Προς τα πού βαδίζουμε Κύριε; Αλήθεια, πού πάμε;

Τι γίνεται τέλος πάντων;

Αφορμή για την δημοσίευση των παρακάτω σκέψεων, απετέλεσαν κάποια πρόσφατα αλεπάλληλα γεγονότα και ενέργειες που συμβαίνουν στον χώρο της καθ ημάς εκκλησίας.

«Το σχίσμα είναι η πιο σοβαρή αμαρτία κατά της Θεϊκής αγάπης», είπε πρόσφατα ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος.

Πριν κάμποσες λοιπόν μέρες, ενορίτες των Ιερών Ναών της Αγίας Θεοδώρας και του Αγ. Νικολάου Άρτας, έστειλαν επιστολή διαμαρτυρίας στον επιχώριο Δεσπότη με αφορμή την αντικατάσταση του επί πολλά έτη εφημέριου των ενοριών αυτών,

π. Θεοφάνη Ντούβαλη.

Τώρα, αν το σχίσμα (οποιοδήποτε εκκλησιαστικό), αποτελεί την πιο

σοβαρή αμαρτία κατά της Θεϊκής αγάπης -όπως πιο πάνω ειπώθηκε- τότε αυτοί που το προκαλούν, πώς χαρακτηρίζονται; Ή τι είναι;

Δυστυχώς όμως έτσι έχουν τα πράγματα, αν όχι χειρότερα… και διερωτάται εύλογα κάποιος, πού πάμε; Τι στην ευχή συμβαίνει;

Τίνος όμως ιδρώνει τ’ αυτί;

Τίνος; Πες μου συναμαρτωλέ και συνοδοιπόρε φίλε μου;

Ας δούμε λοιπόν με ψυχραιμία διάφορα γεγονότα που έχουν προκαλέσει μερικές μορφές σχίσματος.

Αλήθεια πως γίνεται κάποιοι να κηρύττουν διαπρυσίως την αγάπη από δεσποτικού θρόνου, ή από σολέα και μόλις κατεβαίνουν τα σκαλοπάτια να ξεχνούν, στην καλλίτερη των περιπτώσεων, αυτά που πριν λίγο είπαν και ασμένως και εμπαθώς να προβαίνουν σε ενέργειες που προκαλούν σε μια μικρή κοινωνία αντιπαραθέσεις και δημιουργούν μια μορφή σχίσματος, δηλαδή το εμείς κι αυτοί.

Μήπως ιδρώνει τ’ αυτί αυτών που μανιωδώς και με επίδειξη ισχύος, ως εκ της εξουσίας που τους παραχωρήθηκε, διώκουν υφισταμένους ‘’αδελφούς,, επειδή συμβαίνει να είναι συγγενείς ή πνευματικά παιδιά του συνυποψηφίου τους για το αξίωμα που ευλογήθηκαν να κερδίσουν;

Μήπως αυτών που μιλούν γι’ αγάπη, αλλά χωρίς ίχνος αγάπης προς εκείνους που χρωστούν ευγνωμοσύνη;

Μήπως ιδρώνει τ’ αυτί αυτών που η αμνημοσύνη τους έχει οδηγήσει κι εξακολουθεί να τους οδηγεί σε ανεπίτρεπτες και αχαρακτήριστες συμπεριφορές απέναντι σ’ εκείνους που στο παρελθόν τους

ευεργέτησαν, σώζοντάς τους από… κι όταν λέμε στο παρελθόν, εννοούμε το πριν λίγα χρόνια παρελθόν;

Αλήθεια, πόσο γρήγορα κι εύκολα ξέχασαν πώς εννοούσε και βίωνε την αγάπη ο δικός μας Πνευματικός Πατέρας, ο Πατήρ ΙΑΚΩΒΟΣ και πώς την έκανε να πλανάται, να διαχέεται και να βρίσκεται παντού.

Μέσα μας, γύρω μας, πάνω μας, παντού μας!!!

Αυτοί τέλος πάντων που ισχυρίζονται ότι τον γνώρισαν και τον έζησαν από κοντά, πώς κιόλας ξέχασαν την ΑΓΑΠΗ του;

Πες μου κι εσύ αδελφέ που μεγαλώσαμε μαζί του, πώς ξεχνιέται εκείνο το γλυκό και γεμάτο αγάπη χαμόγελο, που μας άνοιγε θαρρείς την πόρτα του παράδεισου;

Τι κρίμα! Τι μεγάλη απόσταση μεταξύ λόγων και έργων!!!

Θυμήθηκα τα λόγια ενός Αβά: «Αλλοίμονο στους ανθρώπους όπου το έργο τους, (οι πράξεις τους), είναι μικρότερο απ’ τα λόγια τους. Πόσο ασήμαντοι δείχνουν ότι είναι!!»

Αλλά όλα αυτά γιατί;

Μήπως νομίζουν πως έτσι καλλιεργείται κι εμπεδώνεται η Αγάπη του Θεού και Πατρός; Ή επέρχεται η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος; Ή μη-πως τέλος εγκαθίσταται η Ειρήνη, που αποτελεί απόρροια της Αγάπης, εν ημίν και μεταξύ ημών;

Πόσο ειρηνικοί και απαθείς μπορούμε να παραμείνουμε και για πόσο χρόνο, εμείς οι λαϊκοί, όταν με εριστικές και εμπαθείς αποφάσεις και πράξεις, από μέρους αυτών που ασκούν εξουσία, προκαλείται κλονισμός μέσα μας και δοκιμάζεται η Πίστη και η Υπακοή μας;

Έλα όμως που δεν είμαστε χρυσόψαρα με κοντή και μικρή μνήμη. Ευτυχώς, γιατί θυμόμαστε ότι κατά τα τελευταία 60 (εξήντα) χρόνια, ουδέποτε είχαν παρουσιαστεί παρόμοιες ανεπίτρεπτες καταστάσεις, που δημιουργούν εντάσεις και ανεξήγητες μονόπλευρες αντιπαραθέσεις και παραγκωνισμούς. Έλεος πια!! Φτάνει κι ως εδώ !

Έχουμε κι εμείς γνώση αρκετά σοβαρών γεγονότων, (από πρώτο χέρι), που έχουν συμβεί βέβαια αλλού… αλλά.. θου Κύριε φυλακήν …

Βαρεθήκαμε ν ακούμε ωραία και παραινετικά λόγια χωρίς όμως συνοδεία αντίστοιχων πράξεων. Κάτι σαν την παροιμία που ο θυμόσοφος λαός μας λέει: «Θεωρία επισκόπου, αλλά καρδία μυλωνά»!

Εμείς όμως οι παλιότεροι, είχαμε συνηθίσει να ζούμε στην τοπική μας μικρή, αλλά ιστορικώτατη και Αγιωτόκο Μητρόπολη, αλλιώς. Και αναπολούμε με νοσταλγία την ατμόσφαιρα της πραγματικά Πατρικής αγάπης, που δεν είχε ανάγκη από πολλά και ανούσια λόγια. Και την γευόμασταν, είτε ήταν η αυστηρή αγάπη του κυρού Σεραφείμ του Τίκα (του μετέπειτα Αρχιεπισκόπου), είτε ήταν εκείνη της παιδικής αγνότητας άδολη αγάπη, του αείμνηστου Ιγνατίου Γ΄ του Τσίγκρη, είτε τέλος η Αγάπη της καταλαγής και των έργων του Ιγνατίου Δ΄ του Αλεξίου, που ζούσε και ζει μέσα σε μια μόνιμη «επίθεση αγάπης», ανεχόμενος αγόγγυστα -ανάξιες για την προσφορά και την προσωπικότητά του- συμπεριφορές. Κατά τα άλλα σήμερα, εμείς το πλήρωμα της εκκλησίας, αναζητούμε εναγωνίως αυτό που ο Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος έχει πει ότι, ο Επίσκοπος πρέπει ν’ αποτελεί τον «Τύπον» και τον «Τόπον» Χριστού!! Αυτό δηλαδή που και οι ίδιοι οι Επίσκοποι, κατά την ώρα της χειροτονίας ή της ενθρόνισής τους, βαρύγδουπα επικαλούνται και υπόσχονται ότι θα είναι.

Μετά όμως κάποιοι ξεχνούν την υπόσχεσή τους κι αυτή πάει, χάνεται; Ξεχνιέται; Γιατί όμως;

Τι κρίμα! Τι σχίσμα!! Τι υποκρισία Θεέ μου!!!

Ας μην ξεχνούμε όλοι μας, μα όλοι μας, τα λόγια του Ιερού Χρυσοστόμου: «Το σχίσμα, ουδέ αίμα μαρτυρίου αποπλύνει». Δηλαδή το σχίσμα και επομένως αυτοί που το προκαλούν, ούτε με το αίμα τους που θα χυθεί ύστερα από μαρτύρια , δεν μπορεί να ξεπλύνει την αμαρτία που διέπραξαν και εξακολουθούν να διαπράττουν!!! Φαντασθείτε λοιπόν το μέγεθος και το ασυγχώρητο της αμαρτίας!!!

Κλείνοντας, θα ‘θελα να υπενθυμίσω αυτό που κάποιος σοφός Πατέρας είπε: «Όταν στο χέρι σου κρατάς σφυρί, γύρω σου βλέπεις καρφιά. Όταν όμως κρατάς ανθοδοχείο, τότε σε περιμένουν λουλούδια!!»

Εύχομαι να εκλείψουν στο μέλλον παρόμοιες αιτίες κι αφορμές για τέτοιου είδους στενάχωρες παρεμβάσεις.

Εξάλλου δεν έχουμε μάθει να χρησιμοποιούμε χαλιά για να κρύβουμε κάτω απ’ αυτά, εκείνα που μας ενοχλούν, μας προκαλούν και δοκιμάζουν το θρησκευτικό μας φρόνημα.

Θαρσεί τα αληθή λέγων, ου σφάλλει ποτέ!!!

Ο ‘’ Τ ι π ο ύ κ ε ι τ ο ς ‘’

Τ.Α.Γ.