Του Σεβ. Μητροπολίτου Βρεσθένης

κ.Θεοκλήτου

Δεν μπορούσε κανένας να διανοηθεί ότι με την έναρξη της τρίτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, η ανθρωπότητα θα ευρισκόταν μπροστά σε ένα μεγάλο αδιέξοδο και θα δοκιμαζόταν για μία ακόμα φορά τα όρια και οι αντοχές της. Ο παντοδύναμος άνθρωπος αποδείχθηκε στην ουσία τελικά αδύναμος μπροστά στην ίωση του κορονοϊού που σήμερα απειλεί να αποδεκατίσει χιλιάδες συνανθρώπους μας σε ολόκληρο τον πλανήτη!

Ξαφνικά, εν ριπή οφθαλμού η ζωή σταμάτησε να κυλάει στους συνηθισμένους της ρυθμούς. Πανικός και φόβος παντού. Μπροστά στο φόβο της διασποράς του φονικού ιού τα σχολεία και τα Πανεπιστήμια σταμάτησαν να λειτουργούν, οι χώροι της αναψυχής και των ομαδικών συναθροίσεων, τα θέατρα, οι κινηματογράφοι, τα εστιατόρια, οι επιχειρήσεις, τα μικρά μαγαζιά, τα ξενοδοχεία, τα εμπορικά κέντρα έκλεισαν, ενώ επιβλήθηκε αναγκαστικά αυστηρός περιορισμός στην κυκλοφορία των ανθρώπων. Τα περιοριστικά μέτρα επεκτάθηκαν και στο χώρο των παραδοσιακών θρησκειών και ομολογιών ανά τον κόσμο καθώς προς αποφυγή του ανθρώπινου συγχρωτισμού και συνωστισμού απαγορεύθηκαν οι θρησκευτικές συναθροίσεις και τελετές. Κυρίαρχο μήνυμα παγκοσμίως «Μένουμε σπίτι».

Για πρώτη φορά μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ο άνθρωπος καλείται και αναγκάζεται να περιοριστεί στα όρια της οικίας του. Να αποχωριστεί τις καθημερινές του δραστηριότητες.

Όσο αρνητικό κι αν ακούγεται αυτό, όσο δύσκολο, εντούτοις αποτελεί μία μεγάλη πρόκληση. Δεν θα πρέπει να το δούμε μόνο αρνητικά, αλλά να το εκμεταλλευθούμε θετικά. Είναι μία ευκαιρία, να ταπεινωθούμε, να κάνουμε την αυτοκριτική μας, να κοιτάξουμε τον εσώτερο εαυτό μας, να αποδυθούμε σε εσωτερικά κοιτάγματα, να κάνουμε ένα διάλογο μέσα μας. Ευρισκόμενοι μάλιστα στην πλέον κατανυκτική περίοδο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, οφείλουμε να διδαχθούμε από το ασκητικό ήθος των Πατέρων μας, το οποίο προβάλλει η Εκκλησία μας. Μέχρι τώρα η ταραχώδης, θορυβώδης και αγχωτική ζωή μας δεν μας έδιδε την ευκαιρία να κάνουμε αυτή την σωτήρια ενδοσκόπηση μέσα στα σκοτάδια του είναι μας και να προσευχηθούμε παρακαλώντας το Θεό, όπως και οι άγιοί μας «Κύριε Ιησού Χριστέ φώτισόν μου το σκότος». Μέσα μας, στο υποσυνείδητο του είναι μας υπάρχουν σκοτάδια και πτυχές του εαυτού μας, άγνωστες ακόμα και σε μάς. Ενίοτε αναδύονται, πολλές φορές με αρνητικό τρόπο, ώστε να μας κάνουν να αναρωτιόμαστε για τον ίδιο μας τον εαυτό, που τελικά, όπως αποδεικνύεται, δεν τον γνωρίζουμε, όπως νομίζαμε. Η ευχή αυτή πρακτικά σημαίνει την αποδοχή του σκότους που κυριαρχεί μέσα μας καθώς και της αδυναμίας μας να φωτισθούμε από μόνοι μας, να φωτίσουμε τα σκοτάδια μας, να λάβουμε την γνώση και την αλήθεια που μόνο ο Θεός ως δωρεά μας παρέχει με μοναδικό και ανεπανάληπτο τρόπο.

Γι αυτό διά των λόγων αυτών ζητούμε το άπειρο έλεος και το φωτισμό του Θεού. Να μάθουμε τα πραγματικά όρια και τις αντοχές μας. Να ακούσουμε τις πραγματικές ανάγκες και τα αιτήματα της ψυχής μας. Να πάρουμε την απόφασηνα καθαρθούμε από τα πάθη μας, να αδειάσουμε από τον εγωισμό μας, τον ατομοκεντρισμό μας, τήν υπερηφάνεια μας, από το θέλημά μας, από τις επιθυμίες μας, από την τάση μας να επιβληθούμε και να κυριαρχήσουμε στους άλλους, ή να τους εκμεταλλευθούμε προκειμένου να ικανοποιήσουμε τις επιδιώξεις μας. Και στη συνέχεια με όλη τη δύναμη της ψυχής μας να αναφωνήσουμε όπως ο Τελώνης «Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός, ελέησόν με». Αφού αδειάσουμε την ψυχή μας από τα πάθη να ζητήσουμε να έλθει μέσα μας το έλεος του Θεού, το φως του Θεού.

Αυτός είναι ο σταυρικός δρόμος της Εκκλησίας. Αυτή είναι η ελπίδα που μας δίδει η Εκκλησία ώστε να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες, τις ασθένειες και τους πειρασμούς.

Παράλληλα η ενδοσκόπηση αυτή θα μας βοηθήσει να εκτιμήσουμε αυτά που είχαμε στην καθημερινότητά μας και τα θεωρούσαμε αυτονόητα και τώρα με τα περιοριστικά μέτρα τα χάσαμε. Όμως λέγει ο Χριστός «Ος γαρ αν θέλη την ψυχήν αυτού σώσαι, απολέσειαυτήν». Εμείς άραγε είμαστε έτοιμοι μέσα από αυτή τη δοκιμασία να βρούμε ξανά τη γνησιότητα και την αυθεντικότητά μας ως ανθρώπινα πρόσωπα; Να καλλιεργήσουμε σε νέες υγιείς βάσεις τη σχέση μας με το Θεό, τον συνάνθρωπο και τον εαυτό μας;

Παράλληλα όμως ο περιορισμός στην οικία μας, μάς δίνει την δυνατότητα να επαναπροσδιορίσουμε ουσιωδώς την σχέση μας με τους οικείους μας, με τον ή την σύζυγό μας, με τα παιδιά, τα αδέλφια τους γονείς μας. Η οικογένεια να γίνει ξανά η βάση της κοινωνίας μας. Είναι μια ευκαιρία να μάθουμε ως οικογένεια, που αποτελεί την κατ’ οίκον Εκκλησία, να επικοινωνούμε βαθιά και ουσιαστικά μεταξύ μας, να αφουγκραστούμετις καρδιές των οικείων μας, να δείξουμε πνεύμα συνεργασίας, αλληλεγγύης, θυσιαστικής αγάπης και αφοσιώσεως, να έλθουμε πνευματικώς κοντά, αφήνοντας για λίγο στην άκρη τα τεχνολογικά εφευρήματα που μας είχαν απορροφήσει σε τέτοιο βαθμό, ώστε και μέσα στο σπίτι επικοινωνούσαμε δια των κινητών και των τάμπλετμε τους οικείους μας από το διπλανό δωμάτιο. Να δείξουμε υπευθυνότητα και σεβασμό στα μέλη της οικογένειάς μας που τυχόν πάσχουν. Να πλησιάσουν οι καρδιές μας ξανά, η μία την άλλη, μεταξύ τους. Με τον τρόπο αυτό θα εκμεταλλευθούμε όσο θετικά γίνεται τη δοκιμασία αυτή και ενωμένοι με τη χάρη και τη βοήθεια του Θεού θα νικήσουμε και πάλι.