Η ανθρωπότητα βρισκόταν μέσα στην αφόρητη θλίψη και έρχεται η Παναγία μας που είναι η παγκόσμια χαρά.

Του Σταμάτη Μιχαλακόπουλου / Ι. Ν. Ευαγγελιστρίας Πειραιώς

Στην 1η ακολουθία της Β΄ Στάσεως των Χαιρετισμών που τελέστηκε στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, την Παρασκευή 2 Μαρτίου, προεξήρχε και μίλησε προς τους πιστούς, ο Πρωτοπρεσβύτερος Ανδρέας Μαρκόπουλος, από την Ιερά Μητρόπολη Πειραιώς.
Η συμμετοχή και η ομιλία του π. Ανδρέα, εντάσσονται στο πλαίσιο των εορταστικών εκδηλώσεων, που οργανώνονται για 20η συνεχή χρονιά στον Ναό, με την ευκαιρία της εορτής του Ευαγγελισμού και με τον γενικό τίτλο «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΡΙΑ 2018».

Ο π. Ανδρέας, στην αρχή της ομιλίας του αναφέρθηκε στο ιστορικό της συνθέσεως του Ακάθιστου Ύμνου, ως ευχαριστία και ευγνωμοσύνη προς την Υπεραγία Θεοτόκο, επ’ αφορμή της σωτηρίας της Κωνσταντινουπόλεως από την πολιορκία των Αβάρων, το 626 μ.Χ.
Η Παναγία άκουσε τις προσευχές των παιδιών Της. Και εμείς σήμερα, με αυτά τα λόγια την παρακαλούμε να μας ακούσει και να μας σώσει από τους πόνους, τις ασθένειες και τις άλλες δυσκολίες. Όλα αυτά έχουν φέρει την θλίψη μέσα στην καρδιά μας.
Έτσι, ο π. Ανδρέας, ακολούθως, ανέλυσε θεολογικά το πρόβλημα του πόνου στη ζωή μας. Κι όπως τόνισε από την αρχή, το πλαίσιο που μπορούμε να τοποθετήσουμε χρονικά την έλευση του πόνου στη ζωή των ανθρώπων, είναι η πτώση των πρωτοπλάστων.
«Ο πόνος είναι μεταπτωτικό στοιχείο, σύμφωνα με τους Πατέρες της Εκκλησίας. Όταν συνέβη η πτώση, δόθηκαν από τον Θεό όχι τιμωρίες, αλλά φάρμακα παιδαγωγικά, προκειμένου ο άνθρωπος να συντριβεί και αντιληφθεί τι έκανε.
Έτσι έχουμε όλη αυτή τη μακρά περίοδο του ανθρώπου, την μεταπτωτική, όπου είναι έντονος ο πόνος μέσα στην καρδιά του ανθρώπου.
Έρχεται όμως ο λειτουργικός χρόνος, ο χρόνος ο αποκαλυπτικός, όπου έρχεται η Παναγία μας.»
Η ανθρωπότητα βρισκόταν μέσα στην αφόρητη θλίψη και έρχεται η Παναγία μας που είναι η παγκόσμια χαρά. Συλλαμβάνεται από τους θεοπάτορες Ιωακείμ και Άννα, για να φέρει την χαρά.
Σπεύδει και φέρνει την χαρά σε όλη την ανθρωπότητα. Πήρε την θλίψη του ανθρώπου, γιατί γέννησε τον Χριστό μας, ο οποίος είναι η απόλυτη χαρά και ειρήνη του κόσμου.
Η λύπη έρχεται σαν μεταπτωτικό στοιχείο, προκειμένου ο άνθρωπος να εμπεδώσει μέσα του, από πού έφυγε και απομακρύνθηκε και που θα πρέπει να επιστρέψει τώρα.
Όπως όμως τόνισε ο π. Ανδρέας, έχουμε όμως κι ένα άλλο αίτιο, το μένος και την επίθεση του διαβόλου. Και τέλος, ένα τρίτο αίτιο, είναι τα πάθη του ανθρώπου.
Και τώρα τι πρέπει να κάνει ο χριστιανός; Καταφεύγει στην Υπεραγία Θεοτόκο. Γιατί είναι η δασκάλα, η μητέρα του πόνου. Πόνεσε η Παναγία μας και τώρα σπογγίζει τον δικό μας πόνο.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας, μας λένε ότι ο πόνος είναι το πανεπιστήμιο της ζωής. Και γι’ αυτό αισθάνονται ότι είναι επίσκεψη του Θεού. Γαληνεύει ο άνθρωπος, αμβλύνεται η καρδιά του, συνετίζεται.
Κι όπως είπε ολοκληρώνοντας την ομιλία του:
«Η Εκκλησία μας είναι το λιμάνι του Χριστού, όπου βρισκόμαστε για να φτάσουμε στον ουρανό. Παρουσιάζονται φουρτούνες στη ζωή μας. Δεν φοβόμαστε όμως μην καταποντιστούμε.
Γιατί η Παναγία μας, μας ακούει κι όλες οι προσευχές μας γίνονται αποδεκτές από Εκείνη και δι’ Αυτής πάνε στο θρόνο του Αγίου Θεού.»