Του π. Ηλία Μάκου
Στον ομώνυμο ναό παρών ο Σεβ. Μητροπολίτης Κονίτσης Ανδρέας περισιτοιχιζόμενος από ιερείς της περιοχής, ο οποίος, κατά το κήρυγμά του, αναφέρθηκε στη στοργική Μητέρα του Θεού, που ανακουφίζει τους πονεμένους, ενώ παρηγορεί και ελεεί τους αμαρτωλούς.
Και πρόσθεσε πως η αγάπη της πλούσια απλώνεται σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Αυτό το γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά. Όλοι έχουμε να διηγηθούμε για κάποιο θαύμα της Παναγίας στον εαυτό μας, στους οικείους μας, στο έθνος μας.
Γι’ αυτό η αγάπη μας προς εκείνη, που, με το βάλσαμο της μητρικής της τρυφερότητας θεραπεύει τα τραύματα της ψυχής μας και τα πάθη του σώματός μας.
Επεσήμανε ακόμη πως πόσες φορές δεν έσωσε το έθνος μας, απλώνοντας τη χάρη της πάνω από τον αγωνιζόμενο στρατό μας και τον δοκιμαζόμενο λαό μας. Αυτά δεν πρέπει να τα σκεπάζει η λήθη, αλλά να μένουν ζωηρές μνήμες στη συνείδηση του λαού μας.
Ο Σεβασμιώτατος κάθε χρόνο φροντίζει να μη λείπει από την εορτή, από τα χρόνια ακόμη, που ήταν ιεροκήρυκας στη Μητρόπολη, ενώ οι κάτοικοι του χωριού, που έχουν σημείο της πνευματικής και της κοινωνικής τους ζωής την εικόνα της Παναγίας της Πληκατιώτισσας, την εορτάζουν αδιάκοπα από την εύρεσή της το 1770.
Προς το τέλος της θείας λειτουργίας ακολούθησε λιτανεία της εικόνας περιμετρικά του χωριού, που την ακολούθησαν εκατοντάδες προσκυνητές.
Η στάση, λίγο έξω από το χωριό, στο παρεκκλήσι της «Παναγιοπούλας», στο βράχο που υπέδειξε η Παναγιά να χτιστεί (ανεγέρθηκε το 1775, κατεδαφίστηκε το 1951 για να υψωθεί εκ βάθρων άλλο στη θέση του από το στρατό), βοήθησε τους προσκυνητές να καταλάβουν ότι στην ασφυξία της εποχής μας, υπάρχει μια Μάνα με αναρίθμητα παιδιά, τα οποία συμπονεί. Και φωταγωγεί τις ψυχές τους, όταν σκοτεινιάζουν.
Η ΕΥΡΕΣΗ ΤΗΣ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ
Σύμφωνα με την παράδοση, που σώζεται από στόμα σε στόμα, βοσκοί, που έβοσκαν τα πρόβατα τους είδαν, μέσα στο σκοτάδι ένα φως, σε σημείο του δάσους, που εμφανιζόταν, επί πολλές ημέρες, στη διάρκεια της νύκτας.
Πήγαν στον τόπο εκείνο, αλλά δεν διαπίστωσαν να υπάρχει κάτι. Τελικά εντόπισαν κάτω από ένα δένδρο ολόρθη την εικόνα της Θεοτόκου. Οι εικασίες πολλές.
Είτε την έκρυψαν για να τη διαφυλάξουν από τους Τούρκους, είτε προέρχεται από λεηλατημένο μοναστήρι και την άφησαν καλόγεροι για να τη σώσουν, είτε εγκαταλείφθηκε στην ερημιά τα χρόνια της Τουρκοκρατίας, από μετακινούμενους χριστιανικούς πληθυσμούς, που καταδιώχθηκαν.
Την έβαλαν πάνω σ’ ένα κουτσό άλογο, το οποίο θεραπεύτηκε μόλις η εικόνα το ακούμπησε, και το άφησαν να πορευτεί μόνο του. Αρχικά τοποθετήθηκε σε ναό, που είχε χτιστεί το 890 (σώζεται μέχρι σήμερα).
Η εικόνα μετακινούνταν εντός του ναού και μια ημέρα, σύμφωνα με όσα διασώζονται, ανέβηκε στον ώμο του ιερέα.
Οδηγούμενος από αυτή κατέληξε στα χαλάσματα ενός παλαιότερου ναού, όπου στο χώρο εκείνο ανεγέρθηκε το 1775 εκκλησιά.
Μερικά από τα θαύματα της εικόνας της Παναγίας της Πληκατιώτισσας, που καταγράφηκαν, έχουν να κάνουν με εγκυμοσύνη στείρων γυναικών, με λήξη παρατεταμένων ανομβριών, με δάκρυα στα μάτια της Θεοτόκου.
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ
Οι προσκυνητές ένιωσαν την ανάγκη να προετοιμάσουν τους εαυτούς τους για να γίνουν μέτοχοι των πνευματικών εμπειριών της Παναγίας.
Και επικαλέστηκαν τη μεσιτεία της. Πρώτος και βασικός σκοπός της μεσιτείας της είναι η υπέρβαση της φθαρτότητας και η επαγγελία της ψυχικής ανάστασης για κάθε άνθρωπο.
Ας την παρακαλούμε πάντοτε να μεσιτεύει για τη ζωή και τη σωτηρία μας, ώστε να στέλνει ο Κύριος το έλεός Του.
Και να μην ξεχνάμε ποτέ τούτο: Το μεγάλο θαύμα, που είναι η λειτουργία της ύπαρξής μας μέσα στον κόσμο, ακολουθούν πολλά θαύματα, που όχι μόνο επιβεβαιώνουν τη χαρισματική σχέση του θεϊκού μεγαλείου με την αμαρτωλότητά μας, αλλά διακηρύττουν, ότι απαραίτητη προϋπόθεση του θαύματος, όπως διδασκόμαστε και από τη ζωή της Παναγίας, είναι η κοινωνία με τον Θεό και την Εκκλησία Του.
