Ηταν πράγματι ενδιαφέρον και αποκαλυπτικό το λάλημα του Επισκόπου Ναζιανζού Αθηναγόρα, την αναφορά του οποίου για τη Σχολή αποκάλυψε ο «Ε.Κ.». Δεν τα είπε κάποιος υπενάντιος ή και απληροφόρητος για τη Σχολή αλλά ο ίδιος ο Αρχιγραμματέας της ενταύθα Επαρχιακής Συνόδου, ο οποίος τα έζησε και τα ζει τα πράγματα αφού ζει μέσα στη Σχολή.
Θα σταχυολογήσω μόνο δύο από τα πολλά που είπε. Ιδού το πρώτο: «Αίσθηση προκάλεσε σε φοιτητές και πιστούς, τόσο η απουσία από όλες τις ακολουθίες του προέδρου όσο και των κοσμητόρων και των καθηγητών (πλην του καθ. Φιλίππου Μαμαλάκη)».
Ιδού και το δεύτερο το οποίο πραγματικά είναι τραγελαφικό ή αν προτιμάτε για γέλια και για κλάματα για τον επιμελητή και εφημέριο της Σχολής, π. Μιχαήλ Κουρεμέτη: «Μου έκανε εντύπωση ότι ο π. Μιχαήλ Κουρεμέτης δεν γνώριζε καθόλου την τάξη των ακολουθιών και είχε μεγάλη δυσκολία να διαβάσει τα ευαγγελικά αναγνώσματα στα ελληνικά. Του συνέστησα ευγενικά να αναγινώσκει στα αγγλικά μόνο τα μεγάλα αναγνώσματα για να τον βοηθήσω. Προσπάθησα να τον καθοδηγήσω όσο μπορούσα. Την μόνη φορά που επενέβην ήταν το βράδυ της Αναστάσεως που κατάλαβα ότι δεν ήξερε ότι ψάλλουμε το ‘Χριστός Ανέστη’ δεκάκις μετά θυμιάσεως στην αρχή της Θείας Λειτουργίας. Αρχισα να ψάλλω από τον θρόνο και είπα και όλους τους στίχους και έστειλα έναν φοιτητή να του πει να θυμιάσει. Μετά το πέρας της Ακολουθίας μου είπε ότι στα πενήντα έτη της ιερατικής του διακονίας κανείς δεν του είπε ότι πρέπει να ψάλλει το ‘Χριστός Ανέστη’ και να θυμιάσει γύρω από την Αγία Τράπεζα στην αρχή της αναστάσιμης λειτουργίας. Μάλιστα τόνισε ότι ούτε στη Σχολή διδάχθηκε κάτι τέτοιο».
Κι έτσι όσοι διερωτώντο μα τι γίνεται επί τέλους στη Σχολή και αποφοιτούν άνθρωποι που δεν ξέρουν βασικά πράγματα, οι απαντήσεις είναι πιο πάνω φωναχτές και τραγικές και παραπέμπουν στο θυμόσοφο «μ’ όποιον δάσκαλο θα κάτσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις». Βέβαια το ζώπυρο ερώτημα είναι αλήθεια ποιος διόρισε όλους αυτούς; Με ποια κριτήρια;
Οι δε Αρχιεπισκοπικές μεγαλαυχίες περί ανασυγκρότησης της Σχολής και την καλοδρομία της γενικώς, ανήκουν στη γενικότερη προσπάθεια στροβιλισμού και παραπλάνησης που έχουν διαποτίσει τον εκκλησιαστικό μας βίο. Ο Αθηναγόρας ομολόγησε την πικρή πραγματικότητα για την οποία τώρα άπαντες κάνουν γαργάρα και σκοτώνονται να μάθουν πώς έφτασε το αποκαλυπτικό πόνημά του στον «Εθνικό Κήρυκα». Μα αυτό είναι το θέμα που πρέπει να απασχολεί ή ότι η κατάσταση είναι τραγελαφική όσον αφορά τουλάχιστον τη λειτουργία του παρεκκλησίου το οποίο δεν είναι μόνο τόπος λατρείας και προσευχής, αλλά και μαθητείας των Ιερών Ακολουθιών εν τη πράξει.
Εδώ μιλούμε για ολοκληρωτική άγνοια εκείνων οι οποίοι λόγω της θεσμικής τους θέσης όφειλαν να είναι οι πλέον καταρτισμένοι και αριστείς για να μπορούν να διδάξουν στους μελλοντικούς κληρικούς τη λατρεία της Εκκλησίας, η οποία είναι από τα πλέον ουσιωδέστερα στοιχεία της Ορθόδοξης Πίστης.
Γνωρίζοντας πρόσωπα και καταστάσεις θα πρέπει να πω ότι δεν εξεπλάγην, αλλά ένιωσα οδύνη και προβληματισμό για το κατάντημα, γιατί της Σχολής της άξιζαν και της αξίζουν πολύ καλύτερα και πολλοί καλύτεροι από την ημιμάθεια και τους βοερά ακατάρτιστους, οι οποίοι θα «διδάξουν» εκείνους που θα υπηρετήσουν τις κοινότητές μας και μάλιστα με υψηλούς μισθούς και ευεργετήματα συν τα τυχερά.
