Κωνσταντίνου Βαθιώτη, Αναπλ. Καθηγητή Νομικής Σχολής Δ.Π.Θ. / Δημήτρη Δασκαλάκη, Δικηγόρου Αθηνών
Εν αντιθέσει προς άλλα σημερινά ανδρείκελα που βεβηλώνουν ακόμη και το ιερό όνομα που φέρουν, το 2000 ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Χριστόδουλος, σε ένα βιβλιαράκι με τίτλο “Η Ευρώπη των πνευματικών αξιών και ο ρόλος των Ελλήνων Ορθοδόξων και της Παιδείας” (εκδόσεις Παρουσία, σελ. 38/39· πρόκειται για ομιλία του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου προς τους εκπαιδευτικούς κατά την εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε προς τιμήν των την Κυριακή, 31 Ιανουαρίου 1999, στην Εθνική Λυρική Σκηνή με την ευκαιρία της εορτής των Τριών Ιεραρχών) έγραφε τα ακόλουθα λόγια, άκρως επίκαιρα και καταλυτικής σημασίας για την συνειδητοποίηση της μαύρης και σκοτεινής εποχής που ζούμε:
«Για πολλά χρόνια ο λαός μας δέχθηκε τη διανοητική επίθεση ενός συστήματος που βασιζόταν στην οικοδόμηση της ζωής του μακριά από την επίδραση της θρησκείας. Μερικοί ασφαλώς υπέκυψαν. Είναι αυτοί για τους οποίους θα γράψει ο ποιητής Κωστής Παλαμάς “και του Ναζωραίου εσείς πιστοί… όλοι ειδωλολάτρες είσαστε”. Κανένας, βέβαια, από τους… αναμορφωτές μας δεν έφθασε να ζητήσει το κλείσιμο των εκκλησιών ή να καταδιώξει τις εκδηλώσεις ευλαβείας του λαού μας. Άλλα όπλα χρησιμοποιήθηκαν: η λοιδορία, η σκωπτική αντιμετώπιση των ευσεβών ανθρώπων ως δήθεν καθυστερημένων, η περιθωριοποίηση των Κληρικών μας, η χάλκευση νομοθετικών πλαισίων υποτέλειας και υποταγής της Εκκλησίας στον Καίσαρα και αιχμαλωσίας της στα κελεύσματα και τους στόχους της πολιτικής εξουσίας […]».
Να λοιπόν που ήρθε η κορωνοϊκή-παρανοϊκή εποχή για να διαψεύσει τον γνήσιο Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο διττώς: Oι “υγειονομικοί αναμορφωτές” κατάφεραν όχι μόνο να κλείσουν τις εκκλησίες (επί καραντίνας) αλλά και να φορέσουν μάσκες από αύριο στους πιστούς. Εννοείται ότι η λοιδορία αποτελεί και σήμερα παγίως ακολουθούμενη τακτική από τους άθεους, τους αγραμμάτους, τους ημιμαθείς, τους εθελοτυφλούντες, τους προχειρολάγνους, τους αλαζόνες, τους οσφυοκάμπτες, τους προσκυνητές του Μαμωνά, τους υλιστές, τους και τους και τους… Βεβαίως, οι “υγειονομικοί αναμορφωτές” της σημερινής δυστοπικής κοινωνίας μας δεν κατάφεραν ακόμη να φορέσουν τις μάσκες-φονικά όπλα εν μέσω καύσωνος σε όλους εμάς. Όσοι δε έσπευσαν να συμμορφωθούν αδιαμαρτύρητα στα παρανοϊκά κελεύσματα της νομοθετικής εξουσίας (η οποία θέσπισε την υποχρεωτική μασκοφορία σε όλους τους κλειστούς χώρους εν μέσω καύσωνος κατά πρόδηλη παράβαση της αρχής “ουδείς υποχρεούται στα αδύνατα”) και να υπερθεματίσουν προβαίνοντας σε οικειοθελή χρήση της μάσκας ακόμη και στους ανοικτούς χώρους, δεν αποκλείεται να καταλήξουν σαν τον βοσκό που διερωτάτο πώς και ψοφούν τα πρόβατά του όταν με τον ήλιο τα έβγαζε και με τον ήλιο τα έβαζε μέσα στη στάνη. Την παρομοίωση αυτή αξιοποιεί και ο Χριστόδουλος στο προαναφερθέν κείμενό του, προκειμένου να επισημάνει ότι δεν πρέπει να απορούμε γιατί οι νέοι μας είναι αποπροσανατολισμένοι και ανίκανοι να σταθούν όρθιοι και να παλέψουν για τη ζωή: «Οι μπαρόβιοι, καφενόβιοι και περιθωριακοί νέοι που σπαταλούν τα άγουρα χρόνια της νιότης χωρίς να μεριμνούν για το μέλλον, που δεν τους εγγίζει», σημείωνε ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος, «είναι καρποί μιας κοινωνίας διεφθαρμένης, χωρις ήθος και επίγνωση».
Από αύριο, λοιπόν, ήγγικεν η μεγάλη ώρα: Οι μάσκες “θα πέσουν”, πάει να πει: η αλήθεια θα λάμψει, όταν θα εισέλθουν στις εκκλησίες κάποιοι δήθεν πιστοί φορώντας μάσκες για να αμυνθούν στην “αόρατη” επίθεση που έχει εξαπολύσει ο “αόρατος εχθρός” (sic). Με αυτόν τον τρόπο, όμως, θα καταστεί απολύτως ορατός ο πραγματικός εχθρός. Συνακόλουθα, θα μπορέσουμε να ξαναμετρηθούμε με ακρίβεια, βλέποντας πεντακάθαρα ποιοι πιστεύουν με γνήσιο και ποιοι με νόθο τρόπο. Ωστόσο, η δεύτερη, δηλ. η νόθος κατηγορία, απαρτίζεται από δύο υποκατηγορίες: τους υποκριτές και τους πλανημένους. Για τον διαχωρισμό τους η μάσκα δεν βοηθά!
Μέσα, λοιπόν, στην ίδια χώρα ζουν δύο λαοί, που μιλούν μεν την ίδια γλώσσα, έχουν (φαινομενικά) την ίδια πίστη και είναι φορείς του ίδιου πολιτισμού, πλην όμως δεν μοιράζονται κοινές αξίες, κοινά ιδανικά, οράματα και στόχους. Είναι δύο λαοί που νοηματοδοτούν με διαφορετικό τρόπο την κοινή γλώσσα, την κοινή πίστη, την κοινή ιστορία, τον πολιτισμό. Ζουν στην Ελλάδα αλλά σκέπτονται και ενεργούν δυτικότροπα, όχι ελληνορθόδοξα. Αυτή ίσως είναι η πρωταρχική αιτία όλων των δεινών και των συμφορών της Ελλάδος:
Στην μία όχθη ίστανται όσοι ανησυχούν και επαγρυπνούν, όσοι θέλουν να ζουν με βάση τις παραδόσεις, τα ήθη και τις αξίες της Ελληνικής Ορθοδοξίας, ενώ στην αντίπερα όχθη αναπαύονται όσοι χλευάζουν και περιφρονούν “τους απέναντι”, επιθυμώντας να ζουν ευρωπαϊκά, δήθεν μοντέρνα και προοδευτικά. Ένας τέτοιος διχασμός, όμως, δεν είναι εθνικός, αλλά προεχόντως πνευματικός, κοινωνικός και πολιτισμικός, είναι η ρίζα κάθε κακοδαιμονίας στην πατρίδα μας, η οποία ανάγεται στην πρώτη άλωση της Βασιλεύουσας από τους Φράγκους του Πάπα το 1204 (13-4-1204, “ημέρα Τρίτη και δεκατρείς”) και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Μια και ο γνήσιος Αρχιεπίσκοπός μας παρέπεμψε στον Κωστή Παλαμά, ιδού ένα ακόμη ωραίο αλλά και επίκαιρο χωρίο από την ίδια ποιητική συλλογή (ΛΟΓΟΣ ΣΤ΄ – “Γύρω σε μια φωτιά”):
«Της φωτιάς βιγλάτορες, η φωτιά τι καίει εδώ;».
Και με κοίταξαν και μου είπαν:
«Τρέμε, γύφτε, κι οι άπιστοι όλοι! Καίμε
το βιβλίο τ’ αφορισμένο,
το κακούργο, το γραμμένο
απ’ το Γεμιστό,
το βιβλίο που δε θέλει την Παρθένο
και δεν ξέρει το Χριστό,
και σε δόξας ανεβάζει θρόνους
και λατρεύει για θεούς
τα στοιχειά και τους δαιμόνους
και των ψεύτικων ειδώλων τους λαούς!».
