Οι εορτές της Περιτομής του Κυρίου,του Μ. Βασιλείου και η Πρωτοχρονιά εορτάσθηκαν στον Ι. Ν. Αγ. Νικολάου Καλλιθεας, σε ένα κατάμεστο από πιστούς Ναό.

Χοροστάτησε στον Ορθρο και προεξήρχε της Θ. Λειτουργίας ο Σεβασμιωτατος Μητροπολίτης Κορωνείας κ. Παντελεήμων, πλαισιωμένος από τον δραςτήριο προΐστάμενο Αρχιμ. Νικόλαο Κλάδη και τους εκλεκτούς συνεφημερίους του.

Τί είναι η ζωή μας ; Ερώτησε στην σύντομη ομιλία του ο Σεβαςμιώτατος . » Όναρ εστίν ουχ ιστάμενον,πτήσις ορνέου πετουμένου,ναύς επί θαλάσσης ίχνος ουκ έχουσα,ατμίς, κόνις,εωθινή δρόσος,άνθος καιρώ φυόμενον και καιρώ λυόμενον » ( Γρηγόριος Θεολόγος ).
Αν θέλουμε αυτή η σύντομη ζωή μας να είναι επιτυχημένη,δημιουργική και ευτυχισμένη,όσο εξαρτάται από εμάς,βέβαια,πρέπει να προσέξουμε κυρίως να βρίσκουμε ισορροπία μεταξύ λήθης και αναμνήσεως. Ανάμεσα δηλ.στο ξεχνώ και θυμάμαι.

Οποίος θυμάται και διατηρεί πολλά,μπορεί να του γίνουν εμπόδια για το μέλλον. Συνήθως ξεχνάμε αυτομάτως ορισμένα πράγματα χωρίς σημασία. Όμως ξεχνάμε ή μάλλον θέλουμε εκούσια να ξεχάσουμε και ό,τι μας προκαλεί πόνο ή ενόχληση. Μια ενοχή μας,μια αγνωμοσύνη μας,μια πικρία,που προκαλέσαμε,μια αγάπη,που δεν φανήκαμε αντάξιοί της. Όμως όσο κι αν προσπαθούμε αυτά ξαναβγαίνουν στην επιφάνεια ( στο συνειδητό από το υποσυνείδητο ) και μας ταράζουν.

Μόνο ένας τρόπος υπάρχει,για να χωριςθούμε οριστικά από αυτά : η μετάνοια. Που σημαίνει αλλαγή νοοτροπίας,σκέψεως,κριτηρίων,ζωής,πορείας. Και αυτή συμβαδίζει με την συγγνώμη. Χωρίς την επαναλαμβανόμενη σιωπηλή συγγνώμη,δεν μπορούμε να ζήσουμε με τους άλλους.

Μπορούμε να ζούμε μόνο επειδή η ενοχή μας συγχωρήθηκε,σβήστηκε με το αίμα του Χριστού και ξεχάστηκε στην αιωνιότητα. Και μπορούμε να αγαπάμε μόνο ,όταν προσφέρουμε και δεχόμαστε την συγγνώμη των άλλων. Και μόνο ,όταν αγαπάμε,ζούμε.

Όμως εκείνο,που γεμίζει με αγωνία τον άνθρωπο είναι ότι και ο ίδιος μια μέρα θα ξεχαστεί. Ακόμη και οι προτομές και τα μνημεία των μεγάλων ερειπώνονται και κάποτε όλοι  ξεχνιούνται.

Μόνο όταν μετέχουμε » εν Χριστώ » στην ζωή του Θεού, ριζώνουμε στην αιωνιότητα του Θεού και δεν θα ξεχαςθούμε από Αυτόν. Τότε ξεχνάμε όσα πρέπει να ξεχάσουμε από το παρελθόν και με την άφεση ελευθερωνόμαστε από τα δεσμά του και προχωρούμε με θάρρος προς το μέλλον,που κρατά ο Θεός » ο καιρούς και χρόνους εν τη ιδία εξουσία θέμενος » στα χέρια Του, όπου βρίςκεται και το παρόν μας. Ενα τέτοιο ευλογημένο από τον Θεό παρόν,ας είναι για όλους μας ο καινούργιος χρόνος.

Ακολούθηςε Δοξολογία, έγινε η ευλογία της Βαςιλόπιτας,που διανεμήθηκε ως ευλογία στους πιςτούς και η Απόλυςη.