Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά,
Καθώς βρισκόμαστε στο Ναό και ατενίζουμε με συντριβή καρδίας και κατάνυξη τον Εσταυρωμένο Κύριο, ακούμε την συγκλονιστική φωνή του Προφήτου : ” Ούτος τας αμαρτίας ημών φέρει και περί ημών οδυνάται” (Ησ.νγ 4).
     “Ούτος” Αυτός, που είναι προσηλωμένος στον Σταυρό, είναι ο Υιός του Θεού. Ο Θεάνθρωπος Κύριος. Αυτός που υπήρχε προπάντων των αιώνων. “Ούτος” περί ημών οδυνάται!
     Οδυνάται για την προδοσία,την άρνηση, την εγκατάλειψη, την αχαριστία. Γνωρίζει πως είναι αθώος! Όμως προσφέρει τον Εαυτό του θυσία επί του Σταυρού για να ξαναβρούμε οι άνθρωποι τον χαμένο Παράδεισο.
     Με τον πόνο του και τη θυσία του αίματος Του, να ξαναβρούμε την χαρά και την ευτυχία μας.
     Από τη στιγμή που βγήκε από το στόμα του η τελευταία λέξη “τετέλεσται” ο διάβολος έχασε τη δύναμή του. Τα αδύνατα έγιναν δυνατά. Ο άνθρωπος δεν φοβάται τις ισχυρές καταιγίδες των πειρασμών. Δεν δειλιάζει εμπρός στης ζωής τα αφρισμένα κύματα και ο Σταυρός έγινε για τους πιστούς, σημαία νίκης και θριάμβου. Όμως, πριν πει τη λέξη “τετέλεσται” μια άλλη λέξη πολύ μικρή βγαίνει με πόνο από το στόμα Του και σπάει τη σιωπή Του “Διψώ”. Είναι μια λέξη, που δεν κρύβει μέσα της ένα πόνο που δεν μπορεί να υπομείνει ο Κύριος, αλλά μια τελευταία φανέρωση της άπειρης αγάπης Του προς τον άνθρωπο. Μια ακόμη απόδειξη πως η αγάπη Του είναι Σταυρός και ο Σταυρός αγάπη υπέρμετρη στον άνθρωπο. Δεν τον ξεδιψά ούτε το νερό, ούτε η συναισθηματική συμπόνοια και τα δάκρυα που άθελά μας κυλούν στα μάτια μας μόλις τον αντικρύσουμε και ακούσουμε το
“Σήμερον κρεμάται επί ξύλου” Διψά τη σωτηρία μας”. Το επαναλαμβάνω για να το ακούσω πρώτος εγώ. Διψά τη σωτηρία όλων των ανθρώπων. Την ειλικρινή μετάνοια του λαού του Θεού.
Είχε ξαναζητήσει νερό στο Φρέαρ του Ιακώβ από την αλλοεθνή Σαμαρείτιδα, που δεν άργησε να αντιληφθεί πως η πραγματική δίψα του ήταν η σωτηρία της.
     Τα δυο αυτά “Διψώ” της Σιχάρ και του Σταυρού εκφράζουν τον ίδιο πόθο του Θεού, τη σωτηρία του ανθρώπου!
     Διψά και πονά για όλους εκείνους τους ανθρώπους που ευεργέτησε, θεράπευσε, χόρτασε, ξεδίψασε, ευλόγησε, ελευθέρωσε και προστάτεψε. “Λαέ μου τι εποίησα σοι και τι μοι ανταπέδωκας;” Και το παράπονο αυτό συνεχίζει να το επαναλαμβάνει και σήμερα.
     Πονά και διψά και σήμερα που ζούμε μέσα στον απέραντο ωκεανό της αγάπης Του. Πονά και διψά για την αχαριστία και αγνωμοσύνη των Ελλήνων του σήμερα και με αγωνία περιμένει την μετάνοια και επιστροφή μας στην αγκαλιά Του.
     Ακούμε όμως σήμερα, ειδικά εμείς οι Έλληνες να μας φωνάζει από το ύψος του Σταυρού Του “Διψώ”!
     Αδιαφορούμε για την αγωνία Του και προτιμούμε να ακολουθούμε αυτούς που τον παραθεωρούν και εμπαίζουν και που μανιωδώς προσπαθούν να Τον ξεριζώσουν από τις καρδιές των Ελλήνων εν ονόματι της Αθεϊας και της πανθρησκείας, με την δικαιολογία ότι “όλες οι θρησκείες είναι δρόμοι που οδηγούν στον Θεό”. Άρα γι’αυτους Χριστός, Μωάμεθ και Βούδας στην ίδια βάση.
     Αδελφοί μου•
Ζούμε στην χειρότερη εποχή της ανθρώπινης ιστορίας. Εποχή που την χαρακτηρίζει η παντελής έλλειψη πίστεως.
     Εποχή που ο σύγχρονος άνθρωπος έφτιαξε εδώ στη γη τον δικό του παράδεισο, με την επιστήμη του, την πολιτική του, την οικονομία του, την δικαιοσύνη του, την ηθική του, όμως χωρίς Θεό.
     Εποχή που τα πολιτικοοικονομικά συστήματα και Μέσα Ενημέρωσης, με τη θρησκευτική αδιαφορία και ουδετερότητα, επιδιώκουν την αποχριστιανοποίηση της κοινωνίας, ώστε η πίστη να αμφισβητείται και να εμπαίζεται.
     Στόχος ειδικά εδώ στην Ελλάδα,  να κλονιστούν τα θρησκευτικά θεμέλια του λαού μας, οι ρίζες και οι Αρχές του τόπου μας.
      Του τόπου αυτού, στη γλώσσα του οποίου γράφτηκαν τα Ευαγγέλια, που κύρηξε τον Χριστιανισμό στην Ευρώπη, που ήταν και θα είναι ο περιούσιος λαός του Θεού. Ευτυχώς που η Χάρις του Θεού εξακολουθεί ακόμα να προστατεύει και να ευλογεί την πατρίδα μας.

Ο ΒΡΥΟΥΛΩΝ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ.