Η Ιερά Μητρόπολις Σερρών και Νιγρίτης, θέλουσα να συμβάλει στην ενδυνάμωση της ιστορικής μνήμης, με αφορμή την πικρή επέτειο της συμπληρώσεως 50 ετών (1974-2024), από της βαρβάρου εισβολής των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής στην μαρτυρική μεγαλόνησο, διοργάνωσε επετειακή εκδήλωση λόγου και μέλους, την Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2024, στις 8:00 το βράδυ, στην αίθουσα «ΑΣΤΕΡΙΑ» του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Σερρών, με κεντρικό ομιλητή τον Μακ. Προκαθήμενο της Εκκλησίας της Κύπρου κ. Γεώργιο, με θέμα: «1974-2024! ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!».

Η ως είρηται λαμπρά εκδήλωση, την οποία παρουσίασε ο Πρωτοσύγκελλος της Σερραϊκής Εκκλησίας, πανοσιολ. Αρχιμανδρίτης π. Γαβριήλ Παλιούρας, εντάχθηκε στην σειρά λατρευτικών ακολουθιών και εκδηλώσεων επετειακού και διδακτικού χαρακτήρος, που η Εκκλησία των Σερρών πραγματοποίησε, με αφορμή την εφετεινή φωτοφόρο ιερά μνήμη της Συνάξεως των Αρχιστρατήγων Μιχαήλ και Γαβριήλ, προστατών και εφόρων της πόλεως των Σερρών, την οποία ελάμπρυνε, με την αγία και χαριτοφόρο παρουσία του ο Μακ. Προκαθήμενος της Αποστολικής και παλαιφάτου, Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Κύπρου, Αρχιεπίσκοπος Ν. Ιουστινιανής και πάσης Κύπρου κ. Γεώργιος.

Παρόντες στην εκδήλωση ήταν μεταξύ άλλων και οι Σεβ. Μητροπολίτες Σύρου, Τήνου, Άνδρου, Κέας, Μήλου, Δήλου και Μυκόνου κ. Δωρόθεος, σεπτός Εκπρόσωπος του Μακ. Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου Β’ και της περί Αυτόν Ιεράς Συνόδου της Αγιωτάτης Εκκλησίας της Ελλάδος, Σιδηροκάστρου κ. Μακάριος, Ιερισσού, Αγ. Όρους και Αρδαμερίου κ. Θεόκλητος, Κίτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνος κ. Γεώργιος, ο Θεοφ. Επίσκοπος Αλμωπίας κ. Στέφανος, ο Υφυπουργός Εσωτερικών σε θέματα Μακεδονίας – Θράκης κ. Κ. Γκιουλέκας, ο Ευρωβουλευτής κ. Φ. Μπελέρης, ο Βουλευτής Ν. Σερρών κ. Αν. Χατζηβασιλείου, ο Γενικός Πρόξενος της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Θεσσαλονίκη κ. Κ. Πολυκάρπου, η Δήμαρχος Σερραίων κ. Β. Μητλιάγκα, καθώς και μέγα πλήθος Σερραίων, που υπερπλήρωσαν το μεγάλο αμφιθέατρο του κινηματοθεάτρου, για να απολαύσουν ένα «ταξίδι» νοσταλγικό και διδακτικό σε δρόμους φωτεινούς τιμής, διδαχής, γόνιμου αναστοχασμού και αναζωπυρώσεως της εθνικής μνήμης.

Την εκδήλωση διήνθισαν μελωδικώς η γνωστή καλλιτέχνης Αρ. Κετιμέ και η παραδοσιακή ορχήστρα «Μουσικές ρίζες» του Σερραίου μουσικού κ. Ν. Μπούσιου, με έντεχνα τραγούδια και αναφορές μνήμης, από την πολύτιμη Ελληνο – Κυπριακή μουσική παράδοση.

Ο Σεβ. Ποιμενάρχης της κατά Σέρρας και Νιγρίταν Εκκλησίας κ. Θεολόγος, αφού ευχαρίστησε για μία ακόμη φορά τον Μακ. Προκαθήμενο της Εκκλησίας της Κύπρου, για την ευγενική ανταπόκρισή του στην πρόσκληση της Σερραϊκής Εκκλησίας, αλλά και για την κατά πάντα άρτια, γλαφυρή και πλήρως εμπεριστατωμένη ομιλία του, συνεχάρη την εκλεκτή καλλιτέχνιδα Αρ. Κετιμέ και τα ταλαντούχα μέλη της παραδοσιακής ορχήστρας του κ. Ν. Μπούσιου και όλους εκείνους, που εκοπίασαν, συμβάλλοντας στην διοργάνωση της εκδηλώσεως, που γοήτευσε το πολυπληθές ακροατήριο.

Ο Σεβασμιώτατος, αναφερόμενος στην πικρή επέτειο των 50 ετών, από την βάρβαρη εισβολή στην μεγαλόνησο, ευχήθηκε δύναμη και κουράγιο στους αδελφούς μας  Κυπρίους,  ώστε συντόμως να επιστρέψουν στις πατρογονικές τους εστίες, οι οποίες, παρά πάσαν έννοιαν δικαίου, παραμένουν ακόμη σκλαβωμένες σ’ έναν σκληρότατο κατακτητή.

«Αφουγκρασθήκαμε, απόψε, τον παλμό την πονεμένης και πληγωμένης Ρωμιοσύνης, όπως αυτή υποστασιάζεται μέσα από την τραγωδία της Κύπρου, είπε χαρακτηριστικώς ο Σεβασμιώτατος.

Χρέος του οικουμενικού Ελληνισμού και επιβεβλημένο καθήκον όλων μας είναι να αξιοποιήσουμε την ιστορική αυτή εμπειρία, την οποία συνθέτουν οι αγώνες και οι θυσίες, ο βίαιος και απάνθρωπος ξεριζωμός και ο ασίγαστος πόνος των Κυπρίων αδελφών μας.

Είναι ανάγκη να αντισταθούμε στην παρακμή των αποκαλυπτικών καιρών μας, να θωρακισθούμε πνευματικώς και ηθικώς, με ελπίδα, απέναντι στις προκλήσεις των καιρών, να πορευθούμε στο δρόμο του χρέους και της ευθύνης και να βαδίσουμε με αξιοπρέπεια στα μονοπάτια του πεπρωμένου του Γένους μας, χωρίς ποτέ να ξεχνούμε!

Η πικρή αυτή επέτειος μας δίδει την αφορμή να εμβαθύνουμε με γόνιμο τρόπο στα γεγονότα, να διδαχθούμε απ’ αυτά, διορθώνοντας τα λάθη μας, τα πολλά λάθη εκείνης της εποχής, που οδήγησαν στην τραγωδία της Κύπρου και αυξάνοντας τις εθνικές μας αρετές, με πρώτιστες την ορθόδοξη πίστη μας και την εθνική μας ομοψυχία και ενότητα.

Αδελφοί συνέλληνες, ας παραμείνουμε ενωμένοι και ομόψυχοι με αντοχές και υπομονές στις επάλξεις του χρέους στις δυσκολίες του εθνικού μας βίου. Όταν ο λαός μας πορεύεται με πίστη στον Θεό, αγάπη στην Πατρίδα, ενωμένος και σύμψυχος, τότε πράγματι μεγαλουργεί!

Η πληγωμένη και πονεμένη Κύπρος, πολυτίμητο κομμάτι του Ελληνισμού, παραμένει πάντοτε ζωντανή στη ψυχή και τη μνήμη μας. Η Ρωμιοσύνη είναι το φως και η ελπίδα του κόσμου.

Κοινή μητέρα όλων μας είναι η Πατρίδα μας, η ομορφότερη για εμάς Πατρίδα του κόσμου, η Ελλάδα μας, η γη αγίων και ηρώων, την οποία οφείλουμε να αγαπούμε, να σεβόμεθα, αλλά και να θυσιαζόμεθα γι’ αυτήν, όποτε κι αν οι καιροί το απαιτήσουν!».

ΟΜΙΛΙΑ
ΣΕ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΣΕΡΡΩΝ «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ»
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΥΠΡΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ
8 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2024
Νιώθω ιδιαίτερη τη συγκίνηση να με κατακλύζει ευρισκόμενον
μπροστά σας, τους αδελφούς Ελλαδίτες της Μακεδονίας, στη μεγαλειώδη
αυτή συγκέντρωση με τίτλο «Δεν Ξεχνώ». Σας ευχαριστώ όλους που μου
δίνετε την ευκαιρία να μιλήσω για την Κύπρο και τους κινδύνους που την
περιζώνουν.
Πριν αναφερθώ αναλυτικά σ’ αυτούς τους κινδύνους που μας
περιβάλλουν, θα ήθελα να επιχειρήσω, μαζί σας, μια σύντομη κατάδυση
στο ελληνικό μας παρελθόν, στο πέραν των 35 αιώνων ελληνικό παρελθόν
της Κύπρου και την ιστορική συμπόρευσή της με όλα τα άλλα τμήματα του
Ελληνισμού. Θα αναδειχθεί, έτσι, και η ευθύνη όλων μας για τη σωτηρία
της.
Από τον 15ο αιώνα π.Χ. οι Μυκηναίοι εγκαθίστανται μόνιμα στην
Κύπρο, η οποία ταχύτατα εξελληνίζεται. Έκτοτε οι τύχες της Κύπρου
συνδέθηκαν με τις τύχες των πανελλήνων και μαζί πορεύτηκαν σε θλίψεις
και χαρές, σ’ όλους αυτούς τους αιώνες. Η Κύπρος παρέμεινε έκτοτε
Ελληνική, χωρίς ποτέ να αποβάλει τον ελληνικό χαρακτήρα της.
Η παράδοση θέλει ήρωες του Τρωικού πολέμου να ιδρύουν πόλεις
βασίλεια στην Κύπρο: Ο Τεύκρος τη Σαλαμίνα, ο Αγαπήνορας την Πάφο, ο
Κηφέας την Κερύνεια, ο Γόλγος τους Γόλγους κλπ.
Αργότερα, ο Αθηναίος Κίμωνας εκστρατεύει και ελευθερώνει την
Κύπρο από τους Πέρσες(461 π.Χ.)
Πιο ύστερα, οι Κύπριοι βασιλείς θέτουν τον στόλο τους στη διάθεση
του Μ.Αλεξάνδρου και συμβάλλουν αποφασιστικά στην άλωση της Τύρου.
1
Μετά τον θάνατο του Μ.Αλεξάνδρου η Κύπρος υπάγεται στο κράτος
των Πτολεμαίων και αργότερα υποτάσσεται, όπως και η υπόλοιπη Ελλάδα,
στους Ρωμαίους. Ακολουθούν τα ευτυχισμένα, ελεύθερα χρόνια κατά τα
οποία η Κύπρος αποτελούσε τμήμα της Βυζαντινής μας αυτοκρατορίας.
Ακολούθησαν οι Φράγκοι από το 1192 και οι Τούρκοι από το 1571. Την ίδια
τύχη είχαν, ως γνωστό, και τα άλλα Ελληνικά μέρη.
Στην περίοδο της Ρωμαιοκρατίας, και συγκεκριμένα το 45 μ.Χ., η
Κύπρος δέχτηκε την επίσκεψη των αποστόλων Παύλου, Βαρνάβα και
Μάρκου και εκχριστιανίστηκε με ταχύτατους ρυθμούς. Η Εκκλησία της
αναγνωρίστηκε αυτοκέφαλος από την Γ΄ Οικουμενική Σύνοδο, το 431,
αργότερα δε, περί τα τέλη του 5ου αιώνα, ο Αρχιεπίσκοπος της, δέχτηκε
βασιλικά προνόμια από τον αυτοκράτορα, γενόμενος στην
πραγματικότητα εκπρόσωπός του, στο άκρο αυτό της Βυζαντινής
αυτοκρατορίας. Μέχρι σήμερα ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου φέρει πορφυρούν
μανδύα, βασιλικό σκήπτρο αντί πατερίτσας και υπογράφει με κιννάβαρι,
κόκινο δηλαδή μελάνι, όπως ο αυτοκράτορας.
Στη μεγάλη προσπάθεια του ξεσηκωμού του 1821 για ελευθερία δεν
ήταν δυνατό να μείνει πίσω η Κύπρος. Η θέση της, όμως, στο κέντρο του
σουλτανικού κράτους, δεν της επέτρεπε ένοπλη εξέγερση. Μια εξέγερση
θα καταπνιγόταν αμέσως στο αίμα από δυνάμεις που θα αποβιβάζονταν
από τη Μ. Ασία, την Αίγυπτο, τη Συρία. Γι’ αυτό και η Κύπρος βοήθησε στον
αγώνα με χρήματα, τρόφιμα και οπλισμό. Παρέμειναν παροιμιώδεις οι
καθημερινές εικονικές κηδείες από τον Καθεδρικό Ναό Αγίου Ιωάννου στη
Λευκωσία. Μέσα στα φέρετρα μεταφέρονταν όπλα τα οποία μέσα από
υπόγεια σήραγγα περνούσαν στο απέναντι Παγκύπριο Γυμνάσιο και απ’
εκεί στα βόρεια παράλια όπου προσήγγιζαν πλοία που τα μετέφεραν στην
επαναστατημένη Ελλάδα. Αναφέρεται ότι ο ίδιος ο Κανάρης δυο φορές
προσήγγισε στην κατεχόμενη σήμερα Λάπηθο γι’ αυτό τον σκοπό.
Η Κύπρος πλήρωσε βαρύ τίμημα για τη συμμετοχή της αυτή στον
αγώνα της παλιγγενεσίας. Την 9η Ιουλίου 1821 ο Αρχιεπίσκοπος Κυπριανός
2
απαγχονίστηκε και οι τρεις Μητροπολίτες αποκεφαλίστηκαν. Σ’ ένα
εξαήμερο, από τις 9 μέχρι τις 14 Ιουλίου, 486 κληρικοί και λαϊκοί,
προύχοντες του λαού, σφαγιάστηκαν από τους Τούρκους.
Όταν διαμορφώνονταν τα όρια του νέου ελεύθερου κράτους, οι
Κύπριοι απευθύνθηκαν επίσημα προς τον Καποδίστρια και ζήτησαν,
ανεπιτυχώς, τη συμπερίληψη και της Κύπρου σ’ αυτό. Δεν ήταν, όμως,
μόνο αυτή η ατυχία μας. Είχαμε, δυστυχώς, τη μεγαλύτερη ατυχία να
αλλάξουμε δυνάστη. Το 1878 η Κύπρος παραχωρήθηκε από την Τουρκία
στην Αγγλία. Είμαι σίγουρος πως αν δεν γινόταν αυτή η αλλαγή, στους
νικηφόρους πολέμους του 1912-13, το ελληνικό ναυτικό, σ’ εκείνη τη
μεγαλειώδη εξόρμησή του, θα ελευθέρωνε και την Κύπρο, όπως έκαμε και
για άλλα, πολλά, Τουρκοκρατούμενα νησιά.
Είναι γεγονός ότι κάμαμε λάθος εκτιμήσεις για τους νέους κατακτητές
μας. Νομίσαμε πως πολύ σύντομα οι Άγγλοι θα παραχωρούσαν την Κύπρο
στην Ελλάδα, όπως έκαμαν προηγουμένως, στα 1864, με τα Επτάνησα.
Διαψευστήκαμε όμως. Και στο πρόσωπό τους συνατήσαμε την πιο στυγνή
δουλεία, επαχθέστερη ακόμα και από την Τουρκική. Και η σημερινή
κακοδαιμονία μας, στους Άγγλους και στη διαιρετική πολιτική τους
οφείλεται.
Δεν θα αναφερθώ στον επικό απελευθερωτικό μας αγώνα του 1955
59, λόγω έλλειψης χρόνου. Θα πω μόνο πως στα 4 μεγαλειώδη χρόνια του
επικού εκείνου αγώνα, από το 1955 μέχρι το 1959, ζωντάνεψαν όλα τα
προηγούμενα επιτεύγματα της φυλής στα πρόσωπα των νέων ηρώων. Ο
Αυξεντίου, με το «μολών λαβέ» που πρόταξε στους Άγγλους, μόνος και όχι
με άλλους 300, ξεπέρασε τον Λεωνίδα. Ο Μάτσης, με την ανεπανάληπτη
απάντησή του στον δυνάστη «ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα,
αλλά περί αρετής», θύμισε τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο. Ο αχυρώνας του
Λιοπετρίου αντικατέστησε το Χάνι της Γραβιάς.
Παρόλο τον ηρωϊσμό και τις θυσίες του λαού μας η Αγγλία, δυστυχώς,
μας επέβαλε μια κολοβωμένη ανεξαρτησία αφού προηγουμένως ενέπλεξε
3
στο θέμα και την Τουρκία και αναβάθμισε την Τουρκοκυπριακή μειονότητα
του 18% σε κοινότητα, παρέχοντάς της δυσανάλογα προς τον πληθυσμό
της δικαιώματα.
Η Κυπριακή Δημοκρατία που με αυτό τον τρόπο εγκαθιδρύθηκε,
λειτούργησε με πολλές δυσκολίες για τρία χρόνια, οπότε εκδηλώθηκε
τουρκοκυπριακή ανταρσία. Εν τούτοις μέσα σ’ αυτή την αναταραχή που
ακολούθησε η κυβέρνηση του Προέδρου Αρχιεπισκόπου Μακαρίου πέτυχε
να αναγνωριστεί από τα Ηνωμένα Έθνη ως η νόμιμη κυβέρνηση της
Κύπρου, έστω κι αν αποχώρησαν απ’ αυτήν οι Τουρκοκύπριοι, πράγμα που
ισχύει μέχρι σήμερα.
Την 20ή Ιουλίου 1974, με αφορμή το πραξικόπημα που διενεργήθηκε
5 μέρες προηγουμένως από τη Χούντα των Αθηνών και την ΕΟΚΑ Β΄ της
Κύπρου, εναντίον της νόμιμης κυβέρνησης της Κύπρου, η Τουρκία
εισέβαλε βάναυσα στην Κύπρο. Το 37% του Κυπριακού εδάφους
κατελήφθη, το 40% του πληθυσμού εκδιώχθηκε από τις εστίες του, 560
εκκλησίες βεβηλώθηκαν και καταστράφηκαν, 6000 Ελληνοκύπριοι
σκοτώθηκαν, 2000 αγνοούνται και διεπράχθησαν μια σωρεία εγκλημάτων.
Ακολούθησε συστηματική εκδίωξη όλων των Ελλήνων που παρέμειναν στις
καταληφθείσες περιοχές (μένουν εκεί σήμερα λιγότεροι από 300
Ελληνοκύπριοι) και μεταφορά εκατοντάδων χιλιάδων εποίκων στις πόλεις
και τα χωριά μας.
Το έγκλημα της Χούντας και της ΕΟΚΑ Β΄ είναι, χωρίς αμφιβολία,
βαρύτατο. Άνοιξαν τις κερκόπορτες στον Αττίλα. Παρέδωσαν τη μισή
Κύπρο στην Τουρκία. Εν τούτοις θα ήθελα, απόψε, να αναλύσω ποιοι ήταν
και ποιοι είναι οι μόνιμοι στόχοι της Τουρκίας για να μην έχουμε
αυταπάτες ως προς την παραπέρα πορεία μας και την επιδιωκόμενη λύση.
Το 1920, όταν ακόμα ο Ελληνικός στρατός βρισκόταν στη Μ. Ασία, σ’
εκείνη την τιτάνια προσπάθεια απελευθέρωσης των Ελληνικών
πληθυσμών, κι ενώ οι προοπτικές τότε αναφέρονταν σε επιτυχή έκβαση
της
προσπάθειας εκείνης, ο Μουσταφά Κεμάλ, μάζεψε τους
4
αντιτιθέμενους στον σουλτάνο Τούρκους και πραγματοποίησε τη λεγόμενη
Μεγάλη Εθνοσυνέλευση της Άγκυρας. Μια από τις πρώτες αποφάσεις της
Εθνοσυνέλευσης εκείνης ήταν: η ανάκτηση της Κύπρου. Να ξαναπάρουν
δηλ. την Κύπρο. Είπαμε ότι το 1878 οι Τούρκοι αναγκάστηκαν να
παραχωρήσουν την Κύπρο στην Αγγλία. Από το 1920 θέτουν ως στόχο να
την ξαναποκτήσουν. Ο στόχος παραμένει αμετάθετος από τότε, όσες
κυβερνήσεις κι αν άλλαξαν, δημοκρατικές, δικτατορικές, εθνικιστικές,
σοσιαλιστικές.
Άλλοι στόχοι που τέθηκαν τότε ήταν η ανάκτηση μέρους της Συρίας,
μέρους του Ιράκ και άλλων εδαφών. Κι αυτοί πραγματοποιούνται, χωρίς
παρέκκλιση, από την Τουρκία.
Το 1956, ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη ο απελευθερωτικός μας αγώνας,
που γινόταν με μοναδικό στόχο την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, τη
μητέρα πατρίδα, οι Τούρκοι, τους οποίους είχαν αναμείξει ως
ενδιαφερόμενο μέρος στο Κυπριακό οι Άγγλοι, ανέθεσαν σ’ ένα νέο
πολιτευτή τότε, τον Νιχάτ Ερίμ, την εκπόνηση ενός σχεδίου, ενός οδικού
χάρτη, για την «ανάκτηση της Κύπρου». Ο Νιχάτ Ερίμ, που αργότερα έγινε
και πρωθυπουργός της Τουρκίας, υπέβαλε στον τότε πρωθυπουργό
Μεντερές και στον τότε υπουργό εξωτερικών Ζορλού το σχέδιο που φέρει
το όνομά του και που έγινε δεκτό ως ο σχεδιασμός της Τουρκίας για την
Κύπρο. Το σχέδιο υλοποιείται έκτοτε χωρίς παρεκκκλίσεις, από όλες τις
κυβερνήσεις της Τουρκίας.
Το σχέδιο προνοεί την ανάκτηση της Κύπρου σε έξι στάδια, με την
πραγματοποίηση έξι επί μέρους στόχων. Τα πέντε στάδια έχουν ήδη,
δυστυχώς, ολοκληρωθεί επιτυχώς για την Τουρκία. Μένει ο τελευταίος
στόχος, του οποίου την υλοποίηση πρέπει πάση θυσία να αποτρέψουμε.
Πρώτος στόχος ήταν η παρεμπόδιση της απόδοσης της Κύπρου στην
Ελλάδα. Βρισκόταν σε εξέλιξη, όπως είπαμε, ο αγώνας για ένωση της
Κύπρου με την Ελλάδα. Ο στόχος τους επετεύχθη, αφού παρά την επιτυχία
5
του αγώνα μας, μάς επεβλήθη με τις μηχανορραφίες της Αγγλίας μια
κολοβωμένη ανεξαρτησία.
Δεύτερος στόχος ήταν η απόκτηση από την Τουρκία νόμιμων
δικαιωμάτων επί της Κύπρου. Τέτοια δικαιώματα δεν είχε η Τουρκία γιατί
τα είχε απεμπολήσει με τη συνθήκη της Λωζάνης. Υλοποιήθηκε και αυτός
ο στόχος τους, με τις συνθήκες Ζυρίχης-Λονδίνου που μας επεβλήθησαν. Η
Τουρκία απέκτησε δικαίωμα να είναι εγγυήτρια δύναμη του νέου κράτους
και να έχει στρατιωτικό απόσπασμα, την ΤΟΥΡΔΥΚ (Τουρκική Δύναμη
Κύπρου), στην Κύπρο.
Τρίτος στόχος ήταν η συγκέντρωση των διασκορπισμένων σε όλη την
Κύπρο Τουρκοκυπρίων σε θύλακες, ώστε να αποτελέσουν συμπαγείς,
ομοιογενείς μάζες, να μην υπακούουν σε καμία κυβέρνηση και να
αυτοδιοικούνται. Τα κατάφεραν σ’ ένα μεγάλο ποσοστό με την
Τουρκοανταρσία του 1963. Ένοπλες ομάδες Τουρκοκυπρίων ανάγκασαν
τους ομοεθνείς τους να φύγουν από τα μικτά χωριά, στα οποία ζούσαν
ειρηνικά με τους Ελληνοκυπρίους, και να ζήσουν σε απομονωμένες
περιοχές στη Λευκωσία, στη Λάρνακα, Αμμόχωστο, Λεμεσό, Πάφο, αλλά
και σε μερικές αγροτικές περιοχές. Θα αποκτούσαν έτσι δομή κράτους και
δεν θα έδειχναν υπακοή στο νόμιμο κράτος.
Τέταρτος στόχος ήταν να θεραπευθεί, όπως αναφερόταν, η
αριθμητική μειονεξία τους. Ήταν το 18% και εμείς το 82%. Ο Νιχάτ Ερίμ
υποδείκνυε πως έπρεπε να μεταφερθεί πληθυσμός από την Τουρκία ώστε
να μη φοβούνται το αποτέλεσμα τυχόν δημοψηφίσματος. Και τον στόχο
αυτό τον υλοποίησαν. Μετά την Τουρκική εισβολή μετέφεραν και
εξακολουθούν να μεταφέρουν εκατοντάδες χιλιάδες εποίκους στα
κατεχόμενα μέρη της πατρίδας μας. Ο εποικισμός είναι, βέβαια,
παράνομος και συνιστά έγκλημα πολέμου. Οι Τούρκοι όμως εργάζονται με
μακροχρόνιες προοπτικές, ελπίζοντας σε αλλαγή των καταστάσεων.
Σήμερα δεν αποκαλύπτουν επίσημα τον αριθμό των εποίκων. Όταν
μεταξύ τους έχουν κάποιες διαφορές, τότε μιλούν για τους πραγματικούς
6
αριθμούς. Πριν 3 περίπου μήνες, όταν δύο «κόμματα» στα κατεχόμενα
ήρθαν σε αντιπαράθεση, απεκάλυψαν ότι ο αριθμός των εποίκων φτάνει
σήμερα στο ένα εκατομμύριο. Είναι, δηλαδή, περισσότεροι από μας.
Το νόμιμο και παράνομο, ξέρετε, ότι ανήκει στα χέρια των άλλων
κρατών. Αν τα άλλα κράτη κρίνουν κάποια στιγμή ότι τα συμφέροντά τους
εξυπηρετούνται καλύτερα από την Τουρκία, θα αναγνωρίσουν τους
εποίκους ως νόμιμους κατοίκους της Κύπρου, αφού θα το ζητά η Τουρκία.
Και τότε να ’στε σίγουροι ότι η Τουρκία θα ζητήσει ενιαίο κράτος και
δημοψήφισμα. Κι αφού οι περισσότεροι θα ’ναι Τούρκοι, θα ζητήσουν
ένωση με την Τουρκία.
Το έχει ξανακάνει η Τουρκία στην Αλεξανδρέττα. Η Αλεξανδρέττα
ήταν επαρχία της Συρίας. Το 1908 η Γαλλία που είχε ως αποικία της τη
Συρία, μαζί με την Αγγλία, βλέποντας ότι επέκειτο ο Α΄ Παγκόσμιος
πόλεμος και θέλοντας να έχουν την Τουρκία με το μέρος τους, της
ανέθεσαν έναν εποπτικό ρόλο στην επαρχία της Αλεξανδρέττας. Τότε
ζούσαν στην επαρχία αυτή 8000 Τούρκοι και 2,5 εκατομμύρια Άραβες
(Σύριοι). Σε 31 χρόνια, το 1939, η Τουρκία άλλαξε τον δημογραφικό
χαρακτήρα της περιοχής. Έδιωξε τους Άραβες, μετέφερε Τούρκους, ζήτησε
και πέτυχε από την τότε Κοινωνία των Εθνών να της επιτραπεί η διενέργεια
δημοψηφίσματος. Κι αφού η πλειοψηφία ήταν Τούρκοι, η απόφαση ήταν:
ένωση με την Τουρκία. Από τότε η Αλεξανδρέττα είναι επαρχία της
Τουρκίας.
Θα πρέπει πάση θυσία να αποφύγουμε Αλεξανδρεττοποίηση της
Κύπρου, καταγγέλλοντας παντού και συνεχώς τον εποικισμό της Κύπρου.
Πέμπτος στόχος ήταν να αποκτήσουν τον στρατιωτικό έλεγχο της
περιοχής. Με 45.000 στρατεύματα κατοχής, 400 άρματα μάχης στην
Κύπρο, πλοία που αλωνίζουν στην ΑΟΖ μας και αεροπλάνα που
παραβιάζουν τον εναέριο χώρο καθημερινά, όχι μόνο της Κύπρου αλλά και
της Ελλάδας, δεν έχει κανείς καμιάν αμφιβολία ότι υλοποίησαν και αυτόν
τον στόχο τους.
7
Μένει ανεκπλήρωτος ο έκτος στόχος τους που προνοεί τον πλήρη
πολιτικό έλεγχο της Κύπρου. Αυτόν δεν κατάφερε η Τουρκία να τον
υλοποιήσει, γιατί είμαστε Κράτος αναγνωρισμένο από τα Ηνωμένα Έθνη
και από την Ευρωπαϊκή Ένωση, μέλος μάλιστα των διεθνών αυτών
οργανισμών. Τη διαχείριση της Κυπριακής Δημοκρατίας την έχουμε εμείς.
Γι’ αυτό και η Τουρκία όποτε θελήσει να παρακαθήσει σε συνομιλίες
θέτει ως στόχο και απαίτηση της την κατάργηση της Κυπριακής
Δημοκρατίας και τη δημιουργία ενός νέου κράτους εξ υπαρχής, που να
συγκροτείται από ένα συνιστόν Ελληνοκυπριακό κρατίδιο και ένα συνιστόν
Τουρκοκυπριακό κρατίδιο. Είναι πέραν πάσης αμφιβολίας βέβαιο ότι αν το
πετύχει αυτό, αμέσως η Τουρκία θα δημιουργήσει κάποιο πρόβλημα. Δεν
θα μπορούμε, τότε, να συγκαλέσουμε το Συμβούλιο Ασφαλείας, ούτε τη
Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, ούτε να προσφύγουμε στην
Ευρώπη, όπως κάνουμε τώρα, χωρίς τη συγκατάθεση των Τούρκων γιατί
δεν θα ’μαστε κράτος αλλά κοινότητα. Θα γίνουμε τότε έρμαιο στα χέρια
της Τουρκίας και η Τουρκοποίηση δεν θα αργήσει.
Διαχρονικός και μόνιμος, λοιπόν, ο στόχος της Τουρκίας η κατάληψη
και Τουρκοποίηση ολόκληρης της Κύπρου. Ούτε για τη μισή Κύπρο ήλθε,
ούτε για να προστατεύσει τα δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων. Είναι
γνωστό, νομίζω, σε όλους σας πως και ο πρώην Τούρκος πρωθυπουργός, ο
Νταβούτογλου διακηρύττει ξεκάθαρα ότι ακόμα και ένας Τούρκος να μην
υπήρχε στην Κύπρο, το ενδιαφέρον της Τουρκίας για τη νήσο θα ήταν
δεδομένο.
Με τα πιο πάνω δεν μειώνω την ευθύνη της πλευράς μας που
διενήργησε το αντεθνικό και προδοτικό πραξικόπημα . Αν ομονοούσαμε
και δεν υποσκάπταμε συνεχώς το δικό μας κράτος, με τη δεξιοτεχνία και το
κύρος του, ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος θα απέκρουε τους σχεδιασμούς των
Τούρκων.
Η Κύπρος βρίσκεται, χωρίς αμφιβολία, αυτή τη στιγμή στην
κρισιμότερη φάση της εθνικής της ζωής. Ο Ελληνισμός της Κύπρου
8
βρίσκεται, σήμερα, σε τροχιάν αφανισμού από τον τόπο στον οποίο ζει εδώ
και 35 αιώνες.
Έχουμε υποχρέωση να αντισταθούμε στην υλοποίηση των Τουρκικών
στόχων και να τους ματαιώσουμε.
Είναι, νομίζω, η κατάλληλη ευκαιρία, με το αδιέξοδο στο οποίο
περιήλθαν οι συνομιλίες, να σταθούμε νηφάλια και να ανασκοπήσουμε
την πορεία μας. Να δούμε τα λάθη μας και να διαγράψουμε πορεία εξόδου
από τα αδιέξοδα.
Οι συνομιλίες, όπως γίνονται, δεν οδηγούν πουθενά. Οδηγούν,
μάλλον, στην Τουρκοποίηση του τόπου. Ήταν ο σχεδιασμός της κατοχικής
δύναμης για αποτελμάτωση του θέματός μας, για αποπροσανατολισμό και
ημών των ιδίων και των ξένων. Κάθε υποχώρησή μας οδηγεί σε νέες
διεκδικήσεις των Τούρκων, αφού όπως είπαμε, μόνιμος στόχος τους είναι
η κατάληψη και τουρκοποίηση ολόκληρης της Κύπρου.
Θα πρέπει όλοι, ως ένας άνθρωπος, να προχωρήσουμε σε
επανατοποθέτηση του προβλήματός μας στις σωστές του διαστάσεις, ως
προβλήματος εισβολής και κατοχής, παρόλες τις δυσκολίες που η
απόφασή μας αυτή θα συνεπάγεται, λόγω του διαρρεύσαντος, από της
εισβολής, μεγάλου χρονικού διαστήματος. Όσοι αμφισβητούν την
αποτελεσματικότητα μιας τέτοιας προσπάθειας, ας εξετάσουν με προσοχή
την ιστορική αλλά και τη σημερινή πραγματικότητα: Οι αγώνες σήμερα,
όπως και πάντα, δεν εξαρτώνται από την αριθμητική ούτε και μόνο από την
πολεμική υπεροχή. Όπως ορθά επισημαίνει, ήδη από την αρχαιότητα ο
Θουκυδίδης, οι πόλεμοι συνήθως δεν εξελίσσονται όπως ήταν η πρόβλεψη
των εμπνευστών τους. Απρόοπτοι και αστάθμητοι παράγοντες
αναδεικνύουν αδυναμίες για τους μεγάλους και ευκαιρίες για τους
μικρούς. Ο σύγχρονος κόσμος, εξάλλου, ευαισθητοποιείται, καθημερινά
και περισσότερο, στα ανθρώπινα δικαιώματα. Και δεν είναι δυνατόν η
παγκόσμια κοινωνία, και ιδιαίτερα η Ευρώπη, να συνεχίσει να υποκρίνεται
υπερασπιζόμενη την ευημερία των ζώων και μεριμνώντας για τη
9
διατήρηση του περιβάλλοντος και να κλείνει τα μάτια μπροστά στον
ευτελισμό της ανθρώπινης ζωής και την καταρράκωση της ανθρώπινης
αξιοπρέπειας.
Οφείλουμε, λοιπόν, να επαναφέρουμε το θέμα μας ως θέμα εισβολής
και κατοχής, με αίτημα την απελευθέρωση και όχι την απλή επανένωση.
Μπορούν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας να αντιτεθούν σ’ένα τέτοιο αίτημά μας
που θα τεκμηριώνεται πλήρως;
Τι το πιο λογικό και αφοπλιστικό, ακόμα και για τους εχθρικά
διακείμενους προς εμάς, το να απαιτήσουμε και για τον λαό μας ό,τι
απολαμβάνουν όλοι οι άλλοι Ευρωπαίοι και γενικά όλοι οι ελεύθεροι
άνθρωποι;
Αν κάθε Ευρωπαίος έχει το δικαίωμα της ελεύθερης διακίνησης
παντού, σε όλη την Ευρώπη, εμείς γιατί να μην έχουμε αυτό το δικαίωμα
στην ίδια την πατρίδα μας;
Αν κάθε Ευρωπαίος μπορεί να εγκαθίσταται ελεύθερα, όπου θέλει σε
όλη την Ευρώπη, γιατί εμείς να μην μπορούμε να επιστρέψουμε στα χωριά
και στις πόλεις μας;
Αν όλοι οι Ευρωπαίοι έχουν το δικαίωμα απόκτησης περιουσίας σε
όλες τις χώρες της Ευρώπης γιατί οι δικές μας περιουσίες να μην μας
επιστρέφονται;
Και αν παντού ισχύει το «ένας άνθρωπος μία ψήφος» γιατί σ’ έμάς το
18% να επιβάλλεται στο 82% και με τα διάφορα «veto» να παραλύει το
Κράτος;
Θα πρέπει με συνέπεια να προβάλουμε τις πιο πάνω αξιώσεις μας,
απαιτώντας, ταυτόχρονα, την αποχώρηση όλων των στρατευμάτων
κατοχής και όλων των εποίκων. Μπορούν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας να
πουν ότι όλα αυτά ισχύουν μόνο για εκείνους και όχι για μας; Αφού, όμως,
εμείς δεχόμαστε να διαπραγματευόμαστε για εκπτώσεις στα δικαιώματά
10
μας, τους δίνουμε το τέλειο άλλοθι για να μην ενδιαφέρονται για μιαν
ορθή, δημοκρατική και δίκαιη λύση του προβλήματός μας. «Βρέστε τα»,
μας λεν, «και εμείς θα αποδεχτούμε ό,τι εσείς συμφωνήσετε».
Κάθε φορά που «ωδίνες θανάτου και κίνδυνοι Άδου» περιεκύκλωναν
τον Ελληνισμό, αυτός σωζόταν με τη βοήθεια δυο παραγόντων: α) Ενός
λείμματος, έστω και μικρού, που έμενε σταθερό στις αξίες και τις
παραδόσεις του έθνους και γινόταν η ζύμη για να ζυμωθεί «όλον το
φύραμα» και β) Του Θεού που ερχόταν πάντα βοηθός στις δικές μας
προσπάθειες.
Και οι δύο αυτοί παράγοντες υφίστανται και σήμερα. Ας τους
χρησιμοποιήσουμε για τη σωτηρία του τόπου και των παιδιών μας. Ας
ενώσουμε όλοι οι Έλληνες τις δυνάμεις και τις προσπάθειές μας για
διάσωση της Κύπρου. Αν, μη γένοιτο, πέσει η Κύπρος, θα ξεκινήσει η
αποδόμηση όλης της Ελλάδος. Θα ακολουθήσει το Αιγαίο, η Θράκη, η
Μακεδονία… Στις δικές μας προσπάθειες, είναι σίγουρο, πως θα έλθει
βοηθός και ο Θεός. Ο Θεός βοηθά εκείνους που πρώτοι βοηθούν τον εαυτό
τους.
Σας ευχαριστώ και πάλιν