Σχόλιο του Αντώνη Η. Διαματάρη/ ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΚΑΣ
Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.
(Κ. Καβάφης)
Η απόφαση ελήφθη. Η επίθεση όπου νάναι θ’ αρχίσει. Εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες περιμένουν το πρόσταγμα ν’ ανοίξουν πυρ, καπνίζοντας τσιγάρα, κοιτάζοντας τις φωτογραφίες των κοριτσιών τους, των οικογενειών τους, απορώντας αν θα τους ξαναδούν.
Οι Αρχές του Ισραήλ ζήτησαν από 1,1 εκατ. Παλαιστινίους να μετακομίσουν στο Νότο της Γάζας για να σωθούν. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
Η λογική αποστρατεύτηκε.
Η εκδίκηση βασιλεύει.
Η εκδίκηση πρέπει να έρθει, και θα έρθει. Ερχεται, όπου νάναι. Μπορεί σε 5 λεπτά από τώρα ή σε μια μέρα. Ισως το Σάββατο, την επέτειο μιας εβδομάδας από το βάρβαρο μακελειό Ισραηλινών παιδιών και γυναικών από την Χαμάς.
Κρίμα που δεν ζει ο Σοφοκλής. Θα έγραφε την τέλεια τραγωδία.
Μαζί τους, μαζί με τους Παλαιστίνιους και τους Ισραηλίτες, αλλά από την άνεση των σπιτιών και των γραφείων μας στη Νέα Υόρκη και στον υπόλοιπο Κόσμο, περιμένουμε κι εμείς.
Πατάμε συνεχώς τα πληκτρολόγια στις ιστοσελίδες μας να μάθουμε αν άρχισε η εισβολή. Αργεί. Γιατί αργεί; Μας τρώει η αγωνία.
Κι εγώ μαζί με τόσους όλους θρηνώ. Γιατί θρηνώ;
Θρηνώ για όλους, Ισραηλίτες και Παλαιστινίους, για τους άτυχους ανθρώπους, τους φτωχούς, τους «αναλώσιμους», που πληρώνουν το μεγάλο τίμημα του μίσους μεταξύ τους.
Θρηνώ για όλα τα παιδιά των Παλαιστινίων και των Ισραηλινών που τραυματίστηκαν ή σκοτώθηκαν.
Για όλα τα παιδιά που πετάγονται στον ύπνο τους από τους εφιάλτες του πολέμου, που κάποτε, αν και όταν μεγαλώσουν, θα ζητούν εκδίκηση. Αλλο αίμα, άλλη καταστροφή.
Θρηνώ για όλους μας που θεσπίσαμε την βαρβαρότητα των όπλων ως τον μόνο τρόπο να λύνουμε τις διαφορές μας.
Θρηνώ γι’ αυτούς που θα γίνουν πλούσιοι από τα κέρδη του πολέμου.
Θρηνώ για τους λαλίστατους πολιτικούς που θα χτίσουν καριέρες στην πλάτη των συμπατριωτών και των χωρών τους.
Θρηνώ γι’ αυτούς που προσεύχονται στον θεό τους να τιμωρήσει τα παιδιά ενός άλλου θεού.
Θρηνώ για έναν Κόσμο που δεν μαθαίνει. Δεν λυπάται. Που λησμονεί.
Θρηνώ για την υποκρισία των Αραβικών Χωρών, που χτυπούν τα χέρια τους στο στήθος από τον πόνο και την θλίψη για τα’ αδέλφια τους, αλλά τους κλείνουν τις πόρτες, τα σύνορα, τις ψυχές τους.
Θρηνώ που όταν οι αρμόδιοι καταλάβουν, αν καταλάβουν, την συμφορά που προκαλούν, τότε θα είναι πια αργά.
Είναι λίγο πριν φτάσουν στην Εντατική. Λίγο πριν τους κλείσουν τα μάτια.
Είναι τότε μόνο πιθανό να συνειδητοποιήσουμε ότι όλοι μας, άσπροι και μαύροι, Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι, Ελληνες και Τούρκοι, πλούσιοι και φτωχοί, γυναίκες και άνδρες, όλοι μας είμαστε άνθρωποι, παιδιά ενός θεού, προσωρινοί, περαστικοί από αυτή τη Γη.
Ηδη όμως τότε η ζημιά έχει γίνει.
