Του π. Ηλία Μάκου

Ασταμάτητα ευωδιάζουν τα λείψανα του οσίου Δαυίδ, που εορτάζει την 1 Νοεμβρίου, και έγιναν πανηγυρικές λατρευτικές εκδηλώσεις στο μοναστήρι του στις Ροβιές Εύβοιας.

Αυτή την ευωδιά την αισθάνεται πλήθος ατόμων, που καθημερινά συρρέουν στη Μονή, όπου σώζονται ακόμη το πετραχήλι και το θυμιατό του. Ζουν οι πιστοί και τα πολλά θαύματά του.

Αξιώθηκε, όσο ζούσε να κάνει και θαύματα, όπως όταν χτύπησε με το ραβδί του βράχο και ανέβλυσε άφθονο και ιαματικό νερό, το σημείο ονομάζεται “Αγιονέρι”.

Δυνατό πνευματικό του όπλο η προσευχή, κυρίως σ’ ένα μικρό σπήλαιο μέσα στο βράχο, ο χώρος ονομάζεται “Ασκηταριό”.

Στη Μονή αυτή, την οποία ίδρυσε το 1540 πάνω στα ερείπια παλαιού ναού, τον οποίο κατέστρεψαν οι Τούρκοι, αναδείχθηκε, ακολουθώντας το ασκητικό παράδειγμά του, ο σύγχρονος άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας Ιάκωβος Τσαλίκης, που για πολλά χρόνια διετέλεσε ηγούμενός της.

Είναι ενδεικτικό ότι πολλές ώρες, ακόμη και νύχτες ολόκληρες, προσευχόταν, όπως και ο όσιος Δαυίδ. Γιός ιερέα ο όσιος Δαυίδ από παιδάκι έδειξε κλίση στα ιερά γράμματα.

Μάλιστα ως ηγούμενος της Μονής Παναγίας Βαρνακόβας αρχικά και του Οσίου Δαυίδ στη συνέχεια, τα διέδωσε στο υποδουλωμένο γένος.

Ο όσιος Δαυίδ ως άνθρωπος του Θεού, είναι φως του κόσμου. Ο τρόπος, που συμπεριφερόταν, κινούνταν, αντιδρούσε και σκαφτόταν, βοηθούσε στον καθορισμό της ορθής πορείας, όχι μόνο της δικής του, αλλά και των άλλων.

Βίωνε στην ψυχή του ότι δεν ήταν μόνος σ’ αυτή τη γη, δεν ζούσε μόνο για τον εαυτό του, υπάρχουν και άλλοι και έχει ευθύνη γι’ αυτούς.

Συναισθάνθηκε το μερίδιο της υπευθυνότητας, που του αναλογούσε, για να διαλύσει τις αβεβαιότητες και τους φόβους, σε μια κοινωνία, που κινδύνευε να χαθεί στο σκοτάδι της καταπίεσης, της αποσύνθεσης, του μίσους και της αμαρτίας, κάτω από την Οθωμανική δυναστεία.

Εδώ δεν χωρούν συμβιβασμοί, υποκρισίες και απάτες. Εδώ η ύπαρξη γίνεται κρυστάλλινη και η ζωή διάφανη.

Με τη βοήθεια του Θεού είδε την παρουσία Του μέσα του και γύρω του. Και μας δίνει το μάθημα και με τη ζωή του και με τα θαύματά του να μην έχουμε μυωπία πνευματική.

Να μην είμαστε ανίκανοι να συναισθανθούμε το σκοτάδι, τη σύγχυση της αδιαφορίας, το κομμάτιασμα της αλήθειας.

Να μην τα ωραιοποιούμε και τα εξιδανικεύουμε όλα. Απλά να μη ξεχνάμε, το μαρτυρεί και ο όσιος Δαυίδ, ότι το φως του Θεού είναι ισχυρότερο από οτιδήποτε άλλο.