Η αγία Τατιανή (η μνήμη της εορτάζεται στις 12 Ιανουαρίου), που είχε το αξίωμα της Διακόνισσας τα πρωτοχριστιανικά χρόνια στη Ρώμη, γεγονός, που δείχνει ότι από την αρχή δεν υποτιμήθηκε ποτέ ο ρόλος της γυναίκας μέσα στην Εκκλησία, και η φήμη της ήταν διαδομένη ανάμεσα στους Χριστιανούς, προκάλεσε την οργή των ειδωλολατρών.

Δεν μπορούσαν να δεχθούν ότι μια γυναίκα τους περιφρόνησε, αρνήθηκε τα είδωλα, δηλαδή την αμαρτία και τη ματαιότητα της παρούσης ζωής και ήταν ακλόνητη και αμετακίνητη στην επαγγελία του Θεού.

Έτσι της έκοψαν την κεφαλή, που σήμερα φυλάσσεται στη Μονή Κούρτεα Άρτζες Ρουμανίας, όπου προσέρχονται πολλοί πιστοί να την προσκυνήσουν και νιώθουν τις θαυματουργικές επεμβάσεις της στη ζωή τους.

Πριν, όμως, την αποκεφαλίσουν οι ειδωλολάτρες, την τιμώρησαν σκληρά, γιατί με την προσευχή της μέσα σε ειδωλολατρικό ναό και με την προαίρεση της ψυχής της έριξε κάτω από τις θέσεις τους τα ειδωλολατρικά αγάλματα.

Και τι δεν πέρασε: Την κτύπησαν και με σιδερένια νύχια της ξέσκισαν τα βλέφαρα. Έπειτα την κρέμασαν ανάποδα και της ξύρισαν το κεφάλι. Ακολούθως την έριξαν πάνω σε φωτιά, αλλά δεν έπαθε τίποτα. Κατόπιν την έριξαν σε πεινασμένα άγρια θηρία, αλλά αυτά δεν τόλμησαν να την αγγίξουν. Και οι διώκτες της κατέληξαν στον αποκεφαλισμό της.

Μα δεν πέτυχαν εντελώς τίποτε, αφού εκείνη μετέφερε στην Ουράνια Βασιλεία τους πόθους της, τις ελπίδες της, ολόκληρη την καρδιά της.

Και αυτό, γιατί κατόρθωσε να κρατήσει σταθερή και αμόλυντη την πίστη της, μέσα σε μια σκληρή ατμόσφαιρα βασανιστηρίων και πειρασμών.

Το ίδιο άξιοι ως προς την πίστη μας οφείλουμε να φανούμε και εμείς, κάτω βέβαια από άλλες συνθήκες, ώστε ο Χριστός να γίνει περιεχόμενο της ζωής μας.

Η θέση της ως Διακόνισσα στην Εκκλησία, έρχεται να μας θυμίσει ότι ο ρόλος γυναίκας είναι πολύ καθοριστικός στο χώρο της Εκκλησίας, ανεξάρτητα αν δεν αναλαμβάνει οποιαδήποτε υπηρεσία, που να σχετίζεται με το Θυσιαστήριο.

Στο έργο της πνευματικής διακονίας αφοσιώνονται πάρα πολλές γυναίκες στις μέρες μας, στα πλαίσια όχι μόνο του μοναχικού βίου, αλλά και πληθώρας δραστηριοτήτων, είτε αυτές σχετίζονται με φιλανθρωπική δράση, είτε με την κατήχηση και γενικότερα τη χριστιανική αγωγή, είτε με την ιεραποστολή, είτε με έργα αγάπης.

Χάρις στις γυναίκες η Εκκλησία μπορεί να παρατάξει ένα ολόκληρο «στρατό», έτοιμο να συμβάλλει στην πορεία της σωτηρίας και της απολύτρωσης, που έφερε ο Θεός στον κόσμο.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο Θεός έδωσε τη δυνατότητα της αγιότητας, ελεύθερα και ισότιμα, και στον άνδρα και στη γυναίκα.