Η πράξη αυτή της συγχωρήσεως έχει μια βαθειά και ουσιαστική σημασία: αρχίζουμε το «στάδιο των αρετών» χωρίς κρατούμενα, ελεύθεροι και ανεπηρέαστοι από τα βάρη που προκαλούνται από τις συγκρούσεις και τις μικρότητες μεταξύ μας. «Το αμαρτάνειν είναι ανθρώπινον, το δε εμμένειν εν τη αμαρτία δαιμονικόν», κατά τον άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο.

Βέβαια, το να συγχωρήσουμε από την καρδιά μας, με όλο μας το είναι, αυτόν που μας δυσκόλεψε, μας αναστάτωσε, μας εξευτέλισε, δεν είναι εύκολο, αν και δεν είναι αδύνατο. Χρειάζεται τόλμη, που πηγάζει από την ταπείνωση και τη συναίσθηση ότι κι εμείς είμαστε αμαρτωλοί ενώπιον  Θεού και ανθρώπων και χρειαζόμαστε συγχώρηση.

Κι ακόμα, κατά τον άγιο Σωφρόνιο του Έσσεξ, «χρειάζεται να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε ότι, αν συγχωρήσουμε τα πάντα στους άλλους, το πνεύμα μας θα είναι πιο ελεύθερο κατά τη διάρκεια όλης αυτής της περιόδου της Μεγάλης Σαρακοστής»