Του π. Ηλία Μάκου 

Εθνική και όχι ταξική η Επανάσταση του 1821, είναι φαινόμενο έξω από κάθε θεωρητική ιδεολογική κίνηση. Είναι φαινόμενο ψυχής. Η τιτανομαχία του Έθνους από το 1453 έως το 1821, δημιούργησε μια ατέλειωτη φάλαγγα μαρτύρων και νεκρών, γνωστών και αγνώστων. Ο δρόμος, που οδήγησε στον ηρωισμό, υπήρξε τραχύς και δύσκολος.

Με τον λόγο και το αίμα, υψώθηκε από τη δάδα της πίστης στη λευτεριά  η σημαία “Ελληνισμός-Ορθοδοξία”, κάτω από τις οποίες στεγάστηκαν οι πιο υψηλές αξίες. 

Και με το κάλεσμα των συνειδήσεων σε αγώνα  για αιώνια ιδανικά, διαλαλήθηκε μια επανάσταση πανανθρώπινης σημασίας. 

Βρεθήκαμε ταπεινοί προσκυνητές στη Μονή Μεγίστης Λαύρας Καλαβρύτων, εκεί όπου οι μοναχοί συντήρησαν αναμμένο το καντήλι της πίστης τα δύσκολα εκείνα χρόνια.

Παρά τη διχογνωμία ιστορικών, που ερίζουν αν η Μονή της Αγίας Λαύρας στα Καλάβρυτα είναι ο τόπος έναρξης της Επανάστασης του 1821, όπου ο παλαιών Πατρών Γερμανός ύψωσε το λάβαρο της ελευθερίας, η ίδια η ιστορία, στο διάβα του χρόνου, έχει αποφανθεί τεκμηριωμένα ότι το Μοναστήρι υπήρξε αφετηρία επαναστατικών εξελίξεων.

Οι αρνητές της κήρυξης της Επανάστασης στην Αγία Λαύρα  επικαλούνται ότι ο  Παλαιών Πατρών Γερμανός δεν αναφέρει τίποτε σχετικό στα απομνημονεύματά του.

Και προσθέτουν ότι η ζωγραφική σύνθεση «Ο Μητροπολίτης Π.Π. Γερμανός υψώνει τη σημαία της Ελευθερίας»,  που φιλοτεχνήθηκε το 1851 από τον Βρυζάκη, είναι φανταστική σχεδίαση και δεν στηρίζεται σε γεγονός.

Ωστόσο ιστορικοί, που ασχολήθηκαν επισταμένως  με τα  απομνημονεύματα του Π. Π. Γερμανού υπογραμμίζουν ότι αυτά και  δεν δημοσιεύθηκαν πλήρως και έγινε και επεξεργασία πριν τη δημοσίευσή τους.

Την ίδια στιγμή σε αρχεία αγωνιστών αποσαφηνίζεται ότι και αποφασίστηκε στην Αγία Λαύρα η κήρυξη της Επανάστασης και έγινε και ειδική δοξολογία, όμως με τις ημερομηνίες να ποικίλουν, καθώς γίνεται λόγος για την 17η Μαρτίου,  αλλά και την 23η Μαρτίου (όπως διασώζει ο Κανέλλος Δεληγιάννης).

Εξάλλου ο Γάλλος ιστορικός Πουκεβίλ, που έγραψε την Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως, περιγράφει λεπτομερώς  την έναρξή της   στην Αγία Λαύρα, κατά τις 25 Μαρτίου 1821, ακόμη και τμήματα από την ομιλία του Παλαιών Πατρών μεταφέρει. Κάποιοι, όμως,  χαρακτηρίζουν ως… μύθο τα γραφόμενά του, που είχαν συμπεριληφθεί σε παλαιότερα σχολικά βιβλία.

Ανεξάρτητα από τις απόψεις των ιστορικών, που ποικίλλουν, σαφώς τον τρόπο και την ημερομηνία της έναρξης της επανάστασης του εικοσιένα, την καθιερώνει το κορυφαίο γεγονός της απόφασης του ξεκινήματος του αγώνα κατά του τυράννου από ολόκληρο το λαό, ο οποίος άντεξε μέχρι την κατάκτηση της καταπατημένης του λευτεριάς.

Η Μονή της Αγίας Λαύρας γνώρισε δοκιμασίες και πυρπολήσεις. Αρχικά ιδρύθηκε, σύμφωνα με ιστορικούς ερευνητές, το 961, 300 μέτρα από το τωρινό της σημείο, στην τοποθεσία “Παλαιομονάστηρο”. Στα 1585 αποτεφρώθηκε από τους Τούρκους και ξαναχτίστηκε το 1600 με δίκλιτο ναό στο στόμιο σπηλιάς, όπου διακρίνονται δύο σειρές τοιχογραφιών. Από το 1689 και μετά μεταφέρθηκε στη σημερινή της θέση, όπου κτίστηκε  τρίκογχο, αγιορείτικου τύπου, κτίσμα.  Η Μονή δέχθηκε ισχυρές επιθέσεις από του Τούρκους,  τόσο κατά το 1715, όσο και κατά τα λεγόμενα “Ορλωφικά”, ενώ το 1826 την έκαψε ολοσχερώς ο Ιμπραήμ, για να ανοικοδομηθεί δύο χρόνια αργότερα το 1826 με καινούργιο καθολικό.Ένας μεγάλος σεισμός την ερειπώνει τον Ιούλιο του  1844, ωστόσο λίγα χρόνια μετά, ξαναχτίζεται. Πυρπολείται από τους Γερμανούς το 1943, για να αναστηλωθεί, στην παρούσα μορφή και δομή  της, το 1950.  

Το ορμητήριο της Αγίας Λαύρας (όπου φυλάσσονται μεταξύ άλλων το Λάβαρο του 1821, τα όπλα των αγωνιστών, τα άμφια του Αρχιεπισκόπου Παλαιών Πατρών Γερμανού,  έγγραφα, χειρόγραφα, έντυπα κ. ά.), και για όσους δέχονται ότι από εκεί ξεκίνησε η Επανάσταση και για όσους δεν το δέχονται,  αποτέλεσε πάντως την έκφραση της λαϊκής θέλησης, που υποδήλωνε την αμετάκλητη και αταλάντευτη και ατσαλένια απόφαση των Ελλήνων να αρπάξουν τα όπλα, να σπάσουν τα δεσμά της δουλείας τους αποφασισμένοι ή να νικήσουν ή να πεθάνουν.

Τελικά νίκησαν, πεθαίνοντας. Στο πλαίσιο αυτό η Μονή της Αγίας Λαύρας είναι ένα σύμβολο Ελληνορθοδοξίας και δίνει διαχρονικά αφορμή αναμνήσεις να ξεπεταχτούν από την καρδιά και να ξεπηδήσουν από τη σκέψη.

Αναμνήσεις, που έχουν να κάνουν με τη μαύρη σκλαβιά. Με τη φτώχεια και την αθλιότητα. Με τη σκληρότητα των τυράννων. Με τη μανία και την έχθρα κατά του Γένους.

Με τα ηρωικά παλληκάρια, που αρματωμένα πιο πολύ με την πίστη και την ελπίδα, παρά με το μπαρούτι, τραγουδούσαν το: «Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή». Και ήταν προορισμένα αυτά τα παλληκάρια να παλέψουν και να θυσιαστούν γι’ αυτή την ελεύθερη ώρα.

Αναμνήσεις, που έχουν να κάνουν με τον απλό παπά, με το ξεσχισμένο ράσο και το ξεθωριασμένο καλυμαύχι, που με το σήμαντρο καλούσε τους υποδουλωμένους να παρηγορηθούν, να μη χάσουν την ελπίδα τους και να πιστέψουν στην ανάσταση του Γένους.

Η Μονή της Αγίας Λαύρας είναι μια ζωντανή στο χρόνο απόδειξη Πατρίδα και Εκκλησία για τους Έλληνες δεν είναι χωρισμένα, ξένα πράγματα, αλλά αδελφωμένα.

Το χρέος μας και σήμερα και πάντα,  δεν είναι άλλο από το να έχουμε στα μάτια μας τους αγώνες για την τους αγώνες για την Πατρίδα, μη λησμονώντας ποτέ το μεγαλείο της ψυχής των προγόνων μας, μη λησμονώντας τα λεοντόκαρδα κατορθώματά τους.  Και μπροστά τους ας καταθέσουμε μυρτιάς και δάφνης στεφάνι.

Η καρδιά των Ελλήνων προσφέρει γονατιστή  τα την τιμή σ’ αυτούς, που “έβγαλαν” τη λευτεριά μέσα από τα ιερά τους κόκαλα,  ανεξάρτητα αν όλα τα ονόματα των εκατομμυρίων αγωνιστών, σε στεριές και πέλαγα, σε κορφοβούνια και λαγκάδια, σε πολιτείες και χωριά, σε θρόνους και φυλακές,    κατά τους πέντε αιώνες της Τουρκοκρατίας, οι οποίοι  δεν γράφτηκαν στις επιτύμβιες στήλες της Φυλής μας.    

Επίσημοι και άσημοι, κατέκτησαν την ελευθερία, εκπληρώνοντας ο καθένας το χρέος του προς την Πατρίδα.