Του π. Ηλία Μάκου
Η ανακήρυξη της αγιότητας ή αλλιώς η αγιοκατάταξη από το Οικουμενικό Πατριαρχείου του αγιορείτη μοναχού Γεράσιμου Μικραγιαννανίτη, με καταγωγή από τη Δρόβιανη της Δρόπολης (Αργυροκάστρου), υμνογράφου της Εκκλησίας, στις 10 Ιανουαρίου 2023, 30 χρόνια μετά το θάνατό του το 1994 (σε ηλικία 89 ετών), φέρνει στο προσκήνιο στιγμές από τη ζωή του.
Και αυτές οι στιγμές δείχνουν ότι ήταν ένας ουρανοπολίτης από την παιδική του ηλικία, όταν στα χώματα του τόπου του, της Δρόβιανης, που κατά το έτος γέννησής του, το 1904 ήταν τουρκοκρατούμενη ακόμη, οι φτωχοί γονείς του τού μετέδωσαν καθαρή και γνήσια πίστη.
Αποκαλύφθηκε το περιεχόμενο της πάγκαλης και πάντερπνης ψυχής του, ο εσωτερικός του κόσμος, όταν σε ηλικία μόλις 18-20 ετών η θεοειδής καρδιά του και οι σκέψεις και οι στοχασμοί του τον οδήγησαν στη σκήτη της Μικρής Αγίας Άννας, όπου έμελλε να αναδειχθεί η πνευματικότητά του.
Όσοι τον πλησίαζαν εισέπνεαν το πνευματικό οξυγόνο του, το οποίο μετέτρεπε σε δύναμη πίστης, σε φλόγα ομολογίας, σε πνοή υμνολογίας, σε ασκητικό βίο.
Νεαρό, ακόμη, καλογέρι στο Άγιο Όρος είχε φτάσει σε ύψος μεγάλης αρετής, με βασικά “όπλα” του την προσευχή και την περισυλλογή, την αγάπη, την ταπείνωση, τη βαθιά πιστότητα, τη φιλεργία, την υπομονή στις θλίψεις, τα οποία διατήρησε και μέχρι το θάνατό του.
Αυτές ήταν και οι δικές μας εντυπώσεις για το πρόσωπο και τη ζωή του, όταν στα τέλη της δεκαετίας του ’80, μικροί σε ηλικία, μαθητές ακόμη, τον είχαμε δει στη σκήτη της Μικρής Αγίας Άννας και είχαμε ρουφήξει τις θαυμάσιες συμβουλές και τις γνώμες του.
Διακρίνονταν σ’ αυτό διάχυτο το το πλέγμα και το νεύμα της ειρήνης και της πραότητας και η απλότητά του σου μετέδιδε το άρωμα και τη γλυκύτητα της μυρωμένης καρδιάς του.
Σταθμό στη ζωή του αποτέλεσε η γνωριμία του, κατά τα νεανικά του χρόνια, με τον άγιο Νεκτάριο, τον οποίο συνεχώς μνημόνευε. (Λέγεται ότι αναχώρησε για τα ουράνια, αναφωνόντας το όνομά του).
Και ένιωθε δέος και κατάνυξη φέρνοντας στο μυαλό του τον κεκαθαρμένο δια θείου πυρός εσωτερικά άγιο Νεκτάριο.
Σύμφωνα με μαρτυρίες τού εμφανίζονταν οραματικά, όσο ζούσε, ο Χριστός, η Παναγία, οι άγιοι, καθώς ο όσιος Γεράσιμος ο Μικραγιαννανίτης πάντοτε επικαλούνταν τη θεία αρωγή τόσο για θέματα υψηλά, όσο και για ζητήματα καθημερινά και πάντοτε είχε στα χείλη του επίκληση προς την Παναγία. Αλλά πάρα πολύ σπάνια, σχεδόν καθόλου, αναφερόταν σ΄ αυτές τις οπτασίες και εμπειρίες.
Διασώθηκε το εξής περιστατικό: Όταν τα παιδιά ενός κατηχητικού ταξίδευαν για προσκύνημα προς το Άγιο Όρος, συναντήθηκε μαζί τους στο πλοίο ο όσιος Γεράσιμος. Και έπιασε κουβέντα νιώθοντας και αυτός παιδάκι, και ήταν στην ψυχή, ανάμεσά τους. Όταν κάποιο κατηχητόπουλο τον ρώτησε, “μα, τι είναι ο Χριστός”, με πολύ ενθουσιασμό και αυθορμητισμό του απάντησε: “Τον είδα, είναι πανέμορφος και λάμπει…”.
Μάλιστα, μέρες νωρίτερα, είχε προβλέψει το θάνατὀ του. θάνατου του, που επισυνέβη στις 7 Δεκεμβρίου του 1994.
Έβλε, αν και πατούσε στη γη, με ουράνιους οφθαλμούς τα πράγματα, ακόμη και τις ευτελέστερες καταστάσεις, και με υπερκόσμια κριτήρια έψαλλε ή μελοποιούσε.
Στις ακολουθίες, που συνέταξε, δίκαι μπορεί να τον κρίνει κανείς ως την ωραιότερη σύνθεση θεολογικού νου και οσιακού βίου, με πλήρη και ισορροπημένη κατάφαση στις πνευματικές αξίες, που αποπνέουν ευδία Χριστού.
Σε μια εποχή, που οι άνθρωποι κινούμαστε στην περιοχή του άγχους και του ψυχικού λιμού, η βιωτή του οσίου Γερασίμου του Μικραγιαννανίτη, μας δείχνει ξεκάθαρα ότι η εναπομείνασα σανίδα σωτηρίας είναι η γνήσια πίστη. Αυτή αποτελεί την ελπίδα της καταπάντα οριακής εποχής μας.
