Μαθητές/τριες παρέλασαν με καμάρι από το ναό του Αγίου Αθανασίου του χωριού μέχρι το στρατιωτικό νεκροταφείο, όπου είναι θαμμένοι νεκροί ήρωες του 40.

Σε ειδική εκδήλωση, που έγινε στους Βουλιαράτες, μαθητικές χορωδίες απέδωσαν τραγούδια της ημέρας, ενώ  επιδόθηκε στον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Αργυροκάστρου Δημήτριο ζωγραφικός πίνακας με παραστάσεις από την Παναγία στο μέτωπο.

Όσοι ιστορικοί είναι αμερόληπτοι και αξιολογούν τα γεγονότα με καθαρή και αδέσμευτη όραση και δεν εγκλωβίζονται σε προκαταλήψεις ή σκοπιμότητες, το ομολογούν άφοβα: Η 28η Οκτωβρίου 1940 ήταν θαύμα της πίστης και της Παναγίας.

Οποιαδήποτε άλλη ερμηνεία θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι δεν έχει καμία σχέση με τον παλμό της ελληνικής ψυχής. Με το όραμα της Παναγίας αντιστάθηκε νικηφόρα ο ελληνικός στρατός και λαός. Πενταπλάσιοι οι Ιταλοί, οπλισμένοι με τα τελευταία μέσα του πολέμου ξεχύθηκαν εναντίον μας.

Πελώριοι Γολιάθ εκείνοι. Μικρόσωμοι Δαβίδ εμείς.

Βούιξαν οι χαράδρες της Πίνδου από τις κανονιές. Ανασκάφτηκαν οι κορυφές από τη βροχή των οβίδων.

Κύματα το ένα κατόπιν του άλλου ορμούν ορμούν εναντίον των Ελλήνων οι Ιταλοί. Γιατί δεν πέτυχαν το σκοπό τους; Γιατί, όπως πολλοί από αυτούς το είπαν τότε, τους Έλληνες στρατιώτες τους προστάτευε η Παναγία, η στοργική μας Παναγία. Οποιαδήποτε άλλη ερμηνεία θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι δεν έχει καμία σχέση με τον παλμό της ελληνικής ψυχής.

Αντήχησε γενναία, ατρόμητα το ΟΧΙ των Ελλήνων. Δυνατό, αλύγιστο, φοβερό για τον εχθρό.

Το πήρε ο αέρας και το πήγε παντού.

Αυτό το «ΟΧΙ», που είναι αθάνατο, κύλησε εύκολα από τα στόματα των Ελλήνων, γιατί πήγαζε από την πίστη στη βοήθεια και την προστασία του Θεού.

Με τη θεϊκή παρέμβαση και δύναμη οχτώ εκατομμύρια λόγχες του εχθρού έγιναν άχρηστα παλιοσίδερα, μπροστά στις ατσάλινες καρδιές των Ελλήνων.

Το έπος του 1940 είναι το μεγαλύτερο σάλπισμα της νεότερης ελληνικής ιστορίας για την πίστη και την ανδρεία του Έλληνα. Ένα σάλπισμα, που δεν σταμάτησε ποτέ.