Ήταν σαν  σήμερα, 18 Αυγούστου 2007, πριν δώδεκα ολόκληρα χρόνια, που ζήσαμε την αρχή  της τελευταίας πράξης μιας μεγάλης πορείας του σπουδαίου, σημαντικού και ρηξικέλευθου Πρωθιεράρχη της Εκκλησίας μας, του Χριστόδουλού μας.

Υπήρξε ο πνευματικός ηγέτης που με το πέρασμά Του σημάδεψε την πατρίδα μας και το λαό μας και μέχρι τώρα τον θυμόμαστε με την ίδια αγάπη, σα να μην πέρασε μία μέρα…!

Σαν σήμερα, τον ξεπροβόδιζε όλη η Ελλάδα με επικεφαλής τον τότε Πρωθυπουργό της χώρας Κώστα Καραμανλή αλλά και όλη την πολιτική, στρατιωτική και πνευματική  ηγεσία της χώρας,  στο αεροδρόμιο της Ελευσίνας   για το ταξίδι με το πρωθυπουργικό αεροσκάφος για το  Μαιάμι, προκειμένου να γίνει η μεταμόσχευση του ήπατος, στο κέντρο του διεθνούς φήμης  καθηγητή μεταμοσχεύσεων κ. Τζάκη!

Δυστυχώς αυτή δεν έγινε ποτέ για τους γνωστούς λόγους!
Επέστρεψε στην Αθήνα,μετά από δυό μήνες και οκτώ μέρες, στις 26 Οκτωβρίου 2007, ακόμη πιο ασθενής
απ´οταν έφευγε! Για να ακολουθήσει το γνωστό τέλος Του, το ξημέρωμα της  28ης Ιανουαρίου 2008.
Θα τον θυμόμαστε πάντα με αγάπη! Οσο ζούμε! Όσα χρόνια μας δώσει ακόμη ο Θεός, μέχρι που να έλθει το πλήρωμα της δικής μας ζωής, για να πάμε να τον βρούμε στην Θριαμβεύουσα Εκκλησία μας! Ο Χριστόδουλος έφυγε από κοντά μας αλλά είναι ωσί παρών κοντά μας!

Αυτός είναι ο λόγος που σας θυμίζω συχνά στιγμές από το ανατρεπτικό πέρασμα από τη ζωή του μεγάλου Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου!

Τον έζησα από μικρό παιδί! Τον είχα κοντά μου πάντα παρόντα κατά τα χρόνια των σπουδών μου, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό!

Πέρασα μαζί του όλη τη δύσκολη διαδρομή για τον Αρχιεπισκοπικό θρόνο, όταν οι επιτήδειοι, οι ελαφροσυνείδητοι και οι καιροσκόποι είχαν φαλκιδεύσει κάθε πέρασμα και χρησιμοποιούσαν την πρόσκαιρη δύναμη που τους είχε δώσει- κακώς τότε  – ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος  Σεραφείμ δι ´ίδιον συμφέρον και όφελος!

Όταν ασθένησε ο Χριστόδουλος, δεν περίμενε κανείς, από όλους εμάς, που τον ζούσαμε κάθε μέρα, που ακούγαμε το καλημέρα του και την καληνύχτα του! Πώς ήταν δυνατόν είπαμε, αυτό το ατρόμητο λιοντάρι να λυγίσει;

Ακόμη και όταν εμφανίστηκε το πρώτο σύμπτωμα της επάρατης ασθένειας, τον Μάιο του 2007, που φύτευσαν μέσα του άνανδρα χέρια, ο Χριστόδουλος ήταν ακόμη και τότε δυνατός και χαλκέντερος!

Κοιμόταν  στις 2 μετά τα μεσάνυχτα και στις 6:30 το πρωί, ήταν όρθιος και μας τηλεφωνούσε να ξυπνήσουμε!

Και εκείνος ξυπνούσε πάντα χαρούμενος, πάντα χαμογελαστός και προπαντός πάντα δοξαστικός προς τον Θεό!

Ακόμη και όταν κατάλαβε ότι φεύγει από τη ζωή, πάλι ήρεμος ήταν για να μας πεί εκείνο το ανεπανάληπτο:

-«Ευκαιρία για προσευχή παιδιά μου».

Ποιός σύγχρονος Ιεράρχης ακολουθεί σήμερα το παράδειγμά του και την θεία βιοτή του;Πολλοί είναι αλήθεια! Αλλά κανείς δεν ξεχώρισε.

Τα πράγματα, δυστυχώς, έχουν αλλάξει και η αλλαγή αυτή δεν είναι προς το καλύτερο! Σήμερα περισσεύει  η εμπάθεια, ο φθόνος, η κακότητα και η εκδικητικότητα.Και ο κλήρος μας αλλά και ο λαός μας έχασαν τον πατέρα που δεν δίσταζε να κονταροχτυπηθεί για το καλό του ποιμνίου του!
Όχι δεν λέγω πως ο Χριστόδουλος  ήταν Άγιος! Ο Θεός τα κρίνει αυτά και μας δίνει «σημάδια αγιότητας» την κατάλληλη στιγμή!

Ήταν όμως,ξεχωριστός !

Ήξερε να αγαπά,να συγχωρεί και να το δείχνει αυτό, ακόμη και προς τους εχθρούς του! Και η διαφορετική και υπεροχική αυτή αρετή της αγάπης, έκανε τον ίδιο να λάμπει και τους εχθρούς του να συρρικνώνονται και να μαζεύονται μέσα στο βούρκο τους!
Έφυγε από κοντά μας και η απουσία του, τόσα χρόνια μετά, είναι αισθητή! Ναί έφυγε, αλλά δεν ξεχάστηκε! Κι ούτε πρόκειται να ξεχαστεί ποτέ!
Η τελευταία κατοικία του στο Α ´ νεκροταφείο, αποτελεί σημείο αναφοράς για όλους τους Έλληνες που περνούν κάθε μέρα , για να του καταθέσουν μαζί με την αγάπη τους και κάποιο αίτημά τους!

Ο αποχωρισμός είναι δυσβάστακτος, γιατί το συναίσθημα της οριστικής απώλειας σε γεμίζει με θλίψη και απόγνωση, αφού δεν πρόκειται να τον δούμε ξανά σε αυτή τη ζωή.

Οι σκέψεις αυτές έχουν κάνει κατάληψη στο μυαλό μου και με βασανίζουν γιαυτό και ήθελα να τις μοιραστώ μαζί σας για τον «δικό μου Χριστόδουλο» !

Και η αλήθεια είναι ότι τίποτα πια δεν με ηρεμεί, αλλά ούτε και με ανακουφίζει! Ακόμη και αυτό το «προσδοκώ Ανάστασιν νεκρών»ναι μεν με παρηγορεί αλλά μου φαίνεται τόσο απόμακρο….!

Συγχωρέστε μου την εξομολογητική αυτή διάθεση αλλά οι μέρες αυτές  είναι άμεσα συνδεδεμένες  με την αρχή και το τέλος της δεκάχρονης Πεντηκοστής, που έφερε στην Εκκλησία μας η παρουσία του Χριστόδουλου. Το Μάιο του 1998 ενθρονίστηκε και το Μάιο του 2007, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Και τον Αύγουστο έφυγε Αμερική για να επιστρέψει άπραγος τον Οκτώβριο και να μας αποχαιρετήσει για πάντα τον Ιανουάριο.

Όσο τον θυμόμαστε, τόσο θα είναι κοντά μας γιατί μας το είπε ο ίδιος με την τρεμάμενη από συγκίνηση φωνή του όταν έβγαινε από το Αρεταίειο: είμαι ο Χριστόδουλός σας! Ήταν, είναι και θα παραμείνει ο Χριστόδουλός μας!