Είναι πανθομολογούμενο ότι η υμνολογία της Εκκλησίας μας είναι ένας μεγάλος πνευματικός θησαυρός. «Οι τα πάντα καλώς διαταξάμενοι Πατέρες» της Εκκλησίας μας έχουν περιελάβει σε όλο τον λειτουργικό ενιαύσιο κύκλο γεγονότα από την Παλαιά Διαθήκη, από την Καινή Διαθήκη, από τους Συναξαριστές και από την Ιερά προφορική Παράδοση.
Ο πλούτος αυτός κορυφώνεται χωρίς αμφιβολία στους ύμνους και τα γεγονότα για τα οποία «μνείαν ποιούμεθα» κατά την αγία και Μεγάλη Εβδομάδα.
Ένα λαοφιλές, αριστουργηματικό ποίημα είναι το λεγόμενο τροπάριο της Κασσιανής, που ψάλλεται την Μεγάλη Τρίτη το βράδυ. «Κύριε η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσσούσα γυνή»… ποιόν δεν συγκλόνισε και ποιόν δεν συγκίνησε το τροπάριο αυτό;
Μια ευαίσθητη επισκοπική καρδιά που παλλόταν από θερμή αγάπη για τον Νυμφίο Χριστό, εμπνεόμενη από το κατανυκτικότατο αυτό Δοξαστικό των αποστίχων του όρθρου της Μεγάλης Τετάρτης, συνέταξε ένα ποίημα.
Η γραφίδα απλή, ζεστή, ανθρώπινη που κατανύσσει την ψυχή και την οδηγεί σε μετάνοια.
Ο Χριστόδουλος ήταν βαθύς γνώστης της ανθρώπινης ψυχής. Ήξερε τι θέλει να ακούσει ο κόσμος. Ήξερε πως να κάνει το λαό μας συμμέτοχο στις μεγάλες στιγμές της Εκκλησίας μας. Έμπειρος πνευματικός, γινόταν «τοις πάσι τα πάντα» για να κερδίσει μια ψυχή και να την οδηγήσει στον Χριστό.
Το ποίημα αυτό που αποτελεί μετάφραση και απόδοση στην καθομιλουμένη του τροπάριου της Κασσιανής από τον Μακαριστό Πρωθιεράρχη κρατούσε ως ανεκτίμητο θησαυρό ο γλυκύς και καλός Μητροπολίτης Σάμου και Ικαρίας κ. Ευσέβιος και τον ευχαριστούμε πολύ που μας το απέστειλε και επέτρεψε να το δημοσιεύσουμε.
Ο Σεβ. Σάμου υπήρξε ο πρώτος διάκονος του Χριστοδούλου όταν εξελέγη Δημητριάδος το 1974. Και έμεινε το πρώτο διάστημα μαζί του, μέχρι να αποκτήσει νέα στελέχη και νέους κληρικούς. Θυμάμαι να μου διηγούνται ιστορίες από το παρελθόν όταν οι δυό τους άγνωστοι σε έναν ξένο ως τότε γιαυτούς τόπο, κάθονταν στο μικρό μπαλκονάκι του παλιού Επισκοπείου στην οδό Καρτάλη ( που τώρα έχει αφεθεί στην τύχη του μέχρι να γκρεμίσει προφανώς) και χάρασσαν τα σχέδια τους για την επόμενη μέρα με όρεξη για δουλειά αλλά και πολλές φορές με δάκρυα στα μάτια.
Ο Χριστόδουλος σαφώς και είχε πολλά πνευματικά τέκνα και δικούς του ανθρώπους, αλλά ανήκε και στην Εκκλησία, δηλαδή στο σύνολο των πιστών.
Και είναι ανάγκη –ειδικά στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε- να μπορούμε να γευθούμε από το πνευματικό μέλι της θεοειδούς πνευματικής κυψέλης του αοιδίμου Πρωθιεράρχη ο οποίος μας άφησε πίσω του σπουδαίες παρακαταθήκες.