Του π. Ηλία Μάκου
Το διήμερο 3 και 4 Ιουνίου 2021 μεταφέρθηκε στην ομώνυμη Μονή του Ελμπασάν το λείψανο του αγίου Ιωάννου του Βλαδίμηρου, που φυλάσσεται στα Τίρανα, προκειμένου να το ασπαστούν οι πιστοί, κατά τη διάρκεια των διήμερων λατρευτικών εκδηλώσεων στη μνήμη του αγίου.
Και έφτασαν από διάφορες περιοχές της Αλβανίας πολλοί πιστοί να το προσκυνήσουν, γιατί θεωρείται θαυματουργό.
Το σκήνωμα του δολοφονημένου ηγεμόνα ενταφιάστηκε, κατά μία παράδοση, αρχικά στις Πρέσπες, μέσα στο ναό του αγίου Αχιλλείου, όπου δολοφονήθηκε.
Αργότερα η σύζυγός του Κοσάρα ανακόμισε τα λείψανό του (το οποίο βρέθηκε αδιάφθορο και ευωδιαστό) και το μετέφερε στη γενέτειρά του Κράινα (Krajina), κοντά στη λίμνη της Σκόδρας.
Μάλιστα όταν απεβίωσε, ενταφιάσθηκε κατά την επιθυμία της στα πόδια του μάρτυρα συζύγου της.
Το λείψανο μεταφέρθηκε στο Δυρράχιο το 1215, από τον Βυζαντινό Δεσπότη της Ηπείρου Μιχαήλ Α’.
Από εκεί το 1368 ο Αλβανός ηγεμόνας Κάρολος Θεωπίας το μετέφερε στο μοναστήρι του Αγίου (σύμφωνα με κάποιες αναφορές είναι ένα από αυτά, που είχε ιδρύσει ο Ιωάννης Βλαδίμηρος, ως ηγεμόνας), έξω από το Ελμπασάν.
Διαπιστώθηκε για μια ακόμη φορά η δύναμη, που κρύβουν τα άγια λείψανα.
Άνθρωποι κάθε ηλικίας, κάθε κοινωνικής τάξης, σιωπηλοί, προσευχόμενοι, προσκύνησαν τα λείψανα με τη βεβαιότητα της παρουσίας του αγίου.
Άνθρωποι με ταπείνωση, με προσδοκία ελέους, με την επιθυμία ενός θαύματος.
Άνθρωποι με πίστη τόσο ριζωμένη, που δεν ξεριζώνεται με όση μανία και αν την παλεύουν οι αέρηδες.
Άνθρωποι, που νιώθουν τον άγιο να τους τραβάει σε φωτεινές πορείες.
Σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο, που η πορεία του ανθρώπου μοιάζει με τη μικρή σχεδία πάνω στ’ αφρισμένα κύματα του πελάγου, τα λείψανα των αγίων αποτελούν άγκυρα ελπίδας.
Η ελπίδα αυτή, δεν είναι ανθρώπινη και δεν αποδεικνύεται φρούδα. Δεν είναι μάταιη κι ανεκπλήρωτη, που μένει όνειρο απατηλό “σκιάς ασθενέστερον”.
Είναι η ελπίδα της ζωντανής παρουσίας του Θεού στη ζωή μας. Είναι η ελπίδα προς τον Θεό, ως κυβερνήτη της ζωής μας, ως πατέρα μας προσωπικό.
Αυτή η ελπίδα είναι εκείνη, που δεν ντροπιάζει αυτούς, που την έχουν, αλλά αντίθετα τους δικαιώνει τις προσδοκίες και τους αμείβει τη σταθερότητα.
Έτσι γίνεται διαφορετική η εξέλιξή μας μέσα στον κόσμο. Και νιώθουμε ασφάλεια και βεβαιότητα.
