Σαν σήμερα, πριν από 21 χρόνια, η Εκκλησία της Ελλάδος έζησε την δική της Πεντηκοστή. Η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος , σε συνεδρίαση της ολομέλειας των μελών της, επί 76 παρόντων, προέβη στην εκλογή του νέου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος, μετά τη εκδημία του Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ που διαποίμανε την Ελλαδική Εκκλησία για 24 ολόκληρα χρόνια.
Υπήρχε, όπως ήταν φυσικό για ένα τέτοιο γεγονός έντονη κινητικότητα.

Τρεις ιδιαίτερα προβεβλημένοι Ιεράρχες εκ των νεωτέρων, από τη γενιά των Σεραφειμικών Μητροπολιτών– οι Δημητριάδος Χριστόδουλος, Θηβών Ιερώνυμος και Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος– και άλλοι έξι, λιγότερο γνωστοί αλλά εξίσου αημαντικοί– οι αείμνηστοι σήμερα Ιωαννίνων Θεόκλητος, Μεγάρων Βαρθολομαίος, Κερκύρας Τιμόθεος, Ζιχνών Σπυρίδων και οι Βρεσθένης Δημήτριος( νύν Γέρων Αμερικής) και ο επίσης αείμνηστος Πισιδίας Μεθόδιος– ζήτησαν να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους και να εκλεγούν Αρχιεπίσκοποι!

Εννέα υποψήφιοι φάνηκαν στον πρώτο γύρο να διεκδικούν την ψήφο της Ιεραρχίας.

Για την Αρχιεπισκοπική αυτή εκλογή, για την οποία τόσα έχουν γραφεί,  καλό είναι  να αποδομήσουμε κάποιους μύθους που δημιουργήθηκαν τεχνηέντως από κάποιους εκ των υποψηφίων, που δεν τα κατάφεραν να εκλεγούν ίσως γιατί  το θεωρούσαν σχεδόν βέβαιο!

••Ένας πρώτος μύθος που πρέπει να καταρρεύσει από την εκλογή του 1998, είναι ότι κάποιος ή κάποιοι εκ των υποψηφίων ήταν για διαφόρους λόγους σε μειονεκτική θέση σε σχέση με κάποιους άλλους! Το ορθό και το αληθινό είναι ότι όλοι ξεκίνησαν από την ίδια αφετηρία! Είχαν τις ίδιες δυνατότητες επιτυχίας! Δεν υπήρξαν αποκλεισμοί, ούτε μεθοδεύσεις ! Η εκλογή αυτή ήταν η πιο ελεύθερη εκλογή από συστάσεως της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος. Το αν κάποιος ή κάποιοι εκ των υποψηφίων θεώρησαν οτι ξεκίνησαν με κάποια βαρίδια που οι ίδιοι είχαν φορτώσει στους ώμους τους, εξαιτίας των κακών πρωτοβουλιών που είχαν αναπτύξει εις βάρος των συνεπισκόπων τους, εκμεταλλευόμενοι τον ανήμπορο τότε Αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ, δεν τους έφταιγαν οι άλλοι υποψήφιοι που ο καθένας έκανε ο,τι μπορούσε για να επικρατήσει και να εκλεγεί!

••Ο δεύτερος μύθος που καλλιεργήθηκε μετά την εκλογή από το ίδιο  κέντρο του ενός υποψηφίου και από τους κακούς συνεργάτες του είναι ότι υπήρξαν συναλλαγές και συνεργασίες μεταξύ των υποψηφίων μέχρι να φτάσουμε στο ποθητό αποτέλεσμα! Το γεγονός και μόνο ότι οι εκ των τριών πλέον προβεβλημένων υποψηφίων οι δύο — Θηβών Ιερώνυμος και Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος — έφτασαν μέχρι τον τελευταίο γύρο διατηρώντας τον σκληρό πυρήνα των δυνάμεών τους μέχρι το τέλος, δείχνει ότι δεν χαρίστηκαν σε κανέναν! Δεν θέλησαν να ενδώσουν και να εκλεγεί ο ένας εξ αυτών, με  τη δική τους συναίνεση ! Δηλαδή δεν κράτησαν τον λόγο τους ότι θα συμπαρατάσσονταν με τον ισχυρότερο κατά την τελική ψηφοφορία, ώστε να δώσουν την εντύπωση της πλήρους αποδοχής του νέου Αρχιεπισκόπου.

Στον πρώτο γύρο ο Χριστόδουλος ξεκίνησε με 23 ψήφους, ο Θηβών με 21 και ο Αλεξανδρουπόλεως με 13.

Οι υπόλοιποι πήραν ελάχιστες ψήφους-6 ο Βρεσθένης Δημήτριος, από 4 ο Ιωαννίνων Θεόκλητος, ο Μεγάρων Βαρθολομαίος, και ο Πισιδίας Μεθόδιος και από 1 ψήφο οι Κερκύρας Τιμόθεος και Ζιχνών Σπυρίδων– και έτσι αποκλείστηκαν από το Τριπρόσωπο.

Στον δεύτερο γύρο, ο Χριστόδουλος εντελώς αυτοβούλως το Σώμα των εκλεκτόρων τον ενίσχυσε με 35 ψήφους, υπερτερώντας εμφανώς όλων των υπολοίπων υποψηφίων, ενώ οι δύο άλλοι εκ των ισχυρών υποψηφίων Θηβών και Αλεξανδρουπόλεως διατήρησαν  τις δυνάμεις τους με  25 ( δηλαδή παίρνοντας συν τέσσερις ψήφους παραπάνω  από την πρώτη ψηφοφορία )και 13 ψήφους αντιστοίχως!

Στον τρίτο γύρο εξελέγη ο Χριστόδουλος με 49 ψήφους, ενώ οι δύο άλλοι παρέμειναν με τον αυστηρά κλειστό πυρήνα των υποστηρικτών τους: 20 ο τότε Θηβών( δηλαδή υπέστη μείωση)  και 4 ο τότε Αλεξανδρουπόλεως( νυν Θεσσαλονίκης) ο οποίος προς τιμήν του είχε προηγουμένως πει στην ομάδα του το περίφημο τους .. «ζυγούς λύσατε», δηλαδή ότι μπορούσαν να ψηφίσουν πλέον ελεύθερα όποιον θέλουν.

Η εκλογή του Χριστοδούλου ως Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος, σήμανε όχι απλά  την αλλαγή μιας  σελίδας  στην Εκκλησία αλλά την αλλαγή κεφαλαίου!

Αμέσως ένας νέος άνεμος αναδημιουργίας άρχισε να πνέει και να σαρώνει τα πάντα!

Ο λαός μας στάθηκε στο πλευρό του και τον στήριξε και τον αγάπησε γιατί πρωτίστως ο Χριστόδουλος αγάπησε το λαό μας!

Δυστυχώς όμως υπήρξαν και άνθρωποι που τον φθονούσαν και ήθελαν από την πρώτη στιγμή να του κάνουν κακό και να τον απαξιώσουν! Όσο τον έβλεπαν να ισχυροποιείται και να έχει το λαό μαζί του τόσο τον υπονόμευαν και τον έφθειραν!

Οι πολιτικοί βρήκαν τον δάσκαλό τους! Κάθε του λέξη τους αποδομούμε και γι’ αυτό τον έτρεμαν! Ένας νέος Ιερός Χρυσόστομος λες και  είχε γεννηθεί αφού  με το λόγο και το έργο του άρχισε πάλι να μετατρέπει την Εκκλησία ως τον σημαντικότερο παράγοντα του δημόσιου βίου!

Οι δημοσιογράφοι στις συσκέψεις τους δεν νοιάζονταν μόνον γι’ αυτά που έλεγαν οι πολιτικοί αλλά και γι’ αυτά που έλεγε ο Χριστόδουλος!

Σε ένα χρόνο σημειώθηκε η τρομερή αναντιστοιχία , ο λαός να ακολουθεί και να λατρεύει τον νέο Αρχιεπίσκοπο και οι πολιτικοί και κάποιοι εκ των συνεπισκόπων μηχανορραφούσαν νυχθημερόν για το κακό του! Στα δέκα σχεδόν χρόνια που έμεινε στον Αρχιεπισκοπικό θρόνο μια άσπρη μέρα δεν έζησε ! Εν ονόματι της λεγομένης Συνοδικότητας κάποιοι εκ των Ιεραρχών του ζητούσαν να μην κάνει δημόσιες παρεμβάσεις και να σιωπά. Ο Χριστόδουλος όμως ,δεν έμπαινε σε καλούπια! Ομιλούσε πάντα την γλώσσα της αληθείας και αφύπνιζε το λαό που μέχρι σήμερα τον θυμάται και τον νοσταλγεί!

–«Πού είσαι Χριστόδουλε;» αναφωνεί ο λαός μας μέχρι σήμερα έντεκα χρόνια από το θάνατό του και 21 χρόνια από την εκλογή. Και το εννοεί αυτό ο λαός μας , γιατί ξέρει πως αν ζούσε θα ήταν άλλη η πορεία της Εκκλησίας μας και της πατρίδας μας!
Η Ιστορία των εθνών, η οποία στην ουσία είναι η Ιστορία της δημιουργικότητας των κοινωνιών τους, είναι έμπλεη παραδειγμάτων που επιβεβαιώνουν ότι η πρόοδος δεν μπορεί να επιτευχθεί, πόσο μάλλον να δρομολογηθεί, χωρίς την καθοδήγηση εμπνευσμένων ηγετών, φωτεινών προσωπικοτήτων δηλαδή, που η βαριά σκιά τους υπερβαίνει την εποχή και τις όποιες  συγκυρίες , αντλεί δυνάμεις και διδάγματα από το παρελθόν και ανοίγει νέους  δρόμους για ένα μέλλον που ενδεχομένως δεν αφορά μόνο τους ίδιους αλλά το σύνολο του λαού.

Τέτοιες προσωπικότητες, εκκινούν από την άνεση να εμπνέουν αλλά και να εμπνέονται από την κοινωνία στην οποία απευθύνονται.

Να βλέπουν δηλαδή πίσω από τις αναπόφευκτες και εύλογες αδυναμίες ενός λαού, τα στοιχεία πάνω στα οποία μπορούν να πατήσουν για μια εθνική εγρήγορση και επανεκκίνηση. Μια νέα φυγή προς το μέλλον ,που δεν θα συνιστά φυσικά ένα άλμα στο κενό.

Τέτοια προσωπικότητα ήταν ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, που έφυγε από αυτή τη ζωή τόσο αναπάντεχα.

Έφυγε λίγο πριν η Ελλάδα αρχίσει να… βρέχεται από την κρίση, δηλαδή στο μεταίχμιο μιας μεγάλης αλλαγής της ζωής της πατρίδας μας (προς το χειρότερο),για την καθημερινότητα των πολιτών, αλλά και τον εθνικό αυτοπροσδιορισμό, ο οποίος έχασε την αυτοπεποίθηση και την αυτοτέλειά του. Και όλα αυτά ο Χριστόδουλος  τα είχε προβλέψει!

Για τον Χριστόδουλο, αυτή την εξαιρετικά χαρισματική και συγκρουσιακή προσωπικότητα, έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά. Ακόμη και μέχρι σήμερα, οκτώ χρόνια από την κοίμησή Του και δεκαοκτώ από την εκλογή του. Αρκετοί τον ταύτισαν με την λεγόμενη “Δεξιά του Κυρίου”, επιχειρώντας έτσι να τον βάλουν απέναντι από την (καθεστωτική και συστημική) Κεντροαριστερά.

Ο φανατισμός απέναντί του μάλιστα ήταν τόσο ακραία τυφλός, ώστε ακόμη και η είδηση του θανάτου του  τον Ιανουάριο του 2008,να αντιμετωπιστεί από μερικούς  ως “χαρμόσυνο γεγονός”– ακόμη και μέσα από το χώρο της Εκκλησίας.

Για ένα έθνος σαν την Ελλάδα, για έναν λαό σαν τους Έλληνες, με βαθιά συντηρητική (και όχι αναχρονιστική) προσέγγιση της ζωής τους, η Εκκλησία διαδραματίζει κεντρικό ρόλο, στο εθνικό αφήγημα.

Μία Εκκλησία ωστόσο που οφείλει να είναι “ομιλούσα”, με τον Χριστόδουλο, κάτι τέτοιο είχε επιτευχθεί, ακόμη και στις υπερβολές του. Μία Εκκλησία, όμως, που κομπιάζει, σιγοψιθυρίζει, αρνείται να διαδραματίσει τον ιστορικό ρόλο της, είναι μία  Εκκλησία η οποία το πολύ να μετατραπεί σε… φιλανθρωπικό ίδρυμα σε μία τεράστια ΜΚΟ .

Προς την εύλογη ικανοποίηση εκείνων που θεωρούν ότι μια Εκκλησία η οποία διατυπώνει τις θέσεις της για τις εξελίξεις τότε… πολιτικολογεί. Μια βαριά μυωπική προσέγγιση, που ανατρέπεται από την  σύγχρονη εμπειρία των Ιεραρχών που συμπορεύονται με τις κοινωνίες τις οποίες οφείλουν να υπηρετούν, και με τη φωνή τους αναγκάζουν τους “επαγγελματίες” πολιτικούς να έρθουν πιο κοντά στις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων.

Αυτή η Εκκλησία, δυστυχώς, λείπει σήμερα. Μια “ομιλούσα” και ζωντανή Εκκλησία.Χωρίς τον Χριστόδουλο, η Ελλάδα ναί “κόντυνε”. Και αυτό το παραδέχονται (έστω από μέσα τους), ακόμη και εκείνοι που εξακολουθούν να πολεμούν τη μνήμη Του από ζήλεια, ή φθόνο, ή αρρωστημένη ιδεοληψία! Εμείς όσα χρόνια και αν περάσουν θα τον θυμόμαστε και θα ευελπιστούμε ότι στα επόμενα χρόνια θα φανεί ένας νέος Χριστόδουλος, για να συνεχίσει το έργο που άφησε εκείνος πίσω του ημιτελές!

Λίγες  μικρές ψηφίδες καταθέσαμε σήμερα. Μικρές ψηφίδες που συνθέτουν μια χαρισματική προσωπικότητα.

Καλή ανάπαυση Μακαριότατε Χριστόδουλε. Ζεις μες στις  καρδιές μας!

ΠΗΓΗ: Newpost.gr