Του Αρχιμ. Βενεδίκτου Παπαδόπουλου

Το κλάμα της Άννας Κορακάκη στο μακρινό Ρίο της Βραζιλίας κατά την ανάκρουση του Εθνικού μας Ύμνου,είναι το πιό διδακτικό χαστούκι για όλους όσους ξέχασαν το μεγαλείο της Ελληνικής Ψυχής και κυρίως για όσους ξέχασαν ότι είναι Έλληνες. Και κατά δήλωσή της έκλαψε,γιατί κατόρθωσε να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια και τις όποιες δυσκολίες αναφύονταν στη ζωή της για να φθάσει στο στόχο της. Στόχο που έφερε στην Ελλάδα το χρυσό μετάλλιο μετά το 2004. Γιατί η Άννα της Ελλάδας είχε στόχο και πάλεψε σθεναρά για να τον κατορθώσει. Δεν δείλιασε μπροστά στην πρώτη δυσκολία και δεν εγκατέλειψε τους γονείς της και το σπίτι της ακόμη και αν καυγάδιζε με τη μητέρα της,επειδή λόγω προπονήσεων δεν τακτοποιούσε απόλυτα το δωμάτιό της,αντίθετα στην οικογένειά της αφιέρωσε το μετάλλιό της. Δεν απογοητεύτηκε με κανένα εμπόδιο για να καταφύγει στα ναρκωτικά και σε άλλες εξαρτησιογόνες ουσίες. Ούτε έκανε εμπόριο ναρκωτικών για να αποκτήσει εύκολο χρήμα. Δεν αναλώθηκε στη σπατάλη χρημάτων σε άσκοπες διασκεδάσεις και διακοπές για να διατείνεται στους συνομηλίκους της ότι κάνει “ζωάρα”. Δεν έσπασε δημόσια περιουσία ούτε κατέστρεψε για να διαμαρτυρηθεί για τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε. Δεν πέταξε γκαζάκια,δεν έκαψε αστικά λεωφορεία,τρόλεϊ ή αυτοκίνητα πολιτών για να εκφράσει τη διαμαρτυρία της. Δεν έγραψε με σπρέι στους τοίχους συνθήματα ,δεν πέταξε μπογιές σε εκκλησίες και άλλα κτίρια,δεν απείλησε και δεν τρομοκράτησε την κοινωνία. Δεν κατέλυσε τους νόμους και το Σύνταγμα είς ένδειξιν διαμαρτυρίας,δεν έκλεψε,δεν αδίκησε,δεν χτύπησε,δεν συνέστησε τρομοκρατική οργάνωση και δεν σκότωσε για να διαμαρτυρηθεί για τα εμπόδια και τις δυσκολίες. Δεν είπε ψέμματα για να πετύχει το στόχο της,όπως οι πολιτικοί μας,δεν πρόδωσε την Ελλάδα παραχωρώντας το όνομα της Μακεδονίας μας στα Σκόπια αμαχητί αλλά έκλαψε όταν ανεκρούσθη ο Εθνικός μας Ύμνος. Δεν παραιτήθηκε ποτέ παρά το όποιο εμπόδιο,αγωνίστηκε και πάλεψε,για να μας διδάξει όλους ότι η λαμογιά,η κουτοπονηριά και η εύκολη παραίτηση δεν είναι της ψυχής του Έλληνα. Γιατί όλα τα παραπάνω αποτελούν την εύκολη παραίτηση από τη μάχη. Είναι παραίτηση και ένδειξη αδυναμίας να καταστρέφει ένας νέος τον εαυτό του ή τη δημόσια περιουσία για να διαμαρτυρηθεί για τις δυσκολίες της ζωής, καλυπτόμενος πίσω από ιδεολογίες. Η Άννα επάνω στο βάθρο του χρυσού μεταλλίου μπορεί να έκλαιγε από χαρά αλλά φώναζε “σας νίκησα” απευθυνόμενη στα εμπόδια, που πολλές φορές μας βάζουν οι συνάνθρωποι και έδειξε τη “μαγκιά” της, μια μαγκιά απαλλαγμένη από την εύκολη λύση και ανεπιτήδευτη. Δεν είχε ανάγκη η Άννα από καμιά διαμαρτυρία,αφού με τη δύναμη της ψυχής της είχε σβήσει,είχε καταστρέψει και εξαφανίσει τις δυσκολίες και τα προσκόμματα των ανθρώπων. Ας υποκλιθούμε όλοι και ας αφήσουμε τις δικαιολογίες και τις διαμαρτυρίες,η ζωή είναι αγώνας και μάχη και ο δυνατός προχωρά,ο αδύναμος παραιτείται διαμαρτυρόμενος!