Κήρυγμα επί τη Μνήμη του Αγίου Νικολάου 6/12/2020
Μια τραγική γυναίκα πρωταγωνιστεί στην Ευαγγελική διήγηση που ακούσαμε σήμερα Σεβασμιώτατε Ποιμενάρχα, σεβαστοί Πατέρες, και εσείς αγαπητοί αδελφοί οι καταδικασθέντες να συμμετέχετε εκ του μακρόθεν στην φετινή κατ’ ευφημισμόν πανήγυρη του Πολιούχο μας Αγίου Νικολάου, εδώ στην πόλη η οποία είναι αφιερωμένη σε αυτόν. Μια γυναίκα, την οποία ο Ευαγγελιστής χαρακτηρίζει συγκύπτουσα εκ της εικόνος που παρουσίαζε το σώμα της. Συγκύπτουσα, κατά το δη λεγόμενον, είναι η καμπουριασμένη γυναίκα, εκείνη η οποία είναι διπλωμένη στα δύο. Η τραγική αυτή ύπαρξη ήταν καταδικασμένη να κοιτά το χώμα επί δέκα οκτώ ολόκληρα χρόνια. Δεν μπορούσε να στρέψει τα μάτια της στον ουρανό. Η θέα του ουρανού ήταν ξένη εικόνα γι’ αυτήν. Ήταν καταδικασμένη, βλέποντας το χώμα, να αναλογίζεται το θάνατό της, γιατί το χώμα αυτό συμβολίζει. Πέραν του ότι μπορεί να γίνει πηγή ζωής από την οποία προκύπτουν οι καρποί, ταυτόχρονα μας θυμίζει και το τέλος μας, τον τόπο όπου όλοι θα βρεθούμε. Η γυναίκα αυτή ζούσε τον θάνατό της πριν πεθάνει. Είχε όμως την ελπίδα, ξέροντας ότι ο Χριστός βρίσκεται στην Συναγωγή και κηρύττει και ομιλεί στον λαό του Θεού. Έσπασε τα ταμπού, Πήρε την πρωτοβουλία, αγνόησε τις απαγορεύσεις και βρέθηκε σε έναν τόπο που ήταν απαγορευμένος για τις γυναίκες σε εκείνη την εποχή. Βλέπετε, η Ιουδαϊκή Θρησκεία καταδίκαζε το γυναικείο φύλο να ζει μια ζωή στο περιθώριο του κοινωνικού βίου χωρίς δικαιώματα παρά μόνον υποχρεώσεις. Αλλά εκείνη πίστευε. Είχε μέσα της την βαθιά, την μεγάλη, την αληθινή πληροφορία ότι Αυτός που βρίσκεται εκεί είναι ο Σωτήρας, είναι ο Ιατρός, είναι ο Θεραπευτής του σώματος και της ψυχής της και έσπευσε και βρέθηκε κοντά Του. Δεν χρειάστηκε να Του πει τίποτα. Απλώς Τον είδε. Ο Ευαγγελιστής δεν διασώζει λόγια της γυναίκας αυτής παρά μόνο μας λέγει ότι ο Χριστός έστρεψε το βλέμμα Του πάνω της και την θεράπευσε. Και αυτή που επί τόσα χρόνια κοιτούσε το χώμα ξαναείδε το φως, ξαναείδε τον ουρανό στα μάτια και στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού.
Ποιά θα περιμέναμε να είναι η αντίδραση των παρευρισκομένων και κυρίως εκείνων οι οποίοι είχαν καθήκον, υποτίθεται, να καθοδηγούν τον λαό, να τον νουθετούν και να τον διδάσκουν; Θα περιμέναμε να δοξάσουν τον Θεό. Θα περιμέναμε να αναγνωρίσουν την δύναμη του Ιησού Χριστού, αλλά αντ’ αυτού άρχισαν να βάλλουν κατά του Ιησού. Άρχιζαν να Τον πετροβολούν με τα λόγια τους, γιατί πολλές φορές τα λόγια είναι χειρότερα από τις βαρύτερες πράξεις. Τον καταδίκασαν, Αυτόν ο Οποίος ήρθε να σώσει, Τον κατέκριναν, γιατί παραβίασε λένε τον νόμο. Εθεράπευσε την ημέρα του Σαββάτου, έδωσε ζωή στο νεκρό την ημέρα του Σαββάτου, έδωσε χαρά στον τεθλιμμένο την ημέρα του Σαββάτου. Άρα, είναι καταδικαστέος, είναι κατακριτέος, πρέπει να εκδιωχθεί, πρέπει να στηλιτευθεί. Πόση υποκρισία πιά! Πόσος φαρισαϊσμός! Πόσο ψεύδος! Αντί να δοξάζουν, οικτίρουν και καταδικάζουν…
Έχει μία τραγική επικαιρότητα και επαλήθευση αυτή η διήγηση, αδελφοί μου, τις ημέρες που ζούμε. Ημέρες κατά τις οποίες αυτό το κακό που βρήκε την ανθρωπότητα έκανε τους ανθρώπους να έχουν στραμμένα τα πρόσωπα στο χώμα. Μπορεί να μην έχουμε διπλώσει στα δύο τα σώματά μας, αλλά εν τούτοις κοιτάμε περισσότερο κάτω παρά ψηλά τούτο τον καιρό. Όπου και να κοιτάξει κανείς καταθλιπτικά πρόσωπα αντικρίζει. Ανθρώπους οι οποίοι δυστυχούν τούτο τον καιρό. Ανθρώπους οι οποίοι στερούνται την κοινωνία των προσώπων, αλλά κυρίως στερούνται την κοινωνία με τον Θεό μέσα στη Θεία Λατρεία. Είμαστε καταδικασμένοι να κοιτάμε το χώμα. Έτσι μας έχουν επιβάλλει, έτσι μας έχουν τρομοκρατήσει με την απειλή του θανάτου, γιατί κινδυνεύουμε να πεθάνουμε και ακριβώς για αυτό τον λόγο επιμένουν να μας στερούν τη θέα του προσώπου του Ιησού Χριστού. Επιμένουν να μας στερούν την κοινωνία με τον Χριστό και τους Αγίους.
Μα θα μου πείτε, ο Χριστός και οι Άγιοι είναι παντού. Ναι! Αυτό είναι μια πραγματικότητα. Η κοινωνία, όμως και η εμπειρία η ζωντανή και βιωματική με τον Χριστό δεν μπορεί να υπάρξει παντού και δεν μπορεί να υπάρξει μόνον κατά μόνας. Υπάρχει και επαληθεύεται κυρίως μέσα στην Θεία Λατρεία. Εδώ, που βιώνεται η εμπειρία της παρουσίας του Χριστού, εδώ, που συγκροτείται το Σώμα της Εκκλησίας, εδώ, που οι άνθρωποι κοινωνούν τον Ιησούν Χριστό, όχι κατά φαντασίαν, όχι κατά θεωρίαν, αλλά στην πράξη, στην πραγματικότητα. Και αυτό το αίτημα αποκρούεται σήμερα με τη λογική ότι ο Χριστός είναι επικίνδυνος. Ότι αν πλησιάσετε τον Χριστό κινδυνεύετε, ενδεχομένως δυό φορές. Για αυτό, για να σας προστατέψουμε, για να σας σώσουμε σας κρατάμε και τούτη τη μέρα, όπως και τις προηγούμενες, όπως ίσως και τις επόμενες, μακριά Του, έξω από τον οίκο Του. Έξω από τον οίκο Του είστε ασφαλείς. Μέσα σε αυτόν κινδυνεύετε. Γι’ αυτό κοιτάξτε το χώμα, αναλογισθείτε τον κίνδυνο του θανάτου. Νιώστε την εμπειρία της συγκύπτουσας και μη ζητάτε πολλά. Να σας προστατέψουμε θέλουμε, να σας σώσουμε θέλουμε. Αλλά, αγαπητοί μου, όλα έχουν όρια.
Σήμερα γιορτάζουμε τον Άγιο Νικόλαο. Υποτίθεται. Εσωτερικά ναι, αλλά, τον καταδικάσαμε τον Άγιο Νικόλαο να στέκεται αμίλητος στην κορνίζα του, στο προσκυνητάρι του. Δεν του επιτρέψαμε φέτος να περπατήσει στους δρόμους της πόλης. Δεν πέσαμε στα γόνατα μπροστά του για να ικετέψουμε για βοήθεια, για έλεος, για σωτηρία. Φοβηθήκαμε τον Πατέρα μας. Ποιόν; Αυτόν ο οποίος είναι ο Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων. Έτσι υμνολογείται στην υμνολογία της ημέρας. Αυτόν, που είναι ο ρύστης των αιχμαλώτων. Αυτόν, που είναι ο κυβερνήτης των ναυτιλλομένων. Αυτόν, που είναι ο προστάτης των ταπεινών και των καταφρονεμένων. Αυτόν, που είναι ο τροφοδότης των πεινασμένων. Αυτόν φοβηθήκαμε και κλείσαμε το σπίτι του και αφήσαμε τα παιδιά του μακριά από την προστασία του Πατέρα. Τί καλό περιμένουμε να γίνει από μια τέτοια λογική;
Αυτοί που έχουν τις ευθύνες αγωνίζονται να σώσουν τα σώματα και μπορεί να το καταφέρουν, αλλά, οι άνθρωποι δεν είμαστε μόνο σώματα. Θα σώσουμε τα σώματα και θα δημιουργήσουμε στρατιές δυστυχισμένων, απελπισμένων, καταθλιπτικών ανθρώπων. Το κράτος και οι επιστήμονες να κάνουν τη δουλειά τους για να σώσουν τα σώματα και ας αφήσουν την Εκκλησία να κάνει τη δουλειά της για να σώσει τις ψυχές. Φτάνει πια αυτή η υποκρισία! Φτάνει αυτή η μονομέρεια! Ως πότε θα κόβουμε τον άνθρωπο στα δύο; Δεν είμαστε μόνο σάρκα και αίμα. Είμαστε και πνεύμα! Είμαστε και ψυχή η οποία θέλει θεραπεία. Γι’ αυτό, το μήνυμα που εκπέμπεται τούτη τη μεγάλη αλλά και καταθλιπτική μέρα, στην οποία βιώνουμε βαθύτατα το αίσθημα της χαρμολύπης, όλοι εμείς οι λίγοι και τεθλιμμένοι που τελούμε σήμερα υπό τον Ποιμενάρχη μας την Θεία Λειτουργία και εσείς οι πολλοί που είστε εκεί έξω, κρυμμένοι διά τον φόβο των Ιουδαίων, μακριά από το σπίτι του Αγίου, επιτηρούμενοι αυστηρώς από τα πρόσωπα της Ασφαλείας, όλοι εμείς ένα αίτημα υποβάλλουμε ή μάλλον όχι ένα αίτημα, ούτε μία παράκληση πλέον, αλλά, μία απαίτηση: Ανοίξτε τις Εκκλησίες! Αυτό ζητά ο Άγιος Νικόλαος σήμερα. Αν θέλετε να σώσετε το λαό, ανοίξτε τις Εκκλησιές και τα μοναστήρια. Βάλτε όσους περιορισμούς θέλετε, όσους όρους επιθυμείτε, αλλά, ανοίξτε τις Εκκλησιές μας για να σώσετε τον όλο άνθρωπο και όχι το ήμισυ αυτού.
Έρχονται Χριστούγεννα. Δεν μπορούμε να κάνουμε Χριστούγεννα υπό αυτές τις προϋποθέσεις. Αυτό το παραμύθι περί εσωτερικότητος και δήθεν πνευματικότητος πρέπει να σταματήσει. Ο λαός δεν έχει άλλες αντοχές. Η Εκκλησία μας είναι εδώ, οι Άγιοι είναι εδώ. Μας περιμένουν για να μας στηρίξουν, να μας ενισχύσουν και να μας σώσουν, διά πρεσβειών του Αγίου Νικολάου, του Προστάτου και Πολιούχου μας. Αμήν.
