Ο κ. Συρίγος, στο περιθώριο της υπογραφής Μνημονίου Συνεργασίας ανάμεσα στα Πανεπιστήμια Ιωαννίνων και Αργυροκάστρου, μεταξύ άλλων συναντήθηκε και με τον Μητροπολίτη Αργυροκάστρου Δημήτριο, ενώ επισκέφθηκε και τον καθεδρικό ναό της Αναστάσεως του Χριστού.
Αλλά και το Εκπαιδευτήριο “Πνοή Αγάπης”, που στεγάζεται στον ίδιο χώρο, της Μητρόπολης Αργυροκάστρου, όπου συνομίλησε με τους μαθητές και διαπίστωσε το άριστο έργο, που επιτελείται, με τη φροντίδα του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου.
Όσα έγιναν από τον κ. Αναστάσιο, και τα οποία επεκτείνονται σε πολλούς τομείς σ’ ολόκληρη την Αλβανία, είναι ένα θαύμα, γιατί ξεκίνησαν από το μηδέν και πολύ γρήγορα έφεραν εξαιρετικά αποτελέσματα.
Ακόμη βρέθηκε και στο ναό της Αγίας Βαρβάρας στο Αλύκο των Αγίων Σαράντα, και σε ανάρτησή του σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης, μετέφερε την ιστορία, που υπάρχει για την καμπάνα της.
“Την εκκλησία την έφτιαξαν τη δεκαετία του 1870 οι κάτοικοι των χωριών Αλύκο, Τσαούσι και Τρέμουλη στην περιοχή του Βούρκου έξω από τους Αγίους Σαράντα. Ευλαβείς, φτωχοί άνθρωποι προσέφεραν τα υλικά ή δούλεψαν οι ίδιοι.
Κάποια στιγμή, επί κομμουνισμού, το κόμμα πήρε την καμπάνα της εκκλησίας και τη μετέφερε στις αποθήκες του συνεταιρισμού στο Αλύκο.
Χτυπούσε πλέον για να καλέσει τους χωριανούς όταν υπήρχε κίνδυνος.
Το 1989, δύο χρόνια πριν πέσει το καθεστώς, ο Θύμιος Παππάς, νυχτοφύλακας των αποθηκών (που όφειλε να προσέχει και την καμπάνα), συνεννοήθηκε με κάποια παιδιά του χωριού. Η καμπάνα μεταφέρθηκε κρυφά στην παλιά της θέση στο καμπαναριό, μπροστά στην εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας, λίγο έξω από το χωριό.
Τα χαράματα όλο το χωριό άκουσε την καμπάνα να χτυπά σαν τρελή.
Όπως συνήθως συνέβαινε τότε, λίγο πριν καταρρεύσει ο κομμουνισμός, οι τοπικές αρχές απέφυγαν να δώσουν μεγάλη έκταση στο γεγονός.
Κανείς όμως δεν τόλμησε να ξαναβγάλει την καμπάνα από τη θέση της.
Την επόμενη χρονιά, ανήμερα της Αγιά-Βαρβάρας τα παιδιά παράτησαν το σχολείο και πήγαν στο προαύλιο της ρημαγμένης τότε εκκλησίας και έπαιζαν χτυπώντας την καμπάνα”.
Η πίστη των Ορθοδόξων στην Αλβανία δεν έσβησε ούτε για μια στιγμή τα χρόνια, που ήταν απαγορευμένο το θρησκεύειν.
Το χάραγμα της ελπίδας για την Ανάσταση δεν θόλωσε στην ψυχή τους, δεν κάμφθηκε από τον τρόμο.
Και πλέον με τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο δεν ζουν ένα όνειρο, αλλά τη γλύκα της Εκκλησίας, που μπορεί να ήταν βουβή για πολλά χρόνια, όχι, όμως, νικημένη.
Και ήταν αυτή η πίστη, που τους βοήθησε να μη λυγίσουν, αλλά να διατηρήσουν τα διαμάντια της στην καρδιά, να κρατήσουν υψηλό φρόνημα, αλλά και τη λαχτάρα ότι θάρθει η στιγμή, που θα ξανανοίξουν οι εκκλησιές τους. Και ήρθε…
Εξάλλου να σημειωθεί ότι ο υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη Ελευθέριθος Οικονόμου, σε διαφορετική ημερομηνία από τον κ. Συρίγο, μετά το Δελβινάκι, όπου συναντήθηκε με τον Αλβανό ομόλογό του υφυπουργό Εσωτερικών Andi Mahila, ταξίδεψε μέχρι την Δερβιτσάνη.
Εκεί προσκύνησε στον ιστορικό ιερό ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου, που έχει χτιστεί το 1870.
