«Ερωτάς πώς τα ημέτερα καί λίαν πικρώς… τα της Εκκλησίας αποίμαντα…». Και το λέει αυτό παρακαλώ ένας από τους «τρείς μεγίστους φωστήρες της τρισηλίου Θεότητος», ο δεύτερος Θεολόγος μετά τόν Απόστολο και Ευαγγελιστή Ιωάννη, ένας γνήσιος νηπτικός Πατήρ, ένας ευαίσθητος ταλαντούχος ποιητής, ένας Επίσκοπος (!)

Δεν ευλογεί τα γένια του! Δεν στρουθοκαμηλίζει. Δεν εθελοτυφλεί. Δεν συγκαλύπτει τα σφάλματα. Ομολογεί με πόνο την διάλυση της Εκκλησίας!
Ποιός υψηλόβαθμος κληρικός έχει σήμερα το θάρρος να ομολογήσει λάθη, πάθη, ολισθήματα, παρεκτροπές, απρέπειες, μικρότητες μέσα στον χώρο της Εκκλησίας;
Ποιός έχει το θάρρος να παραδεχθεί ότι κάποιοι κληρικοί ή δήθεν πιστά μέλη της Εκκλησίας ηδονίζονται με ραδιουργίες, δολοπλοκίες, μηχανορραφίες, ίντριγκες;
Ποιός εκκλησιαστικός ανήρ δύναται να κρίνει τα κακώς κείμενα του εκκλησιαστικού χώρου, να κάνει την αυτοκριτική του;
Δύσκολο αγώνισμα και μόνο για ολίγους!
Ο λόγος του προφητάνακτος Δαυίδ ηχεί ελεγκτικά δια μέσου των αιώνων: «πάντες εξέκλιναν, άμα ηχρειώθησαν, ουκ έστι ποιών αγαθόν ουκ έστιν έως ενός»!
Ωστόσο δεν είναι παράδοξο και ασυνήθιστο το γεγονός αυτό στο διάβα των αιώνων. Η Εκκλησία είναι ένα νοσοκομείο, στο οποίο ενδημούν, παρεπιδημούν και… ευδοκιμούν ασθενείς που πάσχουν από ποικίλα νοσήματα, ενίοτε και ανίατα. Και οι κληρικοί μας είναι μέλη αυτής της κοινωνίας.

Το ζητούμενο δεν είναι πώς να τα σκεπάσουμε αλλά πώς να τα θεραπεύσουμε. Δεν είναι στις προθέσεις μας να γινόμαστε ιεροκατήγοροι και να επωμιζόμαστε κι άλλα αμαρτήματα στα πολλά που έχουμε.

 Σκοπός μας είναι να εργαστούμε για το καλό της Εκκλησίας. Ποθούμε την εξυγίανση και την πνευματική ανόρθωση του κλήρου. Πολεμούμε στις επάλξεις και δεν ταμπουρωθήκαμε στις οπές της γης.

Στηλιτεύουμε τα κακώς κείμενα και καυτηριάζουμε τις πληγές που πυορροούν, για να βάλουμε ένα λιθαράκι στην αποθεραπεία και στην εξυγίανση. Το πετυχαίνουμε; Δεν  το πετυχαίνουμε; Θα το κρίνει η ιστορία και ο Θεός!