Του π. Ευθυμίου Μερτζάνη
Πρωτ/ρου Ι. Μ. Θεσσαλονίκης
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθὼν ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς τὴν οἰκίαν Πέτρου, εἶδε τὴν πενθερὰν αὐτοῦ βεβλημένην καὶ πυρέσσουσαν καὶ ἥψατο τῆς χειρὸς αὐτῆς, καὶ ἀφῆκεν αὐτὴν ὁ πυρετός· καὶ ἠγέρθη, καὶ διηκόνει αὐτοῖς.
Ένα ακόμα σημείο του Ιησού κι αυτό με μια διακριτικότητα. Με μια κίνηση ο Ιησούς θεραπεύει. Με ένα άγγιγμα. Οικείος προς τον άνθρωπο πάντοτε και τις ανάγκες του. Κι έχουμε ανάγκη οι άνθρωποι το άγγιγμα. Συχνά αρκεί για να μας ηρεμήσει, να μας δώσει δύναμη. Εδώ από τον καρδιογνώστη Ιησού γίνεται το μέσον θεραπείας. Το χέρι εκείνο γίνεται το μέσον της ιάσεως.
Αυτό το χέρι ήρθαν οι καιροί αυτοί των ιώσεων να δοκιμάσουν και την εμπιστοσύνη μας προς αυτό. Δε σημαίνει ότι το χέρι των ιερέων υποκαθιστά το χέρι του Ιησού. Αλλά δια της Χάριτος του Θεού το χέρι αυτό του ιερέα ιερουργεί το Μυστήριο των Μυστηρίων, λειτουργεί την, και στην ψυχή κάθε ανθρώπου τον ίδιο τον Θεό. Το χειροφίλημα λοιπόν δεν είναι μέσον ικανοποίησης της όποιας αυταρέσκειας ενός κληρικού, αλλά ένας συμβολισμός σεβασμού προς το Λειτούργημα αυτό. Είναι και ένα μέσον ευλογίας που δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που την έχουν ανάγκη για να στηριχθούν ψυχικά και σωματικά στον όποιο αγώνα τους. Το χειροφίλημα είναι συχνά το αποκούμπι πολλών ανθρώπων έτσι εκφρασμένο, με αυτή την κίνηση, για ό,τι σημαίνει και σηματοδοτεί ένας ιερέας για εκείνους.
Πλέον όμως από μέσον «σημείου», θαύματος πέρασε σε «σημείον αντιλεγόμενον» λόγω φόβου της όποιας ίωσης. Σεβαστή φυσικά η όποια επιλογή και ενδοιασμός κάθε πιστού, αλλά δεν γίνεται να μη σημειώσουμε ότι μεταβλήθηκαν πολλά συμβολικά στοιχεία και ίσως χάνεται σιγά σιγά κάθε «υλικό» αποκούμπι. Παρ’ όλ’ αυτά και για όλα αυτά υπάρχει ο Θεός, που υποστασιάζει σε κάθε έκφανση της ζωής ακόμα και αυτής της κουρασμένης από τις περιπέτειες της κοινωνικής υγείας και ασφάλειας.
Ας είναι! Πάντοτε το χέρι αυτό του κληρικού θα ναι έτοιμο να ιερουργεί το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, αγκαλιάζοντας – έστω και νοερά – κάθε άνθρωπο, ευλογώντας τα έργα και την υπόστασή του ολόκληρη. Είναι μια προσφορά ευαισθησίας και αγάπης, ακριβώς με τον τρόπο που λειτουργούσε κι ο ίδιος ο Χριστός : διακριτικά, με ελευθερία και αγάπη. Και γνωρίζουμε καλά πως η αγάπη εξοβελίζει τον φόβο.