Τη Δευτέρα 8 Ιουλίου μου τηλεφώνησε ο Αντώνης από την Αθήνα για να με ενημερώσει ότι ο νικητής των εκλογών, Κυριάκος Μητσοτάκης, του ζήτησε να αναλάβει τη θέση του υφυπουργού των Εξωτερικών, αρμόδιου για θέματα Απόδημου Ελληνισμού και να ζητήσει τη γνώμη μου, όπως άλλωστε κάνουμε πολλές φορές όλα αυτά τα σαράντα χρόνια της φιλίας και συνεργασίας μας.
Χωρίς καλά-καλά να προλάβω να συνειδητοποιήσω το αναπάντεχο της έκπληξης, έτσι αυθόρμητα και αβίαστα του απάντησα και βέβαια να δεχθείς Αντώνη και συγχαρητήρια στον Κυριάκο διότι δεν μπορούσε να είχε κάνει καλύτερη επιλογή.
Συνήθως όταν συζητούμε με τον Αντώνη και ανταλλάσσουμε σκέψεις και γνώμες για σοβαρά θέματα, του λέγω δώσε μου λίγο χρόνο να το σκεφθώ και θα σου πω τη γνώμη μου αργότερα ή αύριο.
Στην προκειμένη περίπτωση ομολογουμένως και για κάποιο ανεξήγητο λόγο δεν λειτούργησα έτσι, αλλά αμέσως του απάντησα να δεχθεί και πρόσθεσα πως θα είμαι στο πλευρό του για ό,τι χρειασθεί.
Και βέβαια σκέφθηκα την εφημερίδα, αλλά γνωρίζω ότι είναι σωστά δομημένη και συγκροτημένη σ’ όλους τους τομείς της, κι ο κάθε συνεργάτης μας -όλοι σοβαροί, ικανοί και υπεύθυνοι- ξέρει ακριβώς τη δουλειά του, κι η εφημερίδα λειτουργεί απρόσκοπτα.
Οφείλω μία εξήγηση εν προκειμένω, την εξής: Προέτρεψα τον Αντώνη να δεχθεί για δύο πολύ βασικούς λόγους:
Πρώτον, διότι όχι απλώς αγαπά, αλλά λατρεύει την Ομογένεια κι αυτό είναι εμφανές όλα αυτά τα σαράντα χρόνια που κρατά το τιμόνι του «Εθνικού Κήρυκα» και δεύτερο διότι γνωρίζω τις ικανότητές του οι οποίες αποτελούν εγγύηση για την επιτυχία του.
Προς Θεού να μη θεωρηθεί τούτη η προσωπική μου γραφή και κατάθεση γνώμης ως κανενός είδους φιλοφρόνηση γιατί κάτι τέτοιο απάδει στον χαρακτήρα και το ήθος μου, κι αυτό πρώτος το γνωρίζει ο Αντώνης.
Τα καταθέτω όλα τούτα γιατί λαχτάρα υπαρκτική της καρδιάς μου είναι να βοηθηθεί η Ομογένειά μας εδώ στην Αμερική, αλλά και γενικότερα ο Ελληνισμός της Αποδημίας κατά τρόπο ουσιαστικό και έμπρακτο, γιατί εδώ που τα λέμε είναι το μεγάλο αναξιοποίητο κεφάλαιο του Εθνους, κι ο Αντώνης έχει τη σοβαρότητα, τις γνώσεις, τις ικανότητες, την τόλμη και την αποφασιστικότητα να κάνει ουσιαστικό έργο.
Να πω και τούτο, πως ο νέος πρωθυπουργός της Ελλάδας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος έχει ζήσει επί πολλά χρόνια στην Αμερική ως φοιτητής στη Βοστώνη, έχει γνωρίσει πολύ καλά την ψυχή της Ομογένειας, τους αγώνες και τις αγωνίες της, αγαπά την Ομογένεια και τον Ελληνισμό της Αποδημίας και τώρα που ο ελληνικός λαός με την ετυμηγορία της ψήφου του τον ανέδειξε νικητή και τροπαιούχο έχει την ευκαιρία, τις εξαγγελίες και τις καλές του προθέσεις που διατύπωσε δημόσια, τώρα να τις κάνει πράξη.
Κι αυτό ακριβώς σηματοδοτεί η ανάθεση του σοβαρού και νευραλγικού αυτού τομέα, στον Αντώνη Διαματάρη.
Από τη στιγμή που ανακοινώθηκε ο διορισμός του, το τηλέφωνο χτυπά ασταμάτητα. Τα μηνύματα κατά εκατοντάδες από παντού από την Αμερική, από τη γενέτειρά του τη Λήμνο, από την Κωνσταντινούπολη, από την Αυστραλία, από την Αγγλία, ακόμα και από το Αγιο Ορος.
Να πω και τούτο, οι τελευταίοι δυόμισι μήνες ήταν μήνες αναζωογόνησης, ανάτασης, ελπίδας και προοπτικής για την Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό.
Και ιδού γιατί: Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος σύστησε στην Ιερά Σύνοδο του Φαναρίου και εκείνη απεφάνθη παμψηφεί και εξέλεξε τρεις κορυφαίους και ικανούς ιεράρχες για τις τρεις μεγάλες Αρχιεπισκοπές του, τον Αμερικής Ελπιδοφόρο, τον Αυστραλίας Μακάριο και τον Μεγάλης Βρετανίας Νικήτα.
Ο ελληνικός λαός με την ψήφο ανέδειξε στην πηδαλιουχία της Ελλάδος τον ειλικρινή, ικανό και αποφασιστικό Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος με τη σειρά του επέλεξε για τα δικά μας θέματα, της Ομογένειας, έναν πραγματικά δικό μας άνθρωπο, τον Αντώνη Διαματάρη, ο οποίος, όπως πέτυχε σε όλα όσα ανέλαβε μέχρι τώρα, θα επιτύχει και σ’ αυτό.
Βέβαια για τους πολλούς και τα εκατομμύρια των Ελλήνων της Αποδημίας είναι ο Υφυπουργός Εξωτερικών, για μένα όμως εδώ και σαράντα χρόνια είναι φίλος και αδελφός.
