Σήμερα άγει τα 95 χρόνια του ο Σεβ. Αρχιεπίσκοπος πρ. Αμερικής κ. Δημήτριος.Ένας σπάνιος Ιεράρχης χάρισμα του Θεού στην Εκκλησία και στο γένος μας.

Απ´όπου και αν πέρασε έγραψε ιστορία και σήμερα αποσυρμένος στο σπίτι του εξακολουθεί αν και ιδιωτεύει να είναι ο αείποτε προσευχόμενος δια  τους μηδέποτε προσευχομένους! Ο αείποτε ταπεινός και πράος έναντι των αείποτε κομπλεξικών και αλαζόνων που επιβραβεύει σήμερα- φευ-  η Εκκλησία μας.

Ο κατά κόσμον Δημήτριος Τρακατέλλης γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη την 1^η Φεβρουαρίου 1927. Αποφοίτησε από το Πειραματικό Σχολείο του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, από την Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και αναγορεύτηκε διδάκτορας του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ το 1972 και του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1977.

Το 1967 εξελέγη Επίσκοπος Βρεσθένης επί Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου του Α ´ και όταν ένα χρόνο αργότερα  προτάθηκε για την Μητρόπολη Αττικής το αρνήθηκε διότι όπως είχε πει ο νόμιμος και κανονικός Ποιμενάρχης της Ιάκωβος Βαβανάτσος ( πρώην Αρχιεπίσκοπος Αθηνών) ήταν εν ζωή και νομίμως κατείχε την θέση της Μητροπόλεως αυτής. Αντ´αυτού εξελέγη τότε  ο Νικόδημος Γκατζιρούλης ο οποίος δέχθηκε ευχαρίστως τη θέση με τα γνωστά επακόλουθα.Για τους Ιεράρχες της εποχής εκείνης και μολονότι ο Δημήτριος ήταν μόνο 40 ετών, ήταν πρόσωπο σεβαστό. Από τον Μακαριστό Χίου Χρυσόστομο τον Γιαλούρη είχα ακούσει μαθητής ακόμη  να αποκαλεί τον Δημήτριο «διαμάντι της Εκκλησίας μας».

Το 1991 ο Δημήτριος ανυψώθηκε σε Μητροπολίτη. Διετέλεσε Καθηγητής στο μάθημα  της Βιβλικής Θεολογίας στην Θεολογική Σχολή Τιμίου Σταυρού Βοστώνης.

Το 1999 εξελέγη Αρχιεπίσκοπος Αμερικής και διακόνησε με ζήλο μέχρι την 4^η Μαΐου 2019, οπότε και παραιτήθηκε με όχι ιδιαίτερα κομψό τρόπο και ορθό εκκλησιολογικά.

Ο Δημήτριος είναι ένας   σημαντικός Ιεράρχης της Ορθοδόξου Εκκλησίας με πλούσιο συγγραφικό, ιεραποστολικό και εκκλησιαστικό έργο. Ένας αληθινός ποιμένας της Εκκλησίας μας που εργάστηκε με θυσία, αυταπάρνηση, αφοσίωση και πιστότητα στο γεώργιο που του εμπιστεύθηκε η Εκκλησία.

Ένας πράος επίσκοπος που δέχθηκε αδιαμαρτύρητα κολαφισμούς, ύβρεις και προσβολές ακόμη και από την Μητέρα Εκκλησία.

Ένας ανεξίκακος Ιεράρχης  που ξέρει να προσφέρει το πηγαίο του χαμόγελο και την συγχώρεση του προς   όλους.

Γι’ αυτό κι εμείς, υϊκά του ζητούμε συγγνώμη δημόσια από την θέση αυτή γιατί τις στιγμές του πειρασμού του με το Φανάρι υπήρξαμε σκληροί και άδικοι  μαζί του.Πολλά από τα ρεπορτάζ της εποχής εκείνης που φέρουν την υπογραφή μου ήταν κατώτερα των περιστάσεων. Είχαμε,δυστυχώς,μαγευτεί από τα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα», αυτών που είχαν  το σχέδιο τους και μας χρησιμοποίησαν για δημιουργία της κατάλληλης ατμόσφαιρας για την Αρχιεπισκοπή Αμερικής, η οποία στη συνέχεια θα αποτελέσει το εφαλτήριο τους  για να ανέβουν ακόμη  ψηλότερα.

Αλλά λογαριάζουν  χωρίς την βούληση του Θεού ο οποίος έχει αρχίσει ήδη να τους αποδομεί αφού η αλαζονεία τους δεν τους αφήνει να ειρηνεύσουν!  Μπροστά σε αυτό το μελαγχολικό τοπίο ο Γέρων Αρχιεπίσκοπος Δημήτριος  εξακολουθεί να μας εμπνέει και να μας καθοδηγεί!

Να έχουμε την ευχή σου Άγιε Γέροντα και να συνεχίζεις για έτη πολλά να προσφέρεις στην Εκκλησία του Χριστού και στον Απόδημο Ελληνισμό τους εύχυμους καρπούς της πνευματικής σου συγκομιδής.