Μία εβδομάδα σχεδόν μας χωρίζει από τη γιορτή των Τριών Ιεραρχών και των Ελληνικών Γραμμάτων, κι όπως πέρυσι και πρόπερσι και πριν πέντε χρόνια για να μην πάμε και λίγο πιο πίσω, δεν ακούστηκε μέχρι στιγμής ούτε φωνή, ούτε λαλιά από την Αρχιεπισκοπή. Ούτε για κάποιες εκδηλώσεις επιπέδου, για κάποια σχέδια στρατηγικής, για ανασυγκρότηση της δεινώς πάσχουσας Ελληνικής Παιδείας, για κάποια εξαγγελία τέλος πάντων μίας επιτροπής να μελετήσει το θέμα της Παιδείας.

Τα ίδια λοιπόν και φέτος, τουτέστιν, όσα πάνε κι όσα έλθουν την τελευταία στιγμή με μια τυπική εγκύκλιο, με μια βασιλόπιτα, μ’ ένα τετριμμένο κηρυγματάκι για τους Τρεις Ιεράρχες και τέλος. Μιλούμε και σ’ αυτό το μέγιστο και ουσιώδες θέμα της Ελληνικής Παιδείας όχι πλέον για παραλυτική κατάσταση, αλλά για οσμή θανάτου, νέκρωση δηλαδή.

Από την άλλη μεριά, μπορεί κάποιος να αντιτάξει και να πει εδώ το Ελληνικό Κολέγιο και η Θεολογική Σχολή πνέουν τα λοίσθια και συ περιμένεις κάποια ζωτική πρόταση για την Ελληνική Παιδεία; Δεν συνήθισες πια στο κλείσιμο των Ημερησίων Σχολείων; Μα δεν βλέπεις τι γίνεται στην Αρχιεπισκοπή γενικώς και δεν συνειδητοποίησες πια τόσα χρόνια τον γνωστό εμπαιγμό «γέλα με να σε γελώ να περνούμε τον καιρό;».

Φυσικά δεν είναι μόνο ο Αρχιεπίσκοπος Δημήτριος υπεύθυνος για την παραλυσία της Αρχιεπισκοπής, αλλά είναι και οι Μητροπολίτες  και οι λαϊκοί του λεγόμενου Αρχιεπισκοπικού Συμβουλίου. Θα διερωτηθείτε, όμως, πότε αυτοί ενδιαφέρθηκαν για την Ελληνική Παιδεία, για τα Σχολεία, για τη Γλώσσα, για τον Πολιτισμό, για την Ελληνικότητα. Πότε;

Υ.Γ. Επειτα από το παρόν σχόλιο, θα υπάρξει εντός των ημερών εγκύκλιος και ανακοίνωση για γιορτή, να το θυμάστε.

Θ.Κ.