Για το θέμα των κοινοτήτων της σημερινής μας ανάλυσης είχα γράψει και στο παρελθόν. Επανέρχομαι σήμερα για να υπενθυμίσω προς πάσα κατεύθυνση ότι οι κοινότητες είναι το βασικό δομικό κύτταρο συγκρότησης του εκκλησιαστικού και εν πολλοίς του ομογενειακού μας βίου και ιδιαίτερα σήμερα με τη γνωστή κατάσταση φθίσης στην οποία έχουν περιέλθει οι άλλοτε ισχυρές ομοσπονδίες συλλόγων και σωματείων, επειδή ακριβώς έχουν ατονήσει εν πολλοίς τα σωματεία και οι σύλλογοι που τις συγκροτούσαν.

Είναι εξ’ ίσου ανησυχητικό και αποκαρδιωτικό ότι στην ίδια πορεία φαίνεται να έχουν μπει και πολλές εκκλησιαστικές κοινότητες-ενορίες ανά την Αμερική.

Αυτός είναι και ο λόγος που επέλεξα αυτόν τον τίτλο: «Τις κοινότητες και τα μάτια μας», στη σημερινή ανάλυση, ο οποίος είναι ουσιαστικά ειλημμένος από τη συσσωρευμένη πείρα της γνωστής φράσης του σοφού Ελληνισμού μας. Οι πρόσφατες παρεμβάσεις του Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου τόσο στην κοινότητα του Καθεδρικού Ναού Αγίου Δημητρίου της Αστόριας με το μοναδικό Λύκειο σ’ ολόκληρη την Αμερική, αλλά και στην κοινότητα του Καθεδρικού Ναού του Αγίου Παύλου στο Χέμπστεντ της Νέας Υόρκης, δηλώνουν για μία ακόμα φορά την έλλειψη ευαισθησίας και γνώσης της κουλτούρας που έχει διαμορφωθεί στον ομογενειακό και εκκλησιαστικό μας χώρο και η οποία έχει τη δική της ιδιοπροσωπία, η οποία βρίσκεται στους αντίποδες της νοοτροπίας που κόμισε ο Ελπιδοφόρος από την Προύσα και τη Χάλκη. Μιλούμε για σύγκρουση πολιτισμών, όπως ευφυώς έχει γράψει ο Σάμουελ Χάντιγκτον στο ομώνυμο άρθρο του.

Επίσης, εύστοχα μου επισήμανε πριν από μερικές μέρες πολιός και σοφός ιεράρχης πως, «αυτός (εννοώντας τον Ελπιδοφόρο) δεν είχε πλοηγήσει ποτέ στη ζωή του ούτε βάρκα και βρέθηκε ξαφνικά καραβοκύρης σε υπερωκεάνιο». Δεν νομίζω πως υπάρχει ευστοχότερη περιγραφή από αυτή η οποία εξηγεί όλα τα γενόμενα αυτά τα τέσσερα χρόνια τα οποία ήταν αρκετά για τη φθίση μιας τοπικής Εκκλησίας η οποία ήταν έτοιμη να ανασυνταχθεί και ανέμενε τον νέο της Αρχιεπίσκοπο και μάλιστα με «Μεσσιανική ελπίδα» να την αγκαλιάσει, να την αγαπήσει, να την σεβαστεί και να την ανεβάσει. Κι αντί όλων αυτών έχει περάσει από την προσμονή της ελπίδας, στην απογοήτευση.

Και επειδή ο Ελπιδοφόρος δεν είναι «σαρξ εκ της σαρκός και οστούν εκ των οστέων» της εδώ Εκκλησίας και Ομογένειάς μας, αλλά ένας καριερίστας στοχεύοντας εξ’ υπαρχής στον άλλον Θρόνο… οφείλουμε να του υπενθυμίσουμε πως οι κοινότητες και οι ναοί τους έχουν ιδρυθεί και ανοικοδομηθεί με το αίμα και τον τίμιο ιδρώτα των Ελλήνων πρωτοπόρων μεταναστών, αλλά και εκείνων που τους ακολούθησαν.

Ενα από τα πρώτα τους μελήματα ήταν η ίδρυση εκκλησιαστικών ενοριών-κοινοτήτων γύρω από τις οποίες στη συνέχεια οργανωνόταν όλη τους η ζωή και δραστηριότητα. Πολλές κοινότητες ξεκίνησαν είτε ως ελληνικοί σύλλογοι, είτε ως ελληνικά σχολεία, και βαθμηδόν εξελίχθηκαν σε εκκλησιαστικές κοινότητες, φροντίζοντας οι λαϊκοί διοργανωτές τους να εξασφαλίζουν ιερείς, κατά κύριο λόγο εξ’ Ελλάδος, στους οποίους έδιναν μία συμβολική αμοιβή διότι χρήματα δεν υπήρχαν και τελούσαν τη Θεία Λειτουργία, τις Ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας και τα μυστήρια.

Αυτό που εξακολουθεί να γίνεται μέχρι σήμερα για την ίδρυση μιας κοινότητας είναι πως μία ομάδα πιστών και αφοσιωμένων λαϊκών συγκροτούν μία επιτροπή, ξεκινούν ουσιαστικά την κοινότητα, συλλέγοντας συνάμα κι ένα χρηματικό ποσό ως πρωτόπλασμα και ιδρύουν την κοινότητα.

Στη συνέχεια, απευθύνονται στη Μητρόπολη της περιοχής ή στην Αρχιεπισκοπή και ξεκινά η διαδικασία θέσπισης της νέας κοινότητας. Οι λαϊκοί αναλαμβάνουν την πρωτοβουλία, αυτοί εξασφαλίζουν τους οικονομικούς πόρους κι απλώς η Αρχιεπισκοπή ή η Μητρόπολη δίνουν την ευλογία τους και στη συνέχεια στέλνουν ιερέα για τις ιεροπραξίες, τον οποίο βέβαια πληρώνουν οι λαϊκοί, ενώ η Αρχιεπισκοπή αρχίζει και εισπράττει τη μηνιαία χρηματική συνδρομή από την κοινότητα. Μ’ άλλα λόγια, το σύστημα είναι στημένο κατά τα πρότυπα της συνεταιριστικής αλυσίδας καταστημάτων -franchise- αγγλιστί. Ουδείς εκ της Αρχιεπισκοπής ή της Μητρόπολης φαίνεται να ενδιαφέρεται ή ρωτά αν μπορεί η νεοσύστατη κοινότητα να ανταποκριθεί οικονομικά τη στιγμή που έχει να πληρώσει υποθήκη για το κτίριο του ναού ή το ενοίκιο αν πρόκειται στην αρχή για κάποιον ενοικιαζόμενο χώρο.

Μ’ άλλα λόγια, αντί να έλθει η Αρχιεπισκοπή ή η Μητρόπολη και να κάνουν μία ιερή χειρονομία δίνοντας κάποια οικονομική βοήθεια προς τη νεοσύστατη κοινότητα, απεναντίας αρχίζουν να λαμβάνουν από την πρώτη κι όλας στιγμή. Ολα, μα όλα τα φροντίζουν και τα καταβάλουν οι λαϊκοί, οι απλοί και αφοσιωμένοι άνθρωποι της Ομογένειάς μας, προς τους οποίους όχι λίγες φορές μερικοί ιερείς και αρχιερείς συμπεριφέρονται από ανάγωγα μέχρι απάνθρωπα και τα συναφή απαράδεκτα όπως και στις δύο προαναφερθείσες κορυφαίες κοινότητες.

Προσοχή, δεν είπε κανείς να μη δοθεί η λογία στην Αρχιεπισκοπή, αλλά εκείνο που λέμε είναι η χλιδή και οι αδικαιολόγητες σπατάλες που γίνονται παντού, αρχίζοντας από την Αρχιεπισκοπή και όλο αυτόν τον εσμό των επικοινωνιολόγων, δημοσιοσχεσιτών και λοιπών συμβούλων εσωκατάκοιλων και του εξωτερικού.

Κι όταν οι κοινότητες φτάνουν στο σημείο πιεζόμενες και καταπιεζόμενες να δώσουν κι άλλα, και λέγουν ότι δεν μπορούμε, δεν έχουμε, τότε εφαρμόζεται η μέθοδος της απειλής, του είδους ότι δεν θα εγκριθούν οι εκλογές σας. Δεν θα σας δώσουμε πιστοποιητικά γάμων και βαφτίσεων ή το χειρότερο όλων θα σας πάρουμε τον ιερέα. Αλήθεια, σκέφθηκε κανείς τι θα γίνει αν κάποια στιγμή βρεθούν τριάντα κοινότητες σε κάθε Μητρόπολη και πουν εντάξει ανακαλέστε τον ιερέα, εμείς παύουμε από σήμερα τη μισθοδοσία του, θα παραμείνει κλειστός την Κυριακή ο ναός, αλλά θα εξηγήσουμε στο εκκλησίασμα και στα Μέσα Ενημέρωσης, ομογενειακά και αμερικανικά, με λεπτομέρειες τη συμπεριφορά σας και συνάμα διακόπτουμε και τη χρηματική μας συνεισφορά προς την Αρχιεπισκοπή;

Προσοχή άδειασαν οι ναοί. Χάνουμε τους ανθρώπους μας. Οι νέοι έχουν γυρίσει την πλάτη και φεύγουν. Λιμός επερχόμενος… Οι πρωτοπόροι μας ιδρυτές των κοινοτήτων μας θα στριφογυρίζουν μέσα στους τάφους τους.

Ο Ελπιδοφόρος κάποια στιγμή θα φύγει, οι κοινότητες και οι άνθρωποί της θα μείνουν, αλλά το θέμα είναι οι πληγές και οι μώλωπες που θα αφήσει πίσω του.