Του π. Ηλία Μάκου
Στην πολύ καλή, με άριστες προδιαγραφές, εφημερίδα, που εκδίδει μια φορά το χρόνο το 2ο Γυμνάσιο Ηγουμενίτσας, διαπιστώνει κανείς ότι όλα τα δημοσιευμένα κείμενα των μαθητών είναι εκπληκτικά, γιατί έχουν αφετηρία την καρδιά τους και την αγνότητά τους.
Και εφόσον υπάρχουν οι νέοι μας, που μπορούν να σκέπτονται, να οραματίζονται και να διεκδικούν, ε, δεν χάθηκε η ελπίδα.
Μεταξύ αυτών των κειμένων η ματιά μας, μα γιατί όχι και η καρδιά μας, εστίασε σ’ ένα κείμενο, γράφει για ένα ταξίδι στην Ουκρανία, του μαθητή Δημήτρη Λαγούρη, που η μητέρα του Τατιάνα Στοΐτσεβα κατάγεται από την χώρα αυτή.
Διασώζει αναμνήσεις από μια επίσκεψή του, μαζί με τη μαμά του, πριν τρία χρόνια, το 2019, που γίνονται επίκαιρες και πολυσήμαντες, λόγω της πολεμικής καταιγίδας, που έχει ξεσπάσει στη χώρα.
Εκεί είδε την γιαγιά του, που στις 9 Μαρτίου 2022, κι ενώ ο πόλεμος μαινόταν, έφυγε από τη ζωή και τώρα την ονειροπολεί.
Εκεί απόλαυσε την ειρηνική ζωή, την οποία την αποτυπώνει με περιγραφές και εικόνες, και τώρα εύχεται να επανέλθει σύντομα η ηρεμία και να μείνει ένα εφιαλτικό παρελθόν η μαύρη σελίδα του πολέμου.
Εκεί έζησε το Πάσχα και νοσταλγικά θυμάται τις στιγμές, προσδοκώντας σιωπηλά να ξανάρθει σύντομα η Ανάσταση στην μαρτυρική Ουκρανία, για να λυτρωθούν οι άνθρωποι…
Μπορεί η Οδησσός να έχει καταστραφεί από τους πυραύλους, και αυτό να είναι βαθιά πληγή για το Δημήτρη, προσπαθεί, όμως, να τη σκεπάσει, κρατώντας και μεταφέροντας όμορφες εικόνες και χαρούμενες στιγμές, που έζησε στην πόλη του, στην πόλη, μετά τη βαρβαρότητα, όλων μας.
Η ψυχούλα του Δημήτρη, η ωραία αυτή ψυχούλα, μας θαμπώνει με τη δύναμή της. Θυμάται τα καλά, απωθεί τα κακά και κοιτάζει τα λαμπυρισμένα αστέρια του ουρανού, με την ευχή τος φως της αστροφεγγιάς να ρίχνει τις αχτίδες του σ’ όλο τον κόσμο.
***
Μια εκδρομή στην Οδησσό (Ουκρανία)
Του Δημήτρη Λαγούρη
Τον Απρίλιο του 2019 με τη μητέρα μου ταξιδέψαμε στην Οδησσό της Ουκρανίας, τόπο καταγωγής της, επειδή η γιαγιά μου ήταν άρρωστη και έπρεπε να πάμε να την βοηθήσουμε.
Ξεκινήσαμε το ταξίδι μας από το λιμάνι της Ηγουμενίτσας με το ουκρανικό λεωφορείο, πήγαμε στη Θεσσαλονίκη, μετά στη Βουλγαρία και πιο μετά στη Ρουμανία. Όλο το ταξίδι μέχρι την Οδησσό διήρκεσε σχεδόν 3 μέρες, αλλά μου άρεσε πολύ γιατί σταματάγαμε στα μαγαζιά, τρώγαμε διάφορα νόστιμα φαγητά, γνώριζα καινούριους φίλους ενώ μέσα στο λεωφορείο υπήρχε και τηλεόραση.
Όταν φτάσαμε, η γιαγιά μου χάρηκε πάρα πολύ αλλά εγώ είχα στην αρχή πρόβλημα με ένα από τα τρία σκυλάκια της, το αρσενικό γερμανικό που λέγετε Βένια. Με την πρώτη ματιά δεν με συμπάθησε, αλλά την άλλη μέρα αφού με μύρισε άρχισε να παίζει μαζί μου και γίναμε καλοί φίλοι. Με τη Βένια περνούσαμε τέλειες στιγμές, κάθε πρωί που έβγαινα έξω στην αυλή, εκείνη ερχόταν κρατώντας στο στόμα της το αγαπημένο της παιχνίδι, ένα πλαστικό καρότο και δεν με άφηνε να φύγω, όλο ήθελε να παίξουμε.
Στο σπίτι της γιαγιάς μου υπήρχαν και άλλα δυο σκυλιά, καθώς και ένας γάτος. Το ένα σκυλί, Λαμπραντόρ, λέγεται Ούμκα, το άλλο σκυλί λέγεται Μπάσια και τον γάτο τον λένε Κούζα. Όλα τους αρσενικά.
Με τον Ούμκα παίζαμε συχνά με μια μπαλίτσα, με τον Μπάσια όταν τον πλησίαζα μου γάβγιζε και πήγαινε να με δαγκώσει, ο Κούζα συνέχεια έφευγε από το σπίτι και έκοβε βόλτες σε όλη τη γειτονιά.
Με την γιαγιά μου περνούσαμε υπέροχες στιγμές, πηγαίναμε να περπατήσουμε στη φύση, πηγαίναμε στα μαγαζιά,στο σπίτι παίζαμε παιχνίδια όλοι μαζί και η γιαγιά μου μας έλεγε συνέχεια αστεία πράγματα και εμείς γελούσαμε.
Η μάνα μου βοηθούσε συνέχεια την γιαγιά μου, την πήγαινε πολλές φορές στο νοσοκομείο και της έπαιρνε φάρμακα.
Με την μάνα μου είχαμε πάει μια φορά στο ζωολογικό πάρκο και εκεί είχε πάρα πολλά ζωάκια και βγάζαμε φωτογραφίες.
Εθνικό θέατρο όπερας και μπαλέτου
Πήγαμε και στο Εθνικό Θέατρο Όπερας και Μπαλέτου της Οδησσού, που είναι ένα από τα πέντε καλύτερα θέατρα της Ευρώπης και ήτανε τέλεια. Δεν έχω δει ποτέ κάτι τόσο όμορφο έξω και μέσα, μάλιστα ήτανε και πολύ φτηνά τα εισιτήρια, περίπου 1,5 ευρώ το ένα.
Μέσα όταν μπήκαμε ήταν σαν το παλάτι του βασιλιά, όπως στα παραμύθια, μπορεί ακόμα καλύτερο. Ήταν διακοσμημένο με κολόνες, τοξωτές λότζες, σαν τα χρυσαφικά και τα διαμάντια, καθώς και διάφορα γλυπτά κι αγάλματα. Η οροφή είναι διακοσμημένη με πίνακες ζωγραφικής, όλα είναι διακοσμημένα σαν τα χρυσά στολίδια. Πολλές φορές έρχονται σε αυτό το θέατρο για να βγάζουν φωτογραφίες γάμων. Όπως κατάλαβα είναι ιδιαίτερα φημισμένο.
Είχαμε πάει και στο λούνα παρκ, όπου και διασκεδάσαμε πολύ. Επίσης στη σχολή καράτε “Τιγριόνοκ”, είχα κάνει λίγη προπόνηση και τους έδωσα και κάποια δωράκια από τη σχολή μου στην Ηγουμενίτσα.
Λίγο έξω από την Οδησσό υπάρχει μια τεράστια λαϊκή αγορά που εκτείνεται σε μήκος 7 χιλιομέτρων. Πήγαμε εκεί τρείς φορές αλλά δεν γινόταν να τους δούμε όλους τι πουλούσαν γιατί νομίζω ότι θα χρειαζόταν τουλάχιστον μιά εβδομάδα για να περπατήσεις σε όλους δρόμους εκεί…
Στο σπίτι της γιαγιάς μου έτρωγα σούπες, σνίτσελ, μακαρόνια και ραβιόλια που τα λάτρευα πολύ. Η γιαγιά μου μαγείρευε πολύ νόστιμα, αλλά στην Οδησσό τα σούπερ μάρκετ είχαν πολλά και διάφορα φαγητά, τόσα πολλά, που παρότι έμεινα εκεί ενάμιση μήνα, δεν πρόλαβα να δοκιμάσω ούτε τα μισά.
Το Πάσχα στην Οδησσό
Οι προετοιμασίες για το Πάσχα γίνονται από την τελευταία Πέμπτη, πριν την Ανάσταση του Χριστού.
Όπως και εδώ, βάφουν αυγά αλλά και ψήνουν ένα ειδικό κέικ που έχει το όνομα Πάσχα.
Την νύχτα στις 12:00 η ώρα ξεκινάει η λειτουργία και τελειώνει στις 4:00 η ώρα το πρωί. Για αυτό σχεδόν όλοι πηγαίνουνε στην εκκλησία στις 4:00 η ώρα το πρωί και φέρνουν μαζί ένα καλάθι που περιέχει το κέικ – Πάσχα, καραμέλες, μήλα, λαχανικά, σαλάμια, αυγά, ένα μπουκάλι με ελαιόλαδο και κεριά.
Εγώ και η μητέρα μου ξυπνήσαμε στις 3:00 η ώρα το πρωί, ετοιμαστήκαμε και φύγαμε για την εκκλησία. Μετά καθίσαμε όλοι ο ένας δίπλα στον άλλον, αφήσαμε τα καλαθάκια μπροστά μας και ανάψαμε ένα κεράκι.
Έτσι περιμέναμε μέχρι να περάσει ο ιερέας για να το ραντίσει με νερό αγιασμού ευλογώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο όλα τα καλάθια. Αφού γυρίσαμε από την εκκλησία καθίσαμε στο τραπέζι, εγώ, η μητέρα μου, η γιαγιά μου και η θεία μου και φάγαμε κουβεντιάζοντας όπου στο τέλος τσουγκρίσαμε τα αυγά όπως συνηθίζουμε και εδώ στην Ελλάδα.
Αρχές Ιούνη έπρεπε να φύγουμε από την Οδησσό και να επιστρέψουμε στην Ελλάδα, στο σπίτι μας στην Ηγουμενίτσα, όπου και θα έπαιρνα τους βαθμούς μου από το σχολείο. Αποχαιρετήσαμε τη γιαγιά μου που δυστυχώς δεν καταφέραμε να την κάνουμε καλά από την ασθένειά της. Δεν θα την ξανάβλεπα ποτέ πια. Πέθανε στις 9 Μαρτίου του2022.
Φύγαμε με το τρένο για το Τσερνιβτσί, μια πόλη της Ουκρανίας, απ’ όπου και πήραμε το ουκρανικό λεωφορείο για την Ηγουμενίτσα. Μετά από τρείς μέρες φτάσαμε στο σπίτι μας. Το σκυλί μας χάρηκε τόσο πολύ που μας είδε, το ίδιο κι εμείς. Καθώς επέστρεψα στο σχολείο οι φίλοι μου με περίμεναν ανυπόμονοι για να τους πω πως πέρασα στην Οδησσό. Το ίδιο και οι δάσκαλοί μου.
Πάντως τα πέρασα τέλεια στην Οδησσό, θα μου λείψει πολύ η γιαγιά μου όμως. Ελπίζω να τελειώσει ο πόλεμος στην Ουκρανία σύντομα και να ξαναβρεθώ εκεί. Κρίμα μόνο που δεν θα είναι χαρούμενο πια το σπίτι χωρίς την γιαγιά μου.
