Ανάλυση
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος προσανατολίζεται να τμήσει την Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας σε δύο ή και τρία μέρη, όπως είχε γράψει ο «Εθνικός Κήρυκας» προ εβδομάδων και το επιβεβαίωσε ο ίδιος ο Πατριάρχης την ημέρα της εκδημίας του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Στυλιανού στις 25 Μαρτίου.
Είχε πει επί λέξει τα εξής: «Τώρα με την κοίμησιν του Αρχιεπισκόπου Στυλιανού δημιουργούνται νέες συνθήκες. Η Μητέρα Εκκλησία, η Αγία και Ιερά Σύνοδος θα προσπαθήσει να λάβει τας καλυτέρας αποφάσεις. Ομολογώ και δημοσία πως μας προβληματίζει το εάν θα πρέπει να συνεχίσει η Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας να είναι και εις το μέλλον μια ενιαία εκκλησιαστική Οργάνωσις, μία Αρχιεπισκοπή με έναν Αρχιεπίσκοπο και με βοηθούς Επισκόπους ή εάν πρέπει να κατατμηθεί σε επί μέρους ανεξάρτητες Μητροπόλεις. Αυτό θα το αποφασίσει τελικώς η Αγία και Ιερά Σύνοδος αφού θα ζυγίσει προηγουμένως τα υπέρ και τα κατά εκατέρας των δύο πιθανών εναλλακτικών λύσεων».
Αυτή λοιπόν η εξαγγελία έστω και υπό μορφή σφυγμομέτρησης, είναι μία εκδήλωση προδιάθεσης του Πατριάρχη Βαρθολομαίου και αναντίλεκτα εγείρει κάποια σοβαρά ερωτηματικά τα οποία δεν θα πρέπει να παραμερισθούν αβασάνιστα. Να δηλώσω εξ’ αρχής πως διατυπώνω τις σκέψεις στην παρούσα ανάλυση με την ομολογία και την επιφύλαξη ότι δεν γνωρίζω επαρκώς τα εκκλησιαστικά και Ομογενειακά πράγματα της Αυστραλίας. Το τολμώ ωστόσο έχοντας τη γνώση και την εμπειρία της εδώ κατάτμησης της μίας, ενιαίας, αδιαίρετης και δυναμικής Αρχιεπισκοπής Αμερικής σε εννέα Μητροπόλεις -συμπεριλαμβανομένης και της λεγόμενης Αμεσης Αρχιεπισκοπικής Περιφέρειας- που έκαναν την εδώ Εκκλησία ένα κυριολεκτικό σκορποχώρι. Κατ’ ουσία έχουμε σήμερα εννέα μικρές Αρχιεπισκοπές με ισάριθμους «Αρχιεπισκόπους» όπως έχω επισημάνει πλειστάκις στην αρθρογραφία μου.
Η κατάσταση είναι γνωστή και αναμφίβολα έμπονη και σίγουρα ανάγλυφα αποκαλυπτική με την κατ’ άμφω πτώχευση της Αρχιεπισκοπής, πνευματικής και οικονομικής, μέχρι έσχατου σημείου ανυποληψίας και φθίσης υποθήκευσης των κτιρίων των γραφείων στο Μανχάταν για τη λήψη Τραπεζικού δανείου. Με το γιαπί του ναού του Αγίου Νικολάου να φαντάζει εκτρωματικά στο Σημείο Μηδέν ως μία διαρκής θύμηση προσβολής του Ελληνισμού της Αμερικής και με τη Θεολογική Σχολή σε πορεία θανάτου. Αυτή είναι η κατάσταση και αυτή την κληρονομιά κληροδοτεί ο Αρχιεπίσκοπος Δημήτριος ο οποίος βρίσκεται «μικρόν προ του τέλους» της Αρχιεπισκοπίας του.
Δεν λανθάνει της γνώσης μου η εκκλησιολογική και θεολογική ορθότητα της πρόθεσης του Πατριάρχη Βαρθολομαίου για τη δημιουργία τοπικών αυτόνομων τοπικών Μητροπόλεων. Ομως, η επιφυλακτικότητά μου βγαίνει από το γεγονός πως έχοντας βιώσει το πάθημα και το κατάντημα της εδώ Αρχιεπισκοπής Αμερικής, της πλέον επιφανέστερης και πολυπρόσωπης λόγω της κατάτμησής της σε Μητροπόλεις, σκέφτομαι μήπως τα ίδια και χειρότερα συμβούν και στην Αυστραλία. Καλή είναι η εκκλησιολογία και η δημιουργία τοπικών Εκκλησιών, αλλά αν διαιρεθεί ο Ελληνισμός και πάρει την άγουσα προς τη φθίση και τον αφανισμό τι να την κάνεις την εκκλησιολογία;
Εδώ βέβαια μπαίνει και το οικονομικό θέμα διότι η Εκκλησία στην Αυστραλία, όπως και ενταύθα στην Αμερική, δεν είναι «Κρατική» και κρατικοδίαιτη, αλλά στηρίζεται ολότελα στο φιλότιμο, την πίστη και τον εθελοντισμό. Βέβαια θα εξαρτηθεί και από την επιλογή του προσώπου που θα ηγηθεί της Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας. Κι ακόμα θα ήταν ιστορικό λάθος του Βαρθολομαίου αν δεν υπάρξει «Πρώτος» εκεί, γιατί φοβάμαι θα γίνει η κατάσταση τραγελαφική, όπως και στην Αμερική λόγω ουσιαστικά ανικανότητας και ανυπαρξίας του εδώ «Πρώτου».
Και κάτι άλλο ακόμα για να λέμε τα πράγματα, όπως πάντοτε, τίμια και με το όνομά τους, πως θα γίνει στο τέλος αυτό που θα αποφασίσει και θα εισηγηθεί ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος. Αυτό που είπε, πως «θα το αποφασίσει τελικώς η Αγία και Ιερά Σύνοδος αφού θα ζυγίσει προηγουμένως τα υπέρ και τα κατά εκατέρας των δύο πιθανών εναλλακτικών λύσεων», αν δηλαδή, θα παραμείνει ενωμένη και ενιαία η Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας ή θα κατατμηθεί, θα το αφήσω ασχολίαστο γιατί προσκρούει στη νοημοσύνη εκείνων που έχουν γνώση και γνώμη, πραγμάτων, προσώπων συνοδικών και καταστάσεων. Αυτό που προέχει είναι η ενότητα του Ελληνισμού της Αυστραλίας. Αυτό μόνο.
