Ο ομότιμος καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Διονύσιος Δακουράς είναι, πραγματικά, αστείρευτος στις θρησκειολογικές του έρευνες, που όλες είναι ολοκληρωμένες, επιμελημένες και μεθοδικές.

Η τελευταία εργασία του , 215 σελίδων, κυκλοφόρησε πρόσφατα, από τις εκδόσεις “Έννοια”, με τίτλο: “ΘΡΗΣΚΕΙΟΛΟΓΙΚΑ ΣΥΜΒΟΛΑ: Τίτλοι και Αξιώματα, Εορταί και Πανηγύρεις, ο καθ’ ημέραν βίος”.

Αναδεικνύει χωρίς αγκυλώσεις και με άριστη επιστημοσύνη την έννοια και τη σημασία των συμβόλων, αλλά και των συμβολισμών, που απορρέουν από τους τίτλους και τα αξιώματα, τις γιορτές και τις πανηγύρεις διάφορων θρησκευμάτων (Ιουδαϊσμού, Ισλάμ, Παρσισμού, Ινδουισμού, Βουδισμού, αυτόχθονων θρησκευμάτων της Κίνας, θρησκευμάτων της Ιαπωνίας, Τζαϊνισμού και Σικχισμού).

Πολύ ορθά και εύστοχα  επισημαίνει στο προλογικό του σημείωμα ότι “εις όλα τα θρησκεύματα είναι γνωστή η χρήσις Συμβόλων, ιδιαιτέρως  εις την μορφήν των θεοειδώλων, τα οποία καθαγιάζονται  και εις τα οποία καθ’ εκάστην δίδεται “πνοή ζωής”. Υπό την έννοιαν ταύτην αποκτούν πολύπλευρον σημασίαν  ως αντικείμενα λατρείας και προσευχής”.

Και η κατάληξή του, αποπνέει το πνεύμα του και ολόκληρη τη βιωτή  του: “…Ο σταυρός του ΧΡΙΣΤΟΥ, αυτό το Μονόγραμμα του αιωνίου μυστηρίου, είναι η “πλήρωσις”… Ούτω προσφέρει την βαθυτάτην θρησκευτικήν διαίσθησιν, η οποία έχει ποτέ ευρεθή επί του πεδίου της Ιστορίας Θρησκευμάτων”.

Ο Διονύσιος Δακουράς μπορεί να είναι ένας διακεκριμένος και καταξιωμένος θρησκειολόγος, με μεγάλο αριθμό συγγραμμάτων, διαλέξεων και ομιλιών στο ενεργητικό του, με πλήθος φοιτητών, που έλαβαν γνήσια γνώση απ’ εκείνον, αλλά πάνω απ’ όλα είναι ένας άνθρωπος υπεύθυνης μαρτυρίας της αλήθειας, ένας “λειτουργικός άνθρωπος” με διακριτικότητα και μεγάλο σέβας προς το Θεό και το συνάνθρωπο.

Γίνεται ξεκάθαρη και στη ζωή του και στα έργα του η βεβαιότητα και η ουσιαστική στάση του  απέναντι στη χριστιανική πίστη.

Δεν είναι ουμανιστικός ο λυρισμός της ψυχής του, ούτε μια πρόκληση, αλλά μια απάντηση, που η βάση της είναι πάντοτε η χριστιανική αγάπη. Γι’ αυτό επιμένει να αγαπά.

Ο κ. Δακουράς, παρ’ ότι ασχολείται με τα άλλα θρησκεύματα, που είναι το επιστημονικό του αντικείμενο, την ίδια στιγμή κατορθώνει να αναδεικνύει τον “αποστολικό άνθρωπο”.

Εκείνο τον άνθρωπο, δηλαδή, που ύστερα από ταπείνωση, σιωπηρή εσωτερική εργασία, συνεχή προσευχή, κατά κάποιο τρόπο φλογίζεται από θείο φως, το οποίο αγγίζει την καρδιά του και ταυτόχρονα δημιουργεί τις συνθήκες μιας ανακαινισμένης ζωής.

Δεν ξεχνά ποτέ ο κ. Δακουράς και πάντοτε το αφήνει να διαχέεται με σαφή τρόπο στα πονήματά του, ότι αυτό, που διαφοροποιεί την Ορθόδοξη θέση είναι το γεγονός ότι η Εκκλησία ολόκληρη είναι αποστολική, ότι είναι ολόκληρη αυτόπτης μάρτυρας του Σταυρωθέντος και Αναστάντος.

Διαθέτει μια ψυχική ωραιότητα ο κ. Δακουράς. Και αυτή τον βοηθά στη διαισθητική αντίληψη των πραγμάτων. Είναι η διείσδυσή του κάτω από τον άσχημο φλοιό, που σκεπάζει τον κόσμο. Και δεν αφήνει ποτέ να κρυώσει μέσα του η φλόγα του Θεού, αλλά να διατηρείται πάντοτε με γεμάτη ζέση.