Την μικρή ενορία του Αλεποχωρίου, του τέως Δήμου Μεταξάδων, που βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα, επισκέφθηκε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου κ. Δαμασκηνός την Κυριακή, 25 του μηνός Αυγούστου ε.έ. και ιερούργησε στον Ιερό Ενοριακό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου, στον απόηχο της πανηγύρεως του χωριού.
Πρόκειται για έναν από τους πιο παλαιούς οικισμούς της περιοχής, καθώς μνημονεύεται ήδη από τους βυζαντινούς χρόνους. Με την κατάκτηση της περιοχής από τους Οθωμανούς επανειλημμένως πυρπολήθηκε και λεηλατήθηκε και οι κάτοικοί του υπέστησαν τα πάνδεινα. Στα νεώτερα χρόνια, από τον 18ο αι. και εξής, το ελληνικό στοιχείο ανθεί οικονομικά και πνευματικά, γεγονός που φαίνεται έντονα στην αρχιτεκτονική. Η παλαιότερη Εκκλησία στο χωριό είναι ο μεταβυζαντινός ναός του Αγίου Αθανασίου στα Κοιμητήρια, χτισμένος το 1729, με υπέροχες τοιχογραφίες. Μεταξύ αυτών ενδιαφέρον παρουσιάζει μια εξαιρετικά σπάνια αγιογραφία του αγίου Χριστοφόρου, ο οποίος απεικονείζεται ως άνθρωπος με κεφάλι σκύλου. Το 1893 λειτούργησε στο χωριό το πρώτο σχολείο. Αργότερα το χωριό κατακτήθηκε από τους Βούλγαρους. Στις 18 Μαρτίου 1914 στο Αλεποχώρι σφαγιάστηκαν από τους Τούρκους 15 έλληνες από το γειτονικό χωριό Ακαλάν (σήμερα Belopolyane της Βουλγαρίας). Το 1920, μετά την απελευθέρωση της Θράκης, ο οικισμός άρχισε να παίρνει τη σύγχρονη μορφή του. Ωστόσο, ακόμη και μετά την απελευθέρωση, υπέστη επιθέσεις από βούλγαρους κομιτατζήδες. Το χωριό ταλαιπωρήθηκε αρκετά την περίοδο της εμφύλιας διαμάχης (1946-1949). Πολλές φορές εκκενώθηκε, ενώ μετά το 1960 αρκετοί κάτοικοι αναγκάσθηκαν να μεταναστεύσουν στο εσωτερικό και στο εξωτερικό αναζητώντας καλύτερη και ασφαλέστερη ζωή.
Ο Σεβασμιώτατος με αφορμή την ευαγγελική περικοπή της Κυριακής Θ΄ Ματθαίου, μεταξύ άλλων, τόνισε·
«Με μία κίνηση σωτήρια καί συγχρόνως γεμάτη ἀπό ἀγάπη ὁ Κύριος ἁπλώνει τό χέρι Του στον Πέτρο που βυθιζόταν. Δέν τό ἁπλώνει μόνον στόν Πέτρο. Τά χέρια Του ὁ Θεός τά ἁπλώνει γιά νά σώσει καί νά ἁγιάσει τόν καθένα ἀπό ἐμᾶς. Ἀμέτρητες φορές βιώνουμε στὴν καθημερινότητά μας τὴν αἴσθηση ὅτι πνιγόμεθα καί βυθιζόμεθα ἀπό τίς φουρτοῦνες, πού ζητοῦν νά καταποντίσουν τό σκάφος τῆς ὕπαρξής μας. Κάθε μέρα, κάθε ὥρα, κάθε στιγμή ἔρχονται ἀλλεπάλληλα κύματα νά μᾶς κτυπήσουν, νά μᾶς πικράνουν, νά μᾶς φοβίσουν καί νά μᾶς ἀγχώσουν. Οἱ ἀγωνίες καί οἱ ἀνασφάλειες ἐναλλάσσονται μέ τίς ἀπογοητεύσεις καί τίς πικρίες. Κλυδωνισμοί δημιουργοῦνται καθημερινά στὴν οἰκογένεια, στήν ἐργασία, στίς σχέσεις μας μέ τούς ἄλλους, γιατί ὄχι καί στήν ἐσωτερική μας ἰσορροπία. Ἡ ζωὴ μοιάζει περισσότερο μέ μιά μάχη μέ τά κύματα, παρά μέ ἕνα γαλήνιο καί ἥσυχο λιμάνι. Μέσα σ’ ὅλη αὐτὴ τή σκοτοδίνη ἀναζητοῦμε κι ἐμεῖς τό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ. Ἐκεῖνος στέκεται πάνω ἀπ’ ὅλες τίς φουρτοῦνες.᾿Εκεῖνος καταπαύει ὅλες τίς θύελλες. Ἐκεῖνος λάμπει μέσ’ ἀπό τά σύννεφα καί ἔρχεται πάντοτε κοντά μας γιά νά μᾶς παρηγορήσει, νά μᾶς στηρίξει, νά μᾶς σώσει. Ὁ Χριστός δέν θά διστάσει ποτέ νά ἁπλώσει τό χέρι Του καί σ’ ἐμᾶς…
»Μέ τόν τρόπο αὐτό ὁ Χριστός ἔδειξε ὅτι ὁ καταποντισμός τοῦ Πέτρου δέν προκλήθηκε ἀπό τή δύναμη τοῦ ἀνέμου, ἀλλά ἀπό τήν ὀλιγοπιστία του. Ἄν ἡ πίστη του δέν ἀσθενοῦσε, τότε θά μποροῦσε νά συνεχίσει νά βαδίζει ἐπί τῆς θαλάσσης. Γι’ αὐτό, ὁ Χριστός τόν ἔπιασε ἀπό τό χέρι καί ἄφησε τόν ἀέρα νά πνέει, δείχνοντας ὅτι ὁ ἄνεμος δέν μπορεῖ νά κάνει κανένα κακό ὅταν ἡ πίστη εἶναι σταθερή καί ἀκλόνητη…
» Εἶναι πολλά τά ἐμπόδια πού ἀναφύονται στὴν πορεία μας πρός τόν Χριστό. Ἡ ἐπιμονή, ὅμως, καί ἡ πίστη μποροῦν νά τά ξεπεράσουν ὅλα. Δικαιωμένος τελικά εἶναι πάντοτε αὐτός πού προστρέχει στόν Κύριο καί δέν ἀπελπίζεται καί δέν χάνει τον προορισμό τῆς πορείας του, πού εἶναι τό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ. Μέσα στὴ φρικτὴ κοσμοχαλασιά ὁ Χριστός ἅπλωσε τό χέρι Του καί ἔσωσε τόν Πέτρο. «Ἐκτείνας τὴν χεῖρα ἐπελάβετο αὐτοῦ». Τό ἴδιο κάνει μέ ὅλους, μέσα στίς ἰδιαίτερες συνθῆκες τοῦ καθενός. Ἐμεῖς ἄς ἐμπιστευθοῦμε τὴν παντοδυναμία καί τὴν ἀγάπη Του, ἄς πορευθοῦμε σταθερά σ’ ᾿Εκεῖνον γιά νά ἁπλώσει καί σέ ἐμᾶς τό χέρι Του καί νά μᾶς χαρίσει τίς ἀμέτρητες εὐλογίες Του.»
Πρό της απολύσεως της Θείας Λειτουργίας ο Σεβασμιώτατος, αφού τέλεσε το Μνημόσυνο του επι σειράν ετών διατελέσαντος εφημερίου της ενορίας π. Αποστόλου Αντωνούδη, συνεχάρη τον διακονούντα τα τελευταία χρόνια το ιερό Θυσιαστήριο π. Αθ. Αγγελακούδη, ο οποίος παρά το προκεχωρημένο της ηλικίας του, συνεχίζει να προσφέρει τις πολύτιμες υπηρεσίες του στην Εκκλησία, ευχαρίστησε τον παριστάμενο αντιδήμαρχο Μεταξάδων Πασχ. Αδαμάκη και την Πρόεδρο της τοπικής Κοινότητος Αναστασία Μπουργιάζη και ευχήθηκε σε όλους η Παναγία να προστατεύει και να ευλογεί τους ακρίτες μας.
