Σήμερα Σάββατο του Λαζάρου, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος, λειτούργησε και ομίλησε στον πανηγυρίζοντα ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου Γερόντων, όπου φιλοξενεί την ιερά εικόνα της εγέρσεως του Λαζάρου, καθώς και ιερόν απότμημα των ιερών λειψάνων του από παρακείμενον παλαιότερο ιερό Ναό , όπου και συγχωνεύθηκε μετά του Αγίου Νικολάου.

Στην πανηγυρική Θεία Λειτουργία συμμετείχαν πλήθος πιστών, μεταξύ των οποίων και η περιφερειάρχης Ιονίων Νήσων κ. Ρόδη Κράτσα, ως και ο Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου κ. Δημήτριος Μεταλληνός.

Έψαλλε ο βυζαντινός χορός της σχολής Εκκλησιαστικής Μουσικής της Ιεράς Μητροπόλεως, υπό τη Διεύθυνση του κ. Νίκου Μακρόπουλου.

Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του, αφού δι’ ολίγων αναφέρθηκε στο μέγα θαύμα της εκ νεκρών αναστάσεως του τετραημέρου εν τω τάφω Λαζάρου, υπογράμμισε ότι ο Κύριος μας, ο οποίος ανέστησε τον Λάζαρον εκ των νεκρών, δεν το έκανε για να του χαρίσει την επίγεια ζωή, αλλά για να γίνει μάρτυρας της αιωνιότητος, στους ανθρώπους οι οποίοι δεν εγνώριζαν αυτή την ζωή της αιωνιότητος.

Ο Λάζαρος συνάντησε τον θάνατο, την φθορά αλλά και την αιωνιότητα. Επομένως μέσα από την εμπειρία του κηρύσσει την ζωή της φθοράς, αλλά και της αιωνιότητος.

Στην απελπισία των αδελφών του Λαζάρου, όταν συνάντησαν τον Κύριο, του εξέφρασαν το παράπονο ότι αν ήταν κοντά τους, ο αδελφός τους δεν θα απέθνησκε.

Ο Χριστός σ’ αυτή την απελπισία, ζητά από τις αδελφές του Λαζάρου πίστη, και τους λέγει, «Εγώ ειμί η Ανάστασις, ο πιστεύων εις εμέ καν αποθάνη ζήσεται».

 Αλλά εκτός από τα παρήγορα λόγια προς τις αδελφές, την ίδια στιγμή συντελεί και το γεγονός της Αναστάσεως, ώστε δεν παραμένει μόνο με το Λόγο του ο Κύριος μας «Εγώ ειμί η Ανάστασις» αλλά η Ανάστασις γίνεται και στην πράξη.

Μετά τον θάνατο του Λαζάρου, άρχισε να αποσυντίθεται η ανθρωπότητα του, γι’ αυτό και οι αδελφές του είπαν εις τον Κύριον όταν έδωσε την εντολή να ανοιχθεί η ταφόπλακα, ότι «Κύριε Τεταρταίος γαρ, ήδη όζει»

Αυτή η αποφορά του θανάτου θα παραμένει στον άνθρωπο και σήμερα, όσο εκείνος θα προτιμά τον πνευματικό θάνατο, και θα χρειαστεί ο Ιησούς Χριστός να άρει τον πνευματικό θάνατο από τον άνθρωπο, για να ζήσει την ζωή της εν Χριστώ κοινωνίας, και της επιγνώσεως της παρουσίας του Θεού στη ζωή του.

Η κοινωνία μας δυστυχώς, έχει την αποφορά του θανάτου, πιστεύοντας ότι το ήθος του συγχρόνου ανθρώπου είναι η απαξίωση του Θεού και η ζωή του συμφέροντος, της πλεονεξίας και του φαίνεσθε, και όχι η ζωή της πνευματικής ανάτασης και ανάστασης.

Όμως αν θελήσει ο καθένας μας να υπερβεί την απειλή του θανάτου, δεν έχει παρά να πιστεύσει εις τον λόγον του Κυρίου μας, ότι εκείνος είναι η ζωή και η Ανάστασις.

Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας, ως έχει καθιερωθεί από πολλών ετών, έρχονται χορωδίες παιδιών, τμήματα φιλαρμονικών και κατηχητικών σχολείων στον αύλειο χώρο του ιερού Ναού, όπου τραγουδούν κάλαντα στον Σεβασμιώτατο. Ο κ. Νεκτάριος μοίρασε ευλογίες στα παιδιά και τους παρευρισκομένους.

Το εσπέρας, ο Σεβασμιώτατος, χοροστάτησε στον πανηγυρικό εσπερινό, στο ιερό προσκύνημα του Αγίου Σπυρίδωνος, όπου στην Κέρκυρα μαζί με την μεγάλη εορτή της εισόδου του Κυρίου μας εις τα Ιεροσόλυμα, εορτάζεται και η είσοδος του Αγίου Σπυρίδωνος στη ζωή των Κερκυραίων.

Διότι το πρώτο θαύμα το οποίο συνετέλεσε ο άγιος μετά από εκατόν εβδομήντα χρόνια παραμονής του στη Νήσο, ήταν η απαλλαγή από την επάρατο νόσο της πανώλης.

Στο τέλος ο Σεβασμιώτατος, απευθυνόμενος στους πιστούς, ομίλησε για το νόημα της εορτής της Κυριακής των Βαΐων, λέγοντας ότι, και ο προφήτης Ζαχαρίας και ο προφήτης Σοφονίας, προκήρυξαν τα γεγονότα επακριβώς, με τα οποία ο Κύριος μας εισήλθε ως Βασιλεύς ταπεινός του Ισραήλ.

Τα παιδία των Εβραίων τον υπεδείχθησαν μετά Βαΐων και κλάδων, ζητωκραυγάζοντας τον, και οι μεγαλύτεροι έστρωναν τα ιμάτια τους για να περάσει ο Κύριος μας.

Εμείς ας τον υποδεχτούμε με την κραυγή της πίστεως μας, και τον λόγο της αφοσιώσεως μας σε εκείνον.

Δεν χρειάζεται ο Κύριος μας τα ιμάτια μας. Χρειάζεται την ταπείνωση μας, την μετάνοια μας, και την προσήλωση μας στους λόγους Του.

Έχοντας απόφαση να συνοδοιπορήσουμε στο πάθος Του, στο σταυρό Του, για να βιώσουμε την Ανάσταση Του. Ας ευχαριστήσουμε λοιπόν τον αληθινό Θεό, έχοντας ισχυρό ικέτη και πρεσβευτήν τον άγιο μας, τον προστάτη και πατέρα μας, τον Άγιο Σπυρίδων τον θαυματουργό.