. Όλα τα ανέχθηκες για να πανηγυρίζη ο Αδάμ.

Με αυτόν τον θαυμάσιο ύμνο του, αγαπητοί Πατέρες και αδελφοί, ο άγι­ος και μέγιστος ποιητής τής χριστιανικής λογοτεχνίας και ποιήσεως, Ρωμανός ο μελω­δός, προσφέρει με την καρδιά και την σκέψη του την ευγνωμοσύνη του προς τον αιώνιο Άρχοντα της δόξης, τον σαρκωθέντα Υιό και Λόγο του αγίου Τριαδικού Θεού μας, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, καταθέτοντας με λίγα λόγια και τόσο όμορφα το δόγμα της ορθοδοξίας για τον Λυτρωτή μας, που καταγράφεται στα άρθρα 3^ο και 4^ο του Συμβόλου της Πίστεώς μας: «Αυτόν τον Υιόν του Θεού που για εμάς τους ανθρώπους και για την σωτηρία μας κατέβηκε α­πό την ουράνια δόξα του στη γή και έλαβε σάρκα και ψυχή όμοια με την ιδική μας με την ενέργεια του αγίου Πνεύματος. Και πού σταυρώθηκε, έπαθε και ετάφη για ε­μάς, όταν ρωμαίος επίτροπος στην Ιουδαία ήταν ο Πόντιος Πιλάτος».

Αγία και Μεγάλη Παρασκευή του 2022, μέσα στην Ορθόδοξη Χριστιανι­κή Ελ­λάδα μας, μέσα σε ένα κόσμο που πάσχει και ενώ προσπαθεί με όλους τους τρό­πους να ξεφύγη από τα δεσμά του θανάτου και της ασθενείας και από την κά­θε είδους εγωϊστική πράξη και πολεμική σύγκρουση, δυστυχώς συγ­χρόνως ευρίσκε­ται μπροστά σε γκρεμούς και αβύσσους, μπροστά στην αμαρ­τία πού μάς κατα­διώ­κει, μπροστά στην αποξένωση, στην τραγικότητα και στην απαξίωση κάθε υ­γιούς πράξεως. Δυστυχώς ο σύγχρονος άνθρωπος πα­ραμένει σταυρωμένος στα πάθη της πλεονεξίας και στις θανατηφόρες επιθυ­μί­ες του πού τόν οδηγούν στην κα­ταστροφή. Η ανθρωπότης πλέον ευρίσκεται συρομένη στο άρμα της φθοράς, της φιλαυτίας και της κενοδοξίας, της άκαι­ρης δόξας, του ψεύτικου πλούτου και της απροσεξίας, της ανομίας και της καταστροφής. Η ανθρωπότης σήμερα ξεκά­θαρα πλέον σταυρώνεται συνεχώς με τα παραπάνω καρφιά του θανάτου, με τα ο­ποία εκάρφωσαν οι αχάριστοι άνθρωποι τον ζωοδότη Χριστό, και οι οποίοι λα­τρεύουν πλέον την κτίση παρά τον κτίσαντα. Γράφει ο απόστολος Παύλος: «Στη θέση της αληθείας του Θεού έβαλαν το ψεύδος και σεβάστηκαν και λάτρευσαν την κτίση αντί για τον κτίστη, πού αιώνια είναι ευλογημένος» (Ρωμ. 1, 25). Αλλά και αλλού τονίζει: «Εάν ο νόμος πού δόθηκε στους ανθρώπους είχε τή δύναμη να δίνη ζωή, η σωτηρία θα προερ­χό­ταν πραγματικά από τον νόμο. Η αγία Γρα­φή όμως διακηρύττει ότι όλοι οι αν­θρω­ποι είναι υπόδουλοι στην αμαρτία. Αυτό σημαίνει ότι η υπόσχεση για σωτηρία δόθηκε σε όσους πιστεύουν στον Ιησού Χριστό» (Γαλ. 3, 21-22).  Είναι συγκλονιστι­κός ο λόγος του Αποστόλου: «Όσο για μένα, δεν θέλω άλλη αφορμή για καύχηση εκτός από τον σταυρό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, τον σταυρό πού επάνω του ο κόσμος πέθανε για μένα και εγώ για τον κόσμο» (Γαλ. 6, 14).

Οι άνθρωποι, σκοτισμένοι από την νύχτα της κακίας και την μισαλ­λοδοξία της εωσφορικής αφροσύνης, εσταύρωσαν τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό επάνω στο ξύλο του Σταυρού, επειδή δεν άντεξαν να τούς ελέγχη και να τούς κρίνη το αιώ­νιο και άκτιστο φώς της δικαιοσύνης του. Οι άνθρωποι δεν δέχθηκαν τους α­γίους και δικαίους προφήτες και μάρτυρες, τους αποστόλους και τους διδα­σκά­λους του Θεού, και ως εκ τούτου με μίσος εδίωξαν και κατά­διώκουν τον Χριστό. Άλλωστε ο ίδιος μάς είπε: «Εάν σάς μισεό ο κόσμος, να γνω­ρίζετε ότι πριν από σάς εμένα έχει μισήσει. Εάν ανήκατε στον κόσμο, τότε ο κόσμος θα σάς αγα­πού­σε σαν κάτι δικό του. Επειδή όμως δεν ανήκετε στον κόσμο της α­μαρ­τίας, α­φού εγώ σάς διάλεξα και σάς ξεχώρισα από τον κόσμο, γι’ αυτό σάς μισεί ο κό­σμος. Να θυμάσθε τον λόγο πού σάς είπα. Δεν υπάρχει δούλος ανώτερος από τον κύριό του. Εάν εμένα κατεδίωξαν, θα καταδιώξουν και σάς…» (Ιω. 15, 18-20). Και ο άγιος απόστολος των εθνών Παύλος καταλήγει: «Έχοντας, λοιπόν, γύρω μας μία τόσο μεγάλη στρατιά μαρτύρων, άς τινάξωμε από επάνω μας κάθε φορ­τίο, και την αμαρτία πού ευκολα μάς εμπλέκει, κι΄ άς τρέχωμε με υπομονή το αγώ­νισμα του δύσκολου δρόμου, πού έχομε μπροστά μας. Άς έχωμε τα μάτια μας προση­λωμένα στον Ιησού, πού μάς έδωσε την πίστη, την οποία και τελειο­ποιεί. Αυτός, αντί για την χαρά πού θα μπορούσε να έχη, υπέμεινε τον σταυρικό θάνατο περιφρονώντας την ατίμωση, και εκάθισε στα δεξιά του θρόνου τού Θεού» (Εβρ. 12, 1-2).

Την θυσία αυτή τού Θεανθρώπου Χριστού μας για εμάς τους αμαρτω­λούς αν­θρώπους, περιγράφει στα τέλη τού 7^ου και στις αρχές τού 8^ου αιώνος μ.Χ. ο άγι­ος Ιωάννης ο Δαμασκηνός: «Έφεγγε, λοιπόν, η μέρα και ήταν πολύ πρωΐ, όταν ο Ιη­σούς οδηγούνταν με δεμένα τα χέρια στο πραιτώριο του Πιλάτου. Ποια χέρια; Εκείνα πού θεράπευσον τυφλούς και γιάτρεψαν κουτσούς. Και σφίγ­γονταν με δεσμά τά δάχτυλα πού δημιούργησαν βλέφαρα, και κρατούνταν ο θε­ραπευτής τών ανθρώπων για να μην εκπληρώση το έργο της τέχνης πού γνώριζε. Αυτά εί­ναι πού ανταποδίδονται στον Κύριο. Δέχθηκε δεσμά αυτός πού δεσμεύει τα νερά στα σύννεφα (Ιώβ 24, 8), αυτός πού ελευθερώνει με γενναιότητα τούς δεμέ­νους στις φυλακές (Ψαλμ. 67, 7), αυτός πού χαρίζει στους ανθρώπους την ελευθερία (Ησ. 61, 1). Δέχθηκε τα δεσμά αυτός πού έλυσε τον Λάζαρο από τα δεσμά του θανά­του. Ω­δηγήθηκε στο πραιτώριο αυτός πού έχει σαν δορυφόρους του αμετρήτους αγ­γέλους. Στάθηκε μπροστά στον Πιλάτο αυτός πού έχει θρόνο του τον ουρανό. Αν­εχόταν ο δημιουργός να τον σέρνουν τα δημιουργήματά του, ο πλάστης τα πλά­σματά του, ο τεχνίτης τά έργα των χεριών του».

Αλλά και ό άγιος Αθανάσιος ο μέγας, ο πατριάρχης της Αλεξανδρείας, με πο­λύ σεβασμό ομιλεί τον 4^ο αιώνα μ.Χ. για το γεγονός τού πάθους τού Κυ­ρίου: «Θαύμα νέο και παράδοξο και πραγματικά γνώρισμα μεγάλης νίκης! Αυτόν πού δίκαζαν σάν άνθρωπο, τον ίδιο τον προσκυνούσαν σάν Θεό την ώρα πού πέ­θαινε. Και αυτόν πού τον περιφρονούσαν σάν μηδαμινό, αυτόν τον παρα­δέχονταν σάν βα­σιλέα, και από εκείνον πού αφαίρεσαν τα κοινά ενδύματα, σέ αυ­τόν εφόρε­σαν πορφύρα, και αυτόν πού ύβριζαν διότι δεν τον γνώριζαν, αυτόν ω­νό­μαζαν προ­φή­τη χωρίς να το θέλουν, και αυτόν πού χλεύαζαν και χτυπούσαν, σέ αυτόν απ­­έδιδαν τιμές νικητή και κόκκινη χλαμύδα και το ακάνθινο στεφάνι και το καλά­μι. Διότι αν και τα έκαμαν αυτά για να τον χλευάσουν, όμως δεν γνώριζαν ό­τι και χωρίς να το θέλουν απογυμνώνονταν από αυτόν». Επίσης, αλλού καταγρά­­φει: «Ἰδού, αυτό είναι ένα κατόρθωμα τού σταυρού. ιδού, αυτά πραγματο­ποίησε ο θάνατος τού Σωτήρος. Διότι το έργο αυτό δεν είναι έργο ανθρώπου, αλλά τού Θε­ού. Και γι’ αυτό έπαθε σάν άνθρωπος, για να χαρίση στους ανθρώ­πους αυτά πού εί­ναι ανώτερα από αυτούς, τά θεία. Γι’ αυτό είναι δικά του επι­τεύγματα τα ση­μερινά κατορθώματα των ανθρώπων. Διότι και όταν ακόμη ομιλή ο Παύλος, ο Χρι­στός εί­ναι αυτός πού ομιλεί μέσα από αυτόν. και όταν πραγματο­ποιή σπου­δαία και θαυμαστά, όμως η χάρη τού Χριστού είναι αυτή πού επιτυγ­χάνει αυτά τα πράγ­ματα. και εάν έφθασε η γνώση τού Θεού σέ όλους, όμως η δι­δασκαλία δεν είναι ανθρώπινη, αλλά τού ιδίου τού Λόγου, ο οποίος κατέβη σάν μεσίτης με­τα­ξύ Θεού και ανθρώπων».

Αυτήν την ουράνια πραγματικότητα επάνω στην γή μας, μάς προσέφερε ο Ε­σταυρωμένος για την σωτηρία μας Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο Υιός και Λό­γος τού Θεού. Μάς εχάρισε την αιωνιότητα και την λύτρωση από τίς αμαρτίες μας με τον σταυρικό του θάνατο. Όταν αυτός έφερε επάνω του τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων των σκλαβωμένων από τον θάνατο, υπέφερε ως προς την ανθρω­πίνη του φύση, τον μεγαλύτερο πόνο και τον έσχατο εξευτελισμό. Ήταν, τότε, το 33 μ.Χ. πού η Εσταυρωμένη Αγάπη, ο Χριστός μας, μάς έσωσε από τον αιώνιο θάνατο, μάς μετέφερε από το σκοτάδι στο φώς, μάς αγκάλιασε με τά δάκρυα και την προσευχή του στον κήπο της Γεθσημανή, μάς εκαθάρισε με τα αίματα της θυ­σίας του, μάς προσέφερε το άχραντο Σώμα του και το τίμιο Αίμα του στο Μυ­στικό Δείπνο, μάς ωδήγησε στον Γολγοθά. Ήταν τότε πού «ένας από τούς κακούρ­γους πού ήταν κρεμασμένος στο σταυρό τον βλασφημούσε και τού έλεγε. ‘εάν σύ είσαι ο Μεσσίας, σώσε τον εαυτό σου και έμάς’. ‘Ο άλλος στράφηκε προς αυ­τόν, τον επετίμησε και τού είπε ‘ούτε τον Θεό δεν φοβάσαι σύ;  Δεν είσαι όπως και εκείνος καταδικασμένος; Εμείς βέβαια δίκαια, επειδή τιμωρούμαστε γι’ αυτά πού πράξαμε. αυτός όμως δεν έπραξε κανένα κακό’. Και στον Ιησού έλεγε ‘θυ­μή­σου με, Κύριε, όταν έλθης στην βασιλεία σου’». ‘Ηταν τότε πού «ο Ιησούς τού απήντησε ‘σέ βεβαιώνω ότι σήμερα κιόλας θα είσαι μαζί μου στον παρά­δεισο’» (Λκ. 23, 39-43).

Αγαπητοί μου, άς γονατίσωμε όλοι, μπροστά στον τίμιο Σταυρό τού Χρι­στού μας, πού υπέμεινε για την σωτηρία του κόσμου, τα φτυσίματα, τα μα­στιγώ­ματα, τα χαστούκια, τον σταυρό και τον θάνατο, και με δάκρυα στα μά­τια μας, άς τον παρακαλέσωμε να μάς προφυλάξη από την προδοσία τού Ιού­δα, από την άρ­νηση τού Πέτρου, από την υποκρισία των Γραμματέων και των Φα­ρισαίων, α­πό την αχαριστία και τον εγωϊσμό της αμαρτίας και της ανο­μίας και με την αν­ά­ξια προσευχή μας να τού πούμε με ειλικρίνεια: «μη μάς αφήσης ποτέ Κύριε να εί­μαστε εμείς αυτοί πού θα σε ξανασταυρώσωμε πάλι».

Καλό και ευλογημένο Πάσχα! Ευχέτης προς τον δι’ ημάς Σταυρωθέντα, Παθόντα και Ταφέντα Κύριον.