Σεβασμιώτατε Πάτερ και Δέσποτα,

σεβαστοί πατέρες,

αγαπητοί αδελφοί,

Πριν λίγους μήνες βρέθηκα σε παρόμοια θέση ενώπιόν σας, προσπαθώντας να διατυπώσω και να εκφράσω τις σκέψεις, τα συναισθήματα μου και τις ευχαριστίες μου προς όσους με βοήθησαν να φτάσω μέχρις εδώ. Δεν είναι εύκολο να ἐπαναλαμβάνεις για άλλη μια φορά ο,τι για κάποιους ίσως φαίνεται τυπικό, βαρετό, ανούσιο, στημένο,τυπολατρικό και αλλά πολλά. Δεν παύει, όμως, κάθε χειροτονητήριος λόγος να κρύβει μέσα του μεγάλη αλήθεια και αγάπη από τον χειροτονούμενο, που κλήθηκε και δέχθηκε να αναλάβει αυτή την φοβερά ευθύνη και την αγία αποστολή, όσο άβολα και αν αισθάνεται. «Μη εντραπής τους ενδόξους της γης, μηδ’ αυτόν τον το διάδημα περικείμενον εν τη ώρα εκείνη», όπως αναφέρει το παράγγελμα του Μεγάλου Βασιλείου προς τον Ιερέα.

Σεβαστέ μου Πάτερ καί Δέσποτα,

Η αφορμή για να βρεθούμε όλοι εδώ σήμερα είναι για να τιμήσουμε τη μνήμη των αγίων Πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως Αλεξάνδρου, Ιωάννου και Παύλου του νέου και να εορτάσουμε μαζί σας την ονομαστική σας εορτή. Γι’ αυτό, πρώτα από όλα θέλω να σας ευχηθώ ολόθερμα, κλίνοντας την κεφαλή μου, «εις πολλά έτη Δέσποτα», από τα βάθη της καρδίας μου, και να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου για τη μεγάλη τιμή, που μου κάνετε αυτή τη μέρα, από τα ίδια τα δικά σας τίμια χέρια, που με χειροτόνησαν Διάκονο της Εκκλησίας λίγους μήνες νωρίτερα, να λάβω και τον δεύτερο βαθμό της Ιερωσύνης.

Σήμερα τιμούμε τη μνήμη του αγίου Αλεξάνδρου, που αποτελεί πρότυπο Επισκόπου και ποιμένα της Εκκλησίας μας. Παρέδωσε στον Θεό τον εαυτό του και ολόκληρη τη ζωή του, για να γίνει πιστός διάκονος του Λαού του Θεού και συνειδητός εργάτης του Ευαγγελίου και της Αλήθειας, η οποία ἐγγυάται τη σωτηρία μας. Έζησε τους διωγμούς σε μικρή ηλικία, επιβίωσε και σφυρηλάτησε αυθεντικά τον χαρακτήρα του. Ευλαβής, με ακλόνητη πίστη προς τον Χριστό, με καθαρό και άμεμπτο βίο, άνθρωπος νηστείας και προσευχής, αγωνιστής κατά των αιρέσεων. Ο άγιος Αλέξανδρος, όπως και άλλοι Πατέρες της Εκκλησίας, μας δείχνει τον δρόμο που πρέπει να ακολουθούν και οι σημερινοί Κληρικοί. Ο άγιος Αλέξανδρος από σήμερα θα είναι και αυτός ένας από τους Αγιους προστάτες της οικογενείας μου, που θα τιμούμε και θα εορτάζουμε τη μνήμη του. Τιμώντας τη μνήμη ενός Αγίου, αυτό που πρέπει να κάνουμε Κλήρος και Λαός, είναι ο παραδειγματισμός από τον βίο του Αγίου και η μίμησή του και όχι απλά το να ψάχνουμε αφορμή για μια ακόμη εορτή. Όχι ότι είναι κακό να εορτάζουμε, όμως αυτό πρέπει γίνεται μέσα από τη συμμετοχή μας στα Μυστήρια της Εκκλησίας μας, μέσα από τη Θεία Λειτουργία και τη συμμετοχή μας στη Θεία Ευχαριστία, στο «θεοσύστατο Μυστήριο», το Οποίο ο ίδιος ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός παρέδωσε, όπως περιγράφεται στα ιερά Ευαγγέλια. Όποιος μεταλαμβάνει τα Δώρα της Ευχαριστίας, συμμετέχει στο κοινό Σώμα της Εκκλησίας. Αυτό από μόνο του είναι αφορμή για εορτή και χαρά. Είναι σα να ακουμπάει κάποιος αυτή την ώρα τον ωμό σου και να σου λέει· «Κοίτα γύρω σου, δεν είσαι μόνος σου, είναι όλοι οι αδελφοί σου κοντά σου. Δεν είσαι μόνος σου, είσαι μαζί με τον Θεό σου». Έφτασε, λοιπόν, και για μένα η στιγμή αυτής της μεγάλης ευθύνης, που αναλαμβάνω με δέος και φόβο, από Διάκονος «των θείων, άγιων, αχράντων, αθανάτων, επουρανίων και ζωοποιών φρικτών του Χριστοὐ Μυστηρίων» να καταστώ Λειτουργός Του εντός ολίγου.

Ευχαριστώ τον Θεό, που με αξίωσε να βρεθώ εντός του ιερού Βήματος τρεις φορές ήδη λίγες ημέρες νωρίτερα, παρακολουθώντας τους αδελφούς μου συνδιακόνους, να δέχονται τη Χάρη από τον επουράνιο Θεό. Να δέχονται την επέλευση, ενέργεια και επισκίαση του Αγίου Πνεύματος μέσα από τα άξια χέρια σας, Πάτερ και Δέσποτα. Κατάλαβα αυτές τις στιγμές, ότι βρίσκομαι στον σωστό τόπο, τον σωστό χρόνο. Όσο αδύναμοι, ανέτοιμοι, ανάξιοι, φοβισμένοι αισθανόμαστε εμείς αυτή την ιερή στιγμή, με τόσο μεγαλύτερη ένταση ενεργούν ολές αυτές οι θείες δυνάμεις, για να μας καταστήσουν άξιους εργάτες και ανεπαίσχυντους του Αμπελώνος Κυρίου, Λειτουργούς των Μυστηρίων της Εκκλησίας μας. Τους λίγους αυτούς μήνες διακονίας μου στο πλευρό σας είδα και έμαθα πολλά πράγματα από εσάς τον ίδιο. Είστε ένα φωτεινό παράδειγμα Ποιμενάρχου, που πασχίζει νυχθημερόν σαν άλλος πατέρας για τα παιδιά του και γνωρίζει πως να τα περιθάλπει, να τα νουθετεί και να συγχωρεί τα όποια λάθη μπορεί να κάνουν. Ακάματος εργάτης, αεικίνητος, δίκαιος, φιλακόλουθος, φιλομαθής, φιλοπρόοδος και φιλάνθρωπος δίνετε καθημερινά εσείς ο ίδιος το καλό παράδειγμα σε όλους εμάς, στο πως πρέπει να διακονεί ένας Κληρικός.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους σεβαστούς πατέρες, Ιερείς της Μητροπόλεώς μας. Ξεχωριστά, τον Πρωτοσύγκελλο της Ιεράς Μητροπόλεως Αρχιμανδρίτη Θεόκλητο Ντουλια για την αγάπη, τη συμπαράσταση, τη βοήθεια και τις συμβουλές, που μου έδωσε και μου δίνει. Ιδιαίτερα, τους σεβαστούς πατέρες του Μητροπολιτικού Ιερού Ναού Αγίου Βασιλείου Τριπόλεως, όπου υπηρέτησα ως Διάκονος. Τον Πρωτοπρεσβύτερο και Προϊστάμενο του Ναού πατέρα Ιωάννη Σουρλίγγα για την πνευματική του καθοδήγηση και για κάθε βοήθεια και στήριξη που μου παρείχε, τον Αρχιμανδρίτη πατέρα Βενέδικτο Καρύδη και τον Πρωτοπρεσβύτερο πατέρα Σωτήριο Αθανασούλια, που και οι τρεις με βοήθησαν, όσο κανείς άλλος, να μάθω όσα έπρεπε, με αγάπη, υπομονή και κατανόηση. Είναι οι καλύτεροι δάσκαλοι για εμένα και γνωρίζω ότι θα βρίσκονται πάντα δίπλα μου για ότι κι αν χρειαστώ. Τους ευχαριστώ. Ευχαριστώ τους Ιεροψάλτες, τους διακονούντες και τους Επιτρόπους των Ιερών Ναών που παρευρέθηκα και ιδιαιτέρως τους ανθρώπους του Μητροπολιτικού Ιερού Ναού Αγίου Βασιλείου για την αγάπη τους  τις συμβουλές τους, τον σεβασμό τους προς το πρόσωπό μου και πιστεύω ότι πλέον μας δένει κάτι παραπάνω από μια απλή φιλική σχέση. Ευχαριστώ όλους τους ευσεβείς Ορθόδοξους Χριστιανούς, που συναντώ κάθε μέρα στην Εκκλησία, στους δρόμους, στις πλατείες και ιδιαιτέρως τους ανθρώπους του ΚΑΠΗ Δήμου Τρίπολης, τα μέλη, τους εργαζόμενους και τη διοίκηση γι’ αυτό τον χείμαρρο αγάπης και συμπαράστασης που δέχομαι. Θέλω να ευχαριστήσω τις οικογένειές μας, της συζύγου μου και τη δική μου. Τους γονείς της Γεώργιο και Αρετή, τη γιαγιά Καλλιόπη, τα αδέλφια μας Ευγενία, Παναγιώτη, Μαρίνα, Χαράλαμπο και Κωνσταντίνα, καθώς και τα ανίψια μας Κωνσταντίνο, Γιώργο, Αρετή και Παναγιώτη και όλους τους αγαπημένους μας θείους, τα ξαδέλφια μας και όλους τους οικείους μας, για όλες τις στιγμές που έχουμε περάσει μαζί και τη μεγάλη αγάπη, τη βοήθεια, τη στήριξη και τη συμπαράσταση που έχουμε δεχθεί. Επίσης, θα ήθελα να ευχαριστήσω τη θεία μου Κωνσταντίνα Ζαραβίνου – Τζανή, που μαζί με την οικογένειά της έκαναν αυτό το μεγάλο ταξίδι από τον Καναδά για να μου κάνουν την τιμή να παρευρίσκονται μαζί μου σ’ αυτή την ιερή στιγμή και τον θείο μου Πρωτοπρεσβύτερο πατέρα Χρήστο Κακαβούλη μαζί με την οικογένειά του για τις σημαντικές συμβουλές και τη βοήθειά του μέχρι σήμερα. Να είστε όλοι καλά.

Ιδιαίτερα, θέλω να αναφερθώ στους γονείς μου Γιώργο και Αγγελική, τη σύζυγό μου και τον μικρό μου υιό Γεώργιο. Είναι οι άνθρωποι που χωρίς αυτούς δε θα μπορούσα να είχα κάνει τίποτα. Δε θα είχα καταφέρει να φτάσω ως εδώ. Γι’ αυτούς τους ανθρώπους δε φτάνουν τα λόγια. Οι γονείς μου συνεχίζουν την αποστολή που ανέλαβαν, όταν με την αδελφή μου μας έφεραν στο φως του κόσμου. Συνεχίζουν να είναι στο πλάι μας και να μας στηρίζουν κάθε στιγμή, αγόγγυστα, με υπομονή, αγάπη και κατανόηση και, το σημαντικότερο, προσφέρουν στα εγγόνια τους ό,τι προσέφεραν και σε εμάς όλα αυτά τα χρόνια. Το «ευχαριστώ» είναι πολύ λίγο. Καλλιόπη μου, σε ευχαριστώ για ότι μου έχεις προσφέρει μέχρι τώρα. Είσαι υποδειγματική σύζυγος και μάνα. Σε ευχαριστώ, που σαν σύζυγος αποφάσισες να σηκώσουμε μαζί τον σταυρό της θυσιαστικής και γεμάτης ευθύνες νέας μας ζωής και σαν μάνα, γιατί εκτός από το υπέροχο αυτό παιδί, που μεγαλώνουμε, ξέρω και το βλέπω ήδη, ότι θα αγκαλιάσεις όλη αυτή τη μεγάλη οικογένεια, που απότομα, αλλά τόσο όμορφα, μας χάρισε η Εκκλησία. Γιώργο μου, χαρά μεγάλη και όχι έκπληξη νοιώθω, όταν βλέπω πόσο αγαπάς την Εκκλησία, την Παναγίτσα, τον Χριστούλη και όλους τους παππούληδες. Και πόσο ήσυχα και όμορφα προσεύχεσαι μαζί μου και θες να θυμιατίζουμε και να φιλάς τις εικόνες. Γιε μου, σε ευχαριστώ, να μείνεις έτσι.

Κλείνοντας σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να εκφράσω για άλλη μια φορά τη μεγάλη μου ευγνωμοσύνη προς το πρόσωπό σας, Σεβασμιώτατε, και τις θερμότερες ευχές μου για μακροημέρευση, υγεία, ευημερία και ό,τι περισσότερο μπορεί να ευχηθεί ένας άνθρωπος που σας εκτιμά και σας σέβεται βαθύτατα. Δεν γνωρίζω αν κατάφερα να γινώ ο Διάκονος της Εκκλησίας που θα επιθυμούσατε, υπόσχομαι όμως να δώσω ό,τι καλύτερο έχω και να προσπαθήσω να μη φέρω σε δύσκολη θέση την Εκκλησιά και ντροπιάσω την Ιερωσύνη μου και το σεπτό πρόσωπό σας. Γι’ αυτό παρακαλώ όλους τους παρευρισκόμενους να προσεύχονται από σήμερα και για μένα, γιατί ο δρόμος μου είναι δύσκολος και γεμάτος ευθύνες. Είμαι έτοιμος, Δέσποτά μου, να παραδώσω τον εαυτό μου, ψυχή και σώμα, εις το άπειρο έλεος του Θεού και να δεχθώ τη θεία Χάρη της Ιερωσύνης.

Σεβασμιώτατε! «Καιρός του ποιήσαι τω Κυρίω. Δέσποτα άγιε, ευλόγησον».

ΧΑΜπίτας