Του Θεοδώρου Καλμούκου/ «Εθνικός Κήρυξ»
Θα ήταν παράλειψη να μη γράψω δυο σκέψεις για τον αείμνηστο Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, που στις 28 Ιανουαρίου συμπλήρωσε έντεκα χρόνια από την ημέρα που η Εκκλησία της Ελλάδος, η ίδια η Ελλάδα, η Ορθοδοξία κι ο Ελληνισμός παντού, εντός και εκτός συνόρων, έχασαν τη δυνατή και καθαρή φωνή του, τη δυναμική παρουσία του και το ατέλειωτο χαμόγελό του.
Το μήνυμα τούτων των σκέψεων είναι ένα και μοναδικό, πως ο Χριστόδουλος λείπει τόσο πολύ από τη σημερινή Ελλάδα, η οποία μόλις προχτές γεύτηκε το πικρό ποτήρι της παράδοσης της Μακεδονίας σε χέρια αλλότρια. Κι ο κ. Τσίπρας ανερυθρίαστα είπε στον Μακρόν της Γαλλίας και άλλους πως «αυτοί που διαμαρτυρήθηκαν ήταν μόνο 70 χιλιάδες ακραίοι λαϊκιστές». Μάλιστα, πρωθυπουργός αυτός της Ελλάδος.
Αν ζούσε ο Χριστόδουλος θα είχε φέρει τα πάνω κάτω και θα έλεγε σε Κοτζιάδες, Κατρούγκαλους και Τσίπρηδες «ουκ έξεστιν υμάς», δεν σας επιτρέπουμε και θα ηγείτο ο ίδιος των κινητοποιήσεων και των συλλαλητηρίων όπως έκανε τότε με τον έτερο θεωρητικό του εκσυγχρονισμού, Σημίτη. Δύσμοιρη Ελλάδα σε ποίων τα χέρια έχεις πέσει!
Είναι έμπονη δυστυχώς η επισήμανση πως η Εκκλησία της Ελλάδος έχει περάσει στην αφωνία, στην αφάνεια και την αλαλία και μάλιστα σήμερα που οι καιροί μας βοούν και που ο λόγος της Εκκλησίας όφειλε να είναι το συναμφότερο τόσο ένας θρήνος προφητικός, όσο κι ένας λόγος θαρρετός. Πολύ φοβούμαι πως με αυτή την αφωνία θα ψηφιστούν κι όλα τα άλλα τα ανίερα που εξύφαναν από κοινού Τσίπρας και Ιερώνυμος. Αχ Χριστόδουλε πόσο λείπεις!
Θ.Κ.
