Του π. Ηλία Μάκου
Η Μονή του Αγίου Κοσμά, όπου ο τάφος του, η οποία βρίσκεται βόρεια της Απολλωνίας, στην ανατολική όχθη του Άψου ποταμού, κοντά στο χωριό Κολικόντασι της Μεγάλης Μουζακιάς και απέχει μερικά χιλιόμετρα από την πόλη Φίερι, χτίστηκε μεταξύ Αυγούστου 1813 και Ιουνίου 1814 από τον Αλή Πασά τον Τεπελενλή, όταν αυτός περιέλαβε στο πασαλίκι του το Μπεράτι και την περιοχή του. Και ήταν ο πρώτος ναός προς τιμή του και μάλιστα πριν ανακηρυχθεί άγιος.
Ό Αλής, μπαίνοντας στο Μπεράτι, θυμήθηκε τον Πατρο Κοσμά και κάλεσε τον Μητροπολίτη Βελεγράδων Ίωάσαφ, Β’, “τον οποίον πρόσταξε να κόμη την ανακομιδήν του αγίου και να κτισθή και μοναστήριον έπ’ ονόματι του αγίου τιμώμενον, επειδή τον γνώρισε ως αληθή άνθρωπο του Θεού». Στο εξωτερικό της κόγχης του Ιερού γίνεται αναφορά στον Αλή Πασά. “ΑΝΗΓΕΡΘΗ ΕΚ ΒΑΘΡΩΝ/ Ο ΘΕΙΟΣ ΚΑΙ ΙΕΡΟΣ ΟΥ/ΤΌΣ ΝΑΟΣ ΔΙΑ ΠΡΟΣΤΑ/ΓΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΥΨΗΛΟΤΑΤΟΥ ΒΕΖΥΡ / ΑΛΗ ΠΑΣΙΑ ΑΠΟ ΤΕΠΕΛΕ/ΝΗ”.
Είναι ενδεικτικό ότι ο Αλή πασάς ήθελε το Μοναστήρι του «γέρο Κοσμά», όπως τον αποκαλούσε, να πάρει λαϊκό χαρακτήρα, γιατί τον θεωρούσε γνήσιο προφήτη και έδειχνε πανηγυρικά την πίστη του στη θαυματουργική δύναμη του Χριστιανού αγίου, που κάποιοι την ερμήνευσαν ως δημαγωγία, αφού ήταν αλλόθρησκος.
Ο Αλή πασάς για τη δημιουργία του Μοναστηριού του πατρο Κοσμά έκανε λαϊκούς εράνους στην Αλβανία και στην Ήπειρο, εξέδωσε φιρμάνια υπέρ του ιερομάρτυρα Κοσμά, οργάνωσε επίσημες τελετές προς τιμή του στα Γιάννινα, φρόντισε να συνταχθεί η ακολουθία του και γενικά αναβίωσε τη μνήμη του. Και όλα αυτά τα έπραξε ο Αλής, πολλά χρόνια προτού ανακηρυχθεί άγιος ο Κοσμάς ο Αιτωλός.
Την κάρα του, την οποία αργύρωσε, επιχρύσωσε και τη στόλισε με διαμάντια, την ασπαζόταν συνεχώς, ενώ έφερε από το Κολικόντασι τα λείψανα του αγίου στα Γιάννινα και τα λιτάνευσε.
Μια συγκλονιστική εικόνα, που διέσωσαν ιστορικοί: Σχηματίστηκε πομπή προς το σεράι με καλόγερους, Χριστιανούς, Μουσουλμάνους καβαλάρηδες και χανούμισσες. Μπροστά τη λειψανοθήκη γονάτισε ο Αλής, την ασπάστηκε και δάκρυα κύλησαν στα μάτια του. Μάλιστα ο σεβασμός εξελίχθηκε σε θαυμασμό, καθώς έφτασε στο σημείο να πει ότι: Φέρτε μου έναν Μουσουλμάνο σαν κι αυτόν τον Χριστιανό, και να του φιλήσω τα πόδια!
Τα λείψανα του αγίου φυλάσσονται στην Αρχιεπισκοπή στα Τίρανα για λόγους ασφαλείας. Είναι τοποθετημένα σε μια απλή ξύλινη λάρνακα. Από το σκελετό των λειψάνων λείπουν η κάρα, πού κλάπηκε το 1917 από Αυστροουγγαρούς και πιθανόν βρίσκεται σήμερα σε μουσείο της Βιέννης και μικρά τεμάχια, που βρίσκονται σε προσκυνηματικούς ναούς σε διάφορα μέρη της Ελλάδας.
ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΗ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ
Η Μονή του αγίου Κοσμά, που μέχρι το 1991 ήταν εγκαταλελειμμένη, έχει ανακαινιστεί πλήρως, αφού ήταν έντονο το ενδιαφέρον και μεγάλη η φροντίδα του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου προς τούτο, αλλά είχε και τη συμπαράσταση των πιστών, που συνέδραμαν ο καθένας με τις δυνατότητές του.
Το καθολικό, τα κελιά, ο εξωτερικός χώρος από τη φθορά, όπου ήταν αφημένα, τώρα είναι πολύ καλά συντηρημένα και φροντισμένα, ώστε η Μονή να αποτελεί ένα από τα επιμελημένα μνημεία της περιοχής.
Η ιστορική Μονή, αποτελεί, κατά κάποιο τρόπο, το πνευματικό ορμητήριο για να μη ξεχαστεί ο αγώνας του Πατροκοσμά ενάντια σε κάθε είδους σκλαβιά, ενάντια στην αμάθεια, ενάντια στην αδικία, ενάντια στην απιστία.
Και καταφθάνουν εκεί, ειδικά την ημέρα της εορτής του, όχι μόνο Ορθόδοξοι, αλλά και Μουσουλμάνοι, γιατί τον σέβονται και τον ευλαβούνται, ως οδηγό και κήρυκα του ξυπνήματος της ψυχής.
Η αναστήλωση του μοναστηριού του στο Κολικόντασι, όπου απαγχονίστηκε, είναι μια έκφραση ευγνωμοσύνης και θαυμασμού στο μεγάλο διδάσκαλο, που όλοι αναριγούν στη μνήμη του.
Και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, αφού σε κάθε τόπο, που διάβηκε, έβαλε και ένα λιθαράκι στην υπόθεση της πίστης και της λευτεριάς, με κάθε σχολείο, που έχτιζε, και με κάθε σταυρό, που έστηνε, σκοπεύοντας να αποδιώξει τον εφιάλτη της βαρβαρότητας.
Η ΣΧΣΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟ ΚΟΣΜΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΛΗ ΠΑΣΑ
Προκύπτει το ερώτημα: Γιατί ο τύραννος των Ιωαννίνων έδειξε μια ξεχωριστή ευσέβεια στον Κοσμά τον Αιτωλό. Μια μερίδα ιστορικών πιστεύει ότι το έκανε για να δημιουργήσει ιδεολογική γέφυρα με τον υπόδουλο χριστιανική λαό, στο πλαίσιο της γενικότερης επιθυμίας του να ανακηρυχθεί σε σουλτάνο, γνωρίζοντας ότι το πρόσωπο και το κήρυγμα του Κοσμά, είχε ιδιαίτερη λαϊκή απήχηση. Άλλοι υποστηρίζουν ότι επέδρασαν τα λόγια του αγίου κατά την συνάντησή τους στο σπίτι του στο Τεπελένι, πολύ πριν γίνει πασάς στα Γιάννινα,: «Να θυμάσαι όμως σε όλη τη διάρκεια της εξουσίας σου να αγαπάς και να υπερασπίζεσαι ιδιαίτερα τους Χριστιανούς, αν θέλεις να μείνει η εξουσία αυτή στους διαδόχους σου».
Μερικοί σημειώνουν ότι ήθελε να λυτρωθεί από τις εσωτερικές αγωνίες και τύψεις του. Δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε τι ισχύει ή τι δεν ισχύει από αυτά. Το πιθανότερο πάντως είναι να συνέβη κάτι απλό. Ο Αλής, όσο σκληρός και αν ήταν, είχε την ευφυία να αντιληφθεί την αναμορφωτική σ’ όλη την έκτασή της δράση του πατρο Κοσμά, να την αναγνωρίσει και να την αποδεχτεί.
ΠΩΣ ΣΩΘΗΚΕ ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΘΕΪΑΣ
Για το πώς σώθηκε ή Μονή του Αγίου Κοσμά και ο τάφος του από την καταστρεπτική μανία του αθεϊστικού καθεστώτος του Εμβέρ Χότζα, ο Χρήστος Μητρός από την πόλη Φίερι της Αλβανίας απεκάλυψε τα εξής: “Όταν το 1968 με νόμο του αλβανικού κράτους απαγορεύθηκε κάθε θρησκευτική εκδήλωση, ήρθε διαταγή από τα Τίρανα να γκρεμισθούν οι Εκκλησίες και να εξαφανισθούν οι σταυροί από τους χριστιανικούς τάφους. Ο αστυνομικός διοικητής του Φίερι πήρε μαζί του το αρμόδιο συνεργείο και πήγαν στο Μοναστήρι, προκειμένου να το εξαφανίσουν. Γνωρίζοντας την ευλάβεια των Ελλήνων στον άγιο Κοσμά έδωσε εντολή να ξεκινήσει το έργο της κατεδαφίσεως από τον τάφο του αγίου. Όταν οι εργάτες έδωσαν το πρώτο χτύπημα στο Ιερό μνημείο, τότε μια δυνατή βοή έσπασε την ησυχία του χώρου και μια δυνατή φωτιά ξεπήδησε μέσα από τον τάφο του αγίου. Έντρομοι οι παριστάμενοι ετράπησαν σε φυγή και δεν επανήλθαν παρά τις απειλές των Τιράνων και παρά την καθησυχαστική δήλωση του καθεστώτος ότι δήθεν, εξερράγη ξεχασμένη από τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο βόμβα”.
ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ
Κάποιοι Αλβανoί, οι περισσότεροι ακραίοι, μεταξύ των οποίων και ο καθηγητής Πελούμπ Τζούφι, με κάθε ευκαιρία επιτίθενται κατά του αγίου Κοσμά του Αιτωλού, στον οποίο ο αλβανικός λαός (Ορθόδοξοι και Μουσουλμάνοι) εκδηλώνει μεγάλο σεβασμό.
Κάνοντας διάφορες διαστρεβλώσεις και αναφορές, που δεν έχουν καμία σχέση με την επιστημονική έρευνα, φτάνουν στο σημείο, συκοφαντώντας τον άγιο να μιλήσουν για διετεταγμένη υπηρεσία του ιερομόναχου Κοσμά στην Αλβανία, “ως μέρος ενός σχεδίου, να κρατηθούν υπόδουλοι στην οθωμανική Αυτοκρατορία οι χριστιανικοί λαοί και να διαδοθεί η ελληνική γλώσσα στις αλβανικές περιοχές με την ίδρυση ελληνικών σχολείων με στόχο τον εξελληνισμό των Αλβανών”.
Σύμφωνα με τον ερευνητή της ζωής και του έργου του εθνομάρτυρα Κοσμά του Αιτωλού Μιχάλη Παντούλα (φιλολόγου και πρώην βουλευτή) “η μελέτη των σωζόμενων επιστολών και διδαχών του πατροΚοσμά καταδεικνύει ότι το περιεχόμενο του βασικού μηνύματός του προς τους χειμαζόμενους ορθόδοξους πληθυσμούς των Βαλκανίων, ήταν η διατήρηση της ορθόδοξης χριστιανικής πίστης ως ιδεολογικού όπλου επιβίωσης των ραγιάδων απέναντι στον κυρίαρχο μωαμεθανισμό του Τούρκου κατακτητή”.
Ακόμη σημειώνει ότι “ο σταυρός από θρησκευτικό σύμβολο έγινε το σύμβολο αποτίναξης του οθωμανικού ζυγού. Απέναντι στη θρησκεία του κατακτητή ο ιερομόναχος Κοσμάς ύψωσε με τη διδασκαλία του την ορθόδοξη πίστη των κατακτημένων, προσδίδοντας στις ιδέες του ευρύτερο περιεχόμενο”.
Η προτροπή του αγίου Κοσμά προς τους ξενόφωνους ορθόδοξους πληθυσμούς (αλβανόφωνους, βλαχόφωνους, σλαβόφωνους, τουρκόφωνους) να σπουδάσουν ελληνικά, όπως εξηγεί ο κ.Παντούλας, πέρα από το ότι εξυπηρετούσε τη στερέωση της χριστιανικής πίστης και την αποτροπήτων εξιλαμισμών, “ικανοποιούσε την ανάγκη ενίσχυσης και ισότιμης συμμετοχής των ανθρώπων στο κοινωνικό, οικονομικό και πολιτιστικό γίγνεσθαι, καθόσον τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο η γνώση της ελληνικής γλώσσας αποτελούσε αναγκαία προϋπόθεση για κάτι τέτοιο”. Και υπογραμμίζει ότι “η λειτουργία σχολείων σε περιοχές με έντονα συντηρητικούς πληθυσμούς συνέβαλε καθοριστικά στη δημιουργία θετικού περιβάλλοντος παιδείας, ικανό να τους πείσει ότι η κατάκτηση της γνώσης αποτελεί το μοναδικό δρόμο, που οδηγεί τους ανθρώπους, τις κοινωνίες και τους λαούς στην ευημερία και στην πρόοδο”.
