Τα βιώματά του για τη μάχη αυτή, μας είχε περιγράψει παλαιότερα ο αείμνηστος Δημήτρης Ιωάννου, που είχε διατελέσει για πολλά χρόνια βουλευτής Ιωαννίνων και πρόεδρος της Πανελλήνιο Σύνδεσμο Αγωνιστών Ε.Ο.Ε.Α.-ΕΔΕΣ Ν. Ζέρβα, και ο οποίος όχι μόνο συμμετείχε στη μάχη εκείνη, αλλά είχε τραυματιστεί και σοβαρά.

Τα χαράματα της 2ας Νοεμβρίου 1940 το ύψωμα της Γκραμπάλας, που ήταν καθοριστικής σημασίας για την ανακοπή της επέλαση των Ιταλών και υπερασπιζόταν  δέχθηκε  σφοδρό βομβαρδισμό από το ιταλικό πυροβολικό αλλά και την αεροπορία. Λίγο μετά ξεκίνησε η εφόρμηση του Ιταλικού πεζικού με το λόχο Αlbanezi Volontari να σκαρφαλώνει στη νότια κορυφή της Γκραμπάλας (1160μ.).

Το ύψωμα υπερασπιζόταν 80 άνδρες του 1ου Λόχου της 8ης Μεραρχίας, με επικεφαλής τον Υπλ/γό Βάσιλα. Το δεύτερο με 70 άνδρες του 7ου Λόχου με επικεφαλής τον Υπλ/γό Καραμπάτη. Ανάμεσά τους ο διοικητής του ΙΙΙ/15 τάγματος, Κ. Πανταζής, με τη διμοιρία πολυβόλων Αναγνωστόπουλου.

Αξημέρωτα της 3ης Νοέμβριου, οι Έλληνες στρατιώτες αντεπιτίθενται, ανεβαίνοντας λαχανιασμένοι στις θέσεις του εχθρού, τις οποίες πλησίασαν αθόρυβα, και ρίχτηκαν στη μάχη με τις ξιφολόγχες στα χέρια, πολεμώντας σώμα με σώμα, ενώ η ιαχή “εμπρός” συνόδευε τις ριπές αυτομάτων και τις εκρήξεις χειροβομβίδων.

Οι Αλβανοί, που είχαν επιστρατεύσει οι Ιταλοί στο μέτωπο, υποχωρούν και η νίκη των Ελλήνων είναι πλέον διασφαλισμένη.

Για άλλη μια φορά η ορμή του στρατού της Ελλάδας άπλωσε  τις φτερούγες προστασίας της Πατρίδας πάνω στα άγρια βουνά, γράφοντας έπη, χαρίζοντας ορόσημα και στήνοντας τρόπαια.

Η 8η Μεραρχία, που κρατούσε στην πρώτη γραμμή αντίσταση με γενναιότητα, ξεπέρασε το θρύλο.

Ουδεμία ιδέα υποχώρησης υπήρξε. Από των διοικητών των μονάδων μέχρι του τελευταίου στρατιώτη μια μόνο επιθυμία υπήρχε: Ο αγώνας. Και ήταν αποφασισμένοι να πέσουν.

Αλλά πρωτίστως είχαν πάρει την απόφαση να πολεμήσουν με θάρρος, αυτοπεποίθηση και αποφασιστικότητα, έστω και αν οι δυνάμεις των αντιπάλων ήταν υπέρτερες.

Ο στρατός μας εκτινάχθηκε στις βουνοκορφές των Ολύμπως του ιδεώδους, έγινε τιτανικός.

Οι Έλληνες με το να κρεμιούνται στα σκοινιά αιφνιδιάζοντας τους Ιταλούς από τα νώτα και να πολεμούν με τα χέρια, απέδειξαν πως κάτω από την έννοια του καθήκοντος η τόλμη είναι η πιο μεγάλη αρετή.

***

Επίσης την Κυριακή 6 Νοεμβρίου τιμήθηκαν στο Μέτσοβο οι πεσόντες της Μεραρχίας Ιππικού, με επιμνημόσυνη δέηση και κατάθεση στεφάνων στο μνημείο προς τιμή τους, στην είσοδο της κωμόπολης.

Την 1η Νοεμβρίου το στρατηγείο της Μεραρχίας Ιππικού είχε εγκατασταθεί στο Μέτσοβο. και οι μονάδες της στέλνονταν στο μέτωπο. 

Η αποστολή της Μεραρχίας Ιππικού ήταν να πολεμά εναντίον της  ιταλικής Μεραρχίας Αλπινιστών «Τζούλια», που είχε διεισδύσει βαθιά στον ορεινό όγκο της Πίνδου. 

Και με ηρωισμό έφερε θαυμαστά αποτελέσματα και συνέχισε νικηφόρα και στο Αλβανικό μέτωπο.