Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, «εκοιμήθη»σαν σήμερα, στις 28 Ιανουαρίου του 2008. Λίγο πριν η Ελλάδα αρχίσει να… μαστίζεται από την κρίση, δηλαδή στο μεταίχμιο της μεγάλης αλλαγής (προς το χειρότερο) για την καθημερινότητα των  πολιτών, αλλά και τον εθνικό αυτοπροσδιορισμό, ο οποίος έχασε την αυτοπεποίθηση και την αυτοτέλειά του.

Για τον Χριστόδουλο, που ήταν όντως μια αγωνιστική και εξαιρετικά συγκρουσιακή προσωπικότητα, έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά, τόσο όσο ζούσε όσο και μετά θάνατον.

Τόσο από ανθρώπους που τον έζησαν και τον γνώρισαν από κοντά όσο και από ανθρώπους που πάτησαν πάνω του για να ορθώσουν ανάστημα και να αρθρώσουν λόγο.

Κάποιοι  τον ταύτισαν -επειδή τους συνέφερε αυτό-  με την λεγόμενη «Δεξιά του Κυρίου» που ο ίδιος πρωτοεισήγαγε στον δημόσιο λόγο.  Ήθελαν με τον τρόπο αυτό να τον βάλουν απέναντι από την (καθεστωτική και συστημική) Κεντροαριστερά, αυτή που ήθελε και εξακολουθεί να θέλει να μεταβάλλει την χώρα μας σε ουδετερόθρησκη χώρα!

Δεν τα κατάφεραν γιατί ο λαός μας ευτυχώς δεν τρώει κουτόχορτο.

Ο φανατισμός απέναντι στον Χριστόδουλο ήταν την εποχή εκείνη ακραία τυφλός, ώστε ακόμη και η είδηση του θανάτου του, σαν σήμερα πριν 15 χρόνια,  αντιμετωπίστηκε τότε από  ορισμένους κάφρους και κακόψυχους, ως ένα «χαρμόσυνο γεγονός».Πάντα υπάρχουν υποβαθμισμένα διαμερίσματα στις κοινωνίες αλλά και μέσα στην Εκκλησία. Και αλλοίμονό μας όταν βγαίνουν στην επιφάνεια.

Κάποιοι από αυτούς σήμερα- με καθυστέρηση 15 ετών- λένε αυτό που λέμε και μείς που τον αγαπήσαμε, τον λατρέψαμε, τον υπηρετήσαμε από την πρώτη στιγμή έως την τελευταία του πνοή : «που είσαι Χριστόδουλε;».

Και αυτό το λένε όχι γιατί τους λείπει, αλλά γιατί θα ήθελαν, αν ζούσε σήμερα, να τον χρησιμοποιήσουν στα όποια σχέδιά τους!

Για ένα έθνος, ωσάν το ελληνικό, για μια χώρα,  ωσάν την Ελλάδα, για  έναν λαό  ωσάν τους Έλληνες, με βαθιά παραδοσιακή (και όχι αναχρονιστική όπως μας προσάπτουν κάποιοι) προσέγγιση της ζωής, η Εκκλησία διαδραμάτισε και  διαδραματίζει κεντρικό και σημαντικό  ρόλο στο εθνικό αφήγημα.Και κρίμα σε αυτούς που δεν το έχουν καταλάβει ακόμη.

Μια Εκκλησία ωστόσο που οφείλει να είναι παρούσα και «ομιλούσα»και όχι απούσα και κοιμωμένη.Μια Εκκλησία που θα χτυπάνε οι καμπάνες της και θα καλεί τους πιστούς σε προσευχή, στις θείες λειτουργίες και στους εσπερινούς.

Και με τον Χριστόδουλο κάτι τέτοιο είχε επιτευχθεί, ακόμη και με  υπερβολικό τρόπο.

Αντιθέτως μια Εκκλησία που κομπιάζει και αρνείται να διαδραματίσει τον ιστορικό ρόλο της και στα δύσκολα απλά σιγοψιθυρίζει, είναι μια Εκκλησία η οποία μοιραία μετατρέπεται σε… φιλανθρωπικό ίδρυμα, σε μία τεράστια ΜΚΟ. Έτσι την θέλουν οι Αριστεροί έτσι, δυστυχώς και οι Δεξιοί(!).

Αντιθέτως μια Εκκλησία η οποία έχει γνώμη και διατυπώνει  θέση για τις εξελίξεις… πολιτικολογεί!!Και αυτό προς εύλογη ικανοποίηση αυτών που θέλουν την Εκκλησία φιμωμένη.

Πρόκειται για μια βαριά μυωπική προσέγγιση, η οποία ευτυχώς, ανατρέπεται από την πολύ σύγχρονη εμπειρία των Ιεραρχών που συμπορεύνται με τις κοινωνίες, τις οποίες οφείλουν να υπηρετούν και με τη φωνή τους αναγκάζουν τους «επαγγελματίες» πολιτικούς να έρθουν πιο κοντά στις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων.

Αυτή η Εκκλησία λείπει  από την κοινωνία μας. Και αυτή την Εκκλησία χρειάζεται σήμερα  ο Έλληνας:  μια «ομιλούσα»Εκκλησία.

Και δυστυχώς τα πνευματικά αναστήματα του Χριστοδούλου, οι Μητροπολίτες που ανέδειξε για να συνεχίσουν το έργο του, δεν ακολούθησαν όλοι   τη δική του γραμμή! Οι περισσότεροι συνήθισαν τη σιωπή…  Κάποιοι την εξέλιξη αυτή την ονόμασαν ως ταπεινή και διακριτική! Μα πάντα η μετριότητα βαπτίζεται ως μετριοφροσύνη!Και οι λίγοι που κάποιες φορές ομιλούν χάνονται μέσα στη σιωπή των πολλών.

Επί Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου του Β ´, εξελέγησαν αρκετοί Μητροπολίτες που έχουν τσαγανό και φωνή και δραστηριοποιούνται κατά τρόπο θαυμαστό. Αυτή η γενιά Ιεραρχών μας κάνει  να ελπίζουμε για την επόμενη μέρα.

Ασφαλώς και θα γίνουν μνημόσυνα στη μνήμη του Μακαριστού  Χριστοδούλου όλες αυτές τις μέρες επιβεβαιώνοντας αυτό που λέμε δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια: ότι για πάντα χάσαμε,για πάντα το αναζητούμε! Δυστυχώς, όμως, κανείς δεν έχει κάνει την διαφορά και δεν έχει καθιερώσει  ως όφειλε «ημέρες μνήμης Χριστοδούλου»με ειδικές εκδηλώσεις.  Ίσως γιατί και η απλή θύμησή του σκεπάζει όποιον συγκρίνεται μαζί του.  Ναί, χωρίς τον Χριστόδουλο, η Ελλάδα “κόντυνε”. Και αυτό το παραδέχονται (έστω από μέσα τους), ακόμη και εκείνοι που εξακολουθούν να πολεμούν τη μνήμη Του. Δεν τα καταφέρνουν όμως. Δεκαπέντε  χρόνια από την κοίμησή του δεν τον ξεχνάμε! Αντιθέτως τον αποζητούμε!