Την ημέρα της εορτής της σύναξης του Προδρόμου Ιωάννου, 7 Ιανουαρίου, μαρτύρησε στην Ανδριανούπολη ο καταγόμενος από τα Άγραφα ( οικισμό Κλιματάκι του χωριού Μάραθος)  ιερομόναχος Ιωάννης, ο οποίος δεν είναι γνωστός στον πολύ κόσμο.

Μάλιστα στη Μονή Δουσίκου (Αγίου Βησσαρίωνος) σώζεται η τίμια κάρα του, που, λόγω,  της ψυχικής καλλιέργειας και του εξαγιασμένου βίου του, είναι θαυματουργή.

Επίσης στον τόπο, που γεννήθηκε, έγιναν το Σεπτέμβριο του 2019 τα θυρανοίξια παρεκκλησίου, που φέρει τ’ όνομά του

Τον αποκεφάλισαν, σύμφωνα με πληροφορίες κώδικα της Μονής Δουσίκου, στις 7 Ιανουαρίου του 1460, δηλαδή 7 χρόνια μετά την Άλωση της Κω/νουπολης, μαζί με 16 άλλους ιερείς.

Την τίμια κάρα του την πήραν, δίνοντας χρήματα σε Τούρκους στρατιώτες, συγγενείς του και τη μετέφεραν στη Μονή Δουσίκου.

Την ομολογία του στο Χριστό, που έκανε ακραίους και φανατικούς Μουσουλμάνους να τον μισήσουν,  την εκδήλωσε και στα έργα του και στους λόγους του.

Οι πράξεις του επιβεβαίωσαν το λεχθέν από τον Απόστολο Παύλο ότι “κάθε δένδρο από τον καρπό του γνωρίζεται”.

Ως ιερομόναχος ήταν συνεπέστατος στα λατρευτικά του καθήκοντα, δεν υπήρχε μέρα, που να μη τελέσει ακολουθία, δείχνοντας μεγάλη ευλάβεια.

Ταυτόχρονα, όπου υπήρχε ανάγκη ήταν παρών και απέφευγε να κάνει οτιδήποτε ήταν αντίθετο στο θέλημα του Θεού.

Φιλοξενούσε στο σπίτι τους φτωχούς και τους προσέφερε στέγη και ζεστό φαγητό, χωρίς κανένα απολύτως αντάλλαγμα.

Χωρίς δειλία και φόβο στήριζε τους υπόδουλους και τους έδινε την ελπίδα ότι η δικαιοσύνη του Θεού δεν τους εγκαταλείψει και ενίσχυε πνευματικά τα σκλαβόπουλα, μαθαίνοντάς του γράμματα, αφού ίδρυσε σχολείο.

Με το λόγο του διακήρυττε ότι ήταν του Χριστού οπαδός. Χωρίς φανατισμό, βέβαια, αλλά και χωρίς ίχνος δειλίας και φόβου και δισταγμού.

Με τόλμη, με θάρρος, με γενναιοψυχία, γιατί στα δύσκολα εκείνα χρόνια, σιωπή και ουδετερότητα όχι μόνο δεν χωρούσε, αλλά ήταν και αμαρτία.

Αντιστεκόταν φανερά σε κάθε πειρασμό και πρόκληση αμαρτίας και με τη στάση του προκαλούσε το σεβασμό, αλλά συχνά και το θαυμασμό Ελλήνων, Τούρκων και Εβραίων.

Ωστόσο κάποιοι σκληροί Μουσουλμάνοι  τον έβαλαν στο στόχαστρο, μαζί με άλλους ιερείς.

Και τους κατηγόρησαν αβάσιμα στον πασά της Ανδριανούπολης  ότι θέλουν ένα Τουρκόπουλο να τον βαπτίσουν Χριστιανό.

Ο πασάς τους κάλεσε να αλλαξοπιστήσουν, αυτοί αρνήθηκαν, φυλακίστηκαν κάτω από άθλιες συνθήκες και στο τέλος τους πήραν τα κεφάλια.

Ο χριστιανικός τρόπος ζωής του αγίου Ιωάννου εξΑαγράφων ήταν απόδειξη σταθερότητας, γνησιότητας και ωριμότητας, που επαίνεσε ο Θεός, παρέχοντάς του το χάρισμα της θαυματουργίας.

Θαύματά του αναφέρονται από τον ιερομόναχο Χατζη-Γεράσιμο στον κώδικα της Μονής Δουσίκου.

Η κάρα του υπήρχε ανάμεσα σε άλλες κάρες, αδελφών της Μονής Δουσίκου, στο παρεκκλήσι των Αγίων Πάντων, χωρίς να γνωρίζουν οι μοναχοί ποια από αυτές ήταν.

Κάποια φορά διαπίστωσαν ότι μια εξέπεμπε μέσα στη νύχτα ένα φως πολύ διαφορετικό από το συνηθισμένο, έμοιαζε ουράνιο. Έβγαλαν μία μια τις κάρες και διαπίστωσαν ότι ήταν η εκείνη του Ιερομάρτυρα Ιωάννη.

Εξάλλου στις   5 Ιανουαρίου του 1829 οι κάτοικοι του χωριού Ράχοβο ήταν όλοι άρρωστοι από λιμό. Μεταφέρθηκε η κάρα του αγίου εκεί, παρέμεινε για οκτώ μέρες, έγινε αγιασμός και οι ασθενείς θεραπεύτηκαν.

Ακόμη ένα θαύμα περιγράφει ο Χατζη-Γεράσιμος: “Δεν μπορώ να αποσιωπήσω ότι και κατά το τρέχον έτος 1839 Ιουνίου 25 ήμουν έγκλειστος έσωθεν του μοναστηρίου μαζί με τον συνάδελφόν μου κυρ Ιερώνυμον ,ο οποίος ήταν ασθενής και κλινήρης, διότι πρήσθηκαν τα πόδια του από δύο πληγές που είχε, ακόμα δεν είχε ούτε άνεση ή ησυχίαν. Οι άλλοι πατέρες είχαν κατέβει στα λιβάδια από τον Μάιο”.

Τέλεσε αγιασμό έχοντας μπροστά του  κάρα του Αγίου Ιωάννου, ήπιε ο π. Ιερώνυμος και οι δύο παρεκάλεσαν τον άγιο να φέρει την ίαση.

Και η απάντηση ήρθε άμεσα. Τα πόδια του π. Ιερώνυμου ξεπρήσθηκαν και οι πληγές του θεραπεύτηκαν.

Όλα αυτά δείχνουν ότι η μέχρι αίματος και θυσία εμμονή του Ιωάννη του εξ Αγράφων στην κλήση του, τον ανέδειξε μορφή αλήθειας και επιβεβαίωσε ως αυθεντικές τις διακηρύξεις του περί ηθικής, περί μετανοίας, περί πίστης.

Ας κατανοήσουμε οι άνθρωποι σήμερα ότι η χριστιανική ακεραιότητα και ανιδιοτέλεια, όπως εκείνη του αγίου Ιωάννου εξ Αγράφων, και η ζωή η ανάλογη και σύμφωνη, καθώς και η απόφαση και η διάθεση να διατηρήσουμε την Ορθόδοξη γραμμή μας οτιδήποτε και αν πρόκειται να μας στοιχίσει, είναι αφετηρία να γίνουμε καλύτεροι, πνευματικότεροι και δραστηριότεροι.

Ενώπιόν μας προβάλλεται το παράδειγμα ενός ήρωα της πίστης. Η μαρτυρία του και το μαρτύριό του και η αφοσίωσή του έως τέλους στο Χριστό, ας μας δείξουν πως πρέπει να ζήσουμε.