Του π. Ηλία Μάκου
Δεκατρία χρόνια, 28 Ιανουαρίου του 2008, συμπληρώθηκαν από την κοίμηση του αείμνηστου Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χριστόδουλου.
Και ήθελα με αυτό το κείμενο να του πω: “Σ’ ευχαριστώ, γιατί και εμένα, έναν απλό άνθρωπο, που σε συνάντησα τρεις όλες και όλες φορές, μια στη Θεολογική Σχολή και δύο στη Μονή Πεντέλης, μ’ ευεργέτησες, όχι μόνο με τη δράση σου, όχι μόνο με το αδούλωτο φρόνημά σου, όχι μόνο με τον πατριωτικό σου παλμό, όχι μόνο με τα βιβλία σου, όχι μόνο με τις ομιλίες σου, αλλά κυρίως, γιατί μ’ έκανες να πιστεύω πιο βαθιά, ικανοποίησες ως το βάθος την ανήσυχη ψυχή μου”.
Ένιωθα μέσα μου ότι ήξερε να πολεμάει σαν άντρας για την αλήθεια, σοφός αυτό να έχει την αγνή πίστη παιδιού, ακέραιος να αγαπάει πραγματικά.
Γι’ αυτό και λυπήθηκα, που δεν μπόρεσα, παρά τη λαχτάρα, που είχα, να βρεθώ την ημέρα της εξοδίου του ακολουθίας στο μητροπολιτικό ναό Αθηνών και να δρασκελίσω ανάμεσα στο πλήθος και να φτάσω ως το φέρετρο, που δεχόταν το φωτισμένο οδηγό, να αποθέσω με απέραντο σεβασμό τον ασπασμό της ευγνωμοσύνης μου στα χέρια, που δεν κουνιόταν πια.
Και θυμάμαι τούτες τις στιγμές από τη μια το θρήνο των πανελλήνων για το χαμό του, καθώς είχε αναδειχθεί σ’ έναν εθνικοθρησκευτικό ηγέτη πρώτης γραμμής, που πολεμούσε κάθε απόπειρα αποσύνδεσης Ορθοδοξίας και Ελληνισμού, γιατί τη θεωρούσε απειλή για την ομοψυχία του Έθνους.
Και από την άλλη, τι κλίμα ελπίδας και αισιοδοξίας είχε δημιουργήσει 10 χρόνια νωρίτερα η εκλογή στους κόλπους της Εκκλησίας, αλλά και της κοινωνίας, γιατί ο από Δημητριάδος κυρός Χριστόδουλος θεωρούνταν και αποδείχθηκε πρόσωπο χαρισματικό και αποφασιστικό.
Έφερε μια καινούργια πνοή, νέους οραματισμούς, σάλπισε “πανστρατιά” και αναζωπύρωσε τη δημιουργικότητα του Ελληνορθόδοξου πνεύματος.
Με ευρυμάθεια, ευστροφία και οξύτητα αντίληψης, επιστρατευμένες στην υπηρεσία της Ορθοδοξίας.
Υπήρξε μαχητικός, αγωνιστής και πολεμιστής και είχε τη δική του συμβολή όχι μόνο στα εκκλησιαστικά, αλλά και στα εθνικά ζητήματα αυτής της χώρας, καθώς και στα κοινωνικά.
Χαράσσοντας αυτές τις γραμμές, βρεθήκαμε μπροστά σε μια δυσκολία. Ποια δυσκολία; Στάθηκε αδύνατο να μετρήσουμε αυτό τον άνδρα με τα συνηθισμένα μέτρα.
Αλλά και δεν μπορέσαμε να καθορίσουμε το μέτρο, που πρέπει να χρησιμοποιήσουμε, για να μετρήσουμε το μέγεθος της αποδοχής του στο λαό, που ήταν μεγάλη.
Σίγουρα ο αλησμόνητος Χριστόδουλος επηρέασε τις μάζες γιατί ήταν δυναμικός και αυθεντικός. Αλλά σε μερικές περιπτώσεις και προφητικός, θα τολμούσαμε να πούμε, αφού έκανε λόγο για πράγματα, που σήμερα τα βλέπουμε μπροστά μας.
Σ΄ όλα του πληθωρικός. Ορμητικός στην υπεράσπιση των ιερών και των οσίων της φυλής μας, η σκέψη του αστραπή και ο λόγος του βροντή.
Μας έλεγε κάποτε ένας συμφοιτητής μας ότι, κάθε φορά που έβλεπε τον Χριστόδουλο, είχε την εντύπωση ότι «έτρεμε κυριολεκτικά ο τόπος, όπου πατούσε».
Ήταν δυνατός και με δυνατότητες, χείμαρρος ψυχής και πνεύματος, με σκοπό να μείνουν όρθια η Πίστη, η Πατρίδα και το Ορθόδοξο Ήθος, το μεγαλείο του οποίου τον διαπερνούσε ολόκληρο.
Τον αποκάλεσαν, και ήταν, πρόσωπο πρωτοποριακό. Παρότι άνοιξε δρόμους, ποτέ του δεν ξέφυγε από την ευθεία οδό της παράδοσης.
Κήρυξε και δίδαξε και έπραξε ό,τι η Εκκλησία του Χριστού κηρύττει, διδάσκει και πράττει.
Το κήρυγμα, τη διδαχή, την πράξη της Ορθόδοξης Εκκλησίας την έκανε ζωή του και αγώνα του.
Τη ζωντανή πίστη πάσχισε να μεταφέρει σε σοφούς και αγράμματους, σε νέους και γέρους, σε άνδρες και γυναίκες, αλλά και προς κάθε κατεύθυνση.
Κέρδισε θέση ηγετική, και άφησε έργο οδηγητικό, πολύπλευρο και πολύπτυχο, γιατί υποτάχθηκε στην Αλήθεια του Θεού.
Και δεν ξεστράτισε από την Ελληνορθόδοξη παράδοση, αλλά αντίθετα από αυτή εμψυχωνόταν στις μάχες του.
Ο… πόλεμος, που άνοιξε, πολυμέτωπος, Ένας, όμως, και αποκλειστικός ο σκοπός του. Ο θρίαμβος του Χριστιανισμού. Ο θρίαμβος του Ελληνισμού.
Θα μου μείνει αξέχαστη μια εικόνα από τη Μονή Πεντέλης, κατά τον εορτασμό του Ιερού Φωτίου το 2000. Είχε στηρίξει τ’ αεικίνητα φωτερά του μάτια μακριά, λες κι έπαιρνε έμπνευση από τον ουρανό και σαν να έφερνε μηνύματα απ’ άλλον κόσμο, μιλούσε σε μια παρέα φοιτητών, ανάμεσά τους κι εγώ: “Η διδασκαλία του Χριστού, παιδιά μου, μπορεί ν’ αλλάξει τον κόσμο, να λύσει όλα τα προβλήματα. Αρκεί να τον ακολουθήσουμε…”. Το είπε τόσο πειστικά και τόσο καθαρά, που απολιθωμένος τον κοιτούσα.
