Του π. Ηλία Μάκου
Δεν είναι πολλές οι μαρτυρίες, που διασώζονται για τον Άγιο Αναστάσιο Γουναρά στο χωριό του, τον Άγιο Βλάσιο Θεσπρωτίας, που τότε ονομαζόταν Σούβλασι (αρβανιστί Σιν-Βλάσι, δηλαδή Άγιος Βλάσιος).
Ωστόσο υποδεικνύεται ένας χώρος, όπου ήταν το πατρικό του σπίτι, κοντά στο κέντρο του χωριού, καθώς οι γονείς του έζησαν εκεί στα τέλη του 17ου με αρχές του 18ου αι.
Μια φτωχή, πάμφτωχη αγροτική οικογένεια ήταν, που, σίγουρα δεν είχε τις ανέσεις και ευκολίες, αλλά έδινε καθημερινά αγώνα επιβίωσης.
Ωστόσο εμφάνιζε ένα χαρακτηριστικό αυτή η οικογένεια μέσα στα χρόνια της σκλαβιάς.
Τα μέλη της είχαν απομακρύνει από την ψυχή τους κάθε τι, που θα τους έφερε σε σύγκρουση και σε αντίθεση προς το θείο θέλημα. “Καθαροί τη καρδία” άνθρωποι αναζητούσαν την ελευθερία και την αλήθεια.
Ένα από τα παιδιά τους, εικάζεται ότι ήταν πολυμελής οικογένεια, ο Αναστάσιος αποφάσισε να ταξιδέψει στην Πόλη, συνηθιζόταν, εκείνη την εποχή, για να βιοποριστεί.
Δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί ιστορικά αν μετακόμισε ολόκληρη η οικογένεια στην Κων/πολη, κάτι που δεν αποκλείεται.
Αρχικά ο Αναστάσιος προσκολλήθηκε επαγγελματικά στους Έλληνες γουναράδες, Καστοριανούς κατά κύριο λόγο, εξ’ ου και το προσωνύμιο Γουναράς.
Την περίοδο αυτή υπήρχαν πολλοί στην Πόλη και όσοι πήγαιναν από την Ελλάδα ήταν εύκολα να βρουν εργασία κοντά τους, γιατί υπήρχε ανάγκη από εργατικά χέρια.
Δεν είναι γνωστό κάτω από ποιες συνθήκες και πότε έγινε ιερέας, αλλά είναι σίγουρο ότι από την πρώτη στιγμή της ιερωσύνης του επιθυμούσε το μαρτύριο, στο οποίο και οδηγήθηκε στις 8 Ιουλίου του 1793.
Η απόφασή του αυτή δημιουργήθηκε όταν είδε το μαρτύριο του ιερέα Κωνσταντίνου Ρώσσου.
Η φήμη και η αγιοσύνη του Αγίου Αναστασίου διασώζεται από γενιά σε γενιά στη γενέτειρά του, όπου οι κάτοικοι ιδιαίτερα τον ευλαβούνται και τον επικαλούνται στις δυσκολίες τους.
Τον έχουν στο μυαλό και στην καρδιά τους ως άνθρωπο συνετό, φρόνιμο, σώφρωνα, διακριτικό, πλήρης σοφίας και σύνεσης πνευματικής, αλλά και ως άνθρωπο, που θυσιάστηκε για την πίστη του στο Χριστό.
Αναγνωρίζουν ότι ανέλαβε και εκπλήρωσε ένα βαρύ και δυσβάκτο χρέος, αυτό της ευθύνης και της συνέπειας, με χριστιανική ανωτερότητα , αρετή ειλικρινής εφαρμογή του θείου θελήματος και αυταπάρνηση.
Ο Άγιος Αναστάσιος ο Γουναράς ο εξ Αγίου Βλασίου άφησε τον εαυτό του να κατευθυνθεί από το Πνεύμα του Θεού. Έτσι σκέφτονται οι όντως μεγάλοι.
Και όπου το Πνεύμα του Θεού τον οδήγησε εργάστηκε με ταπείνωση, καρποφόρησε με υπομονή, έγινε θεάρεστος.
Άξιο και εύχρηστο όργανο στα χέρια του Θεού και η πορεία του επισφραγίστηκε με το μαρτύριό του.
Όλος ο αγώνας του έγινε με εφόδιο και γνώρισμα και ασπίδα της καρδιάς του την αγάπη, μέχρι θυσίας, προς το Θεό.
Με αυτό το αίσθημα, που είναι σύνθεση βαθιάς ευλάβειας και ταπεινοφροσύνης, η κατάκτηση της αγιοσύνης ήταν μια πραγματικότητα ευλογημένη στη ζωή του.
