Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Δημήτριος (κατά κόσμον Δημήτριος Παπαδόπουλος) γεννήθηκε στα Θεραπειά της Κωνσταντινούπολης στις 8 Σεπτεμβρίου του 1914. Σπούδασε στην Ιερά Θεολογική Σχολή Χάλκης (1931 – 1937). Χειροτονήθηκε διάκονος από τον Επίσκοπο Ναζιανζού Φιλόθεο το 1937 και Πρεσβύτερος το 1942 από τον ίδιο Αρχιερέα.

Το 1964 εξελέγη Επίσκοπος Ελαίας και διορίσθηκε Αρχιερατικός Προϊστάμενος της Επισκοπικής Περιφέρειας Ταταούλων (Κουρτουλούς).

 Από το 1945 μέχρι το 1950 διετέλεσε Προϊστάμενος της Ορθόδοξης Κοινότητας της Τεχεράνης, την οποία και διοργάνωσε, ενώ κατόπιν τιμητικής έγκρισης από τον Σάχη της Περσίας δίδαξε την αρχαία Ελληνική Γλώσσα στο Πανεπιστήμιο της Τεχεράνης.  Στις 15 Φεβρουαρίου 1972 εξελέγη Μητροπολίτης Ίμβρου και Τενέδου. Στις 16 Ιουλίου 1972 λόγω των διαγραφών από τον Τούρκο Νομάρχη της εποχής εκείνης των

προβεβλημένων Ιεραρχών  για να αποκλειστεί η εκλογή τους , η Ιερά Ενδημούσα Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου υπό την Προεδρία του Χαλκηδόνος Μελίτωνος(Χατζή) εξέλεξε Αρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης και Οικουμενικό Πατριάρχη  με το όνομα Δημήτριος Α΄, το νεώτερο μέλος της Συνόδου, τον από Ίμβρου και Τενέδου. Κατά τη διάρκεια της Πατριαρχίας του εργάστηκε για την ενότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας, την ανακαίνιση εκ βάθρων του Πατριαρχικού Οίκου, έμεινε δε στην ιστορία ως Δημήτριος ο απλούς και αγαθός τη καρδία . Η Πατριαρχεία του ήταν δοξασμένη. Υπήρξε ο Πνευματικός ηγέτης του Ορθόδοξου Γένους, συνεχιστής της παραδόσεως των Αγίων Αποστόλων.Δεν κέρδισε τον λαό με τους λόγους και τα περισπούδαστα κείμενά του αλλά με την απλότητα, την καλοσύνη και το χαμόγελό του.

 Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Δημήτριος εξεδήμησε στις 2 Οκτωβρίου 1991 και στις 22 του ίδιου μήνα διάδοχός του εξελέγη Πατριάρχης ο από Χαλκηδόνος Βαρθολομαίος Α ΄ ο οποίος είναι ο μακροβιότερος Οικουμενικός Πατριάρχης.