Πλήθος πιστών υποδέχθηκαν την A.Θ. Παναγιότητα τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο, το πρωί της Δευτέρας, 7 Οκτωβρίου 2024, στην Ι. Μονή Παντανάσσης Mangrove, που βρίσκεται σε μία δασώδη περιοχή στην περιφέρεια του Σύδνεϋ.

Στην είσοδο της Ι. Μονής τον Παναγιώτατο καλωσόρισαν ο Ηγούμενος της, Πανοσιολ. Αρχιμανδρίτης κ. Ευσέβιος περιστοιχούμενος από τα μέλη της Αδελφότητός του.

Στην υποδοχή παρέστησαν οι Ηγούμενοι και οι Ηγουμένισσες των πέντε Ι. Μονών της Ι. Αρχιεπισκοπής, μοναχοί και μοναχές, ο Εξοχ. Πρέσβης της Ελλάδος στην Αυστραλία κ. Σταύρος Βενιζέλος, εκπρόσωποι συλλόγων και κοινοτήτων, και μέλη της Χριστιανικής Ενώσεως Νέων.

Στη συνέχεια, στο Καθολικό τελέστηκε Δοξολογία, στο τέλος της οποίας ο Ηγούμενος της Μονής, ευχαρίστησε τον Παναγιώτατο για την επίσκεψη του, την οποία χαρακτήρισε ιστορική, και αναφέρθηκε στην ιστορία του Μοναστηριού. Προσέφερε δε ως δώρο προς τον Πατριάρχη μίαν αγιογραφημένη στην Μονή εικόνα της Παναγίας της Νικοποιού, επάνω σε ξύλο από φλοιό δένδρου της περιοχής. 

Ο Πατριάρχης, στην αντιφώνησή του, εξέφρασε τη συγκίνησή του από την επίσκεψη του σε αυτό το Μοναστήρι της Παναγίας και ευχαρίστησε για την θερμή υποδοχή που του επεφυλάχθη, ενώ έκανε γνωστή την απόφαση του να τιμήσει τον προηγούμενο της Μονής, Πανοσιολ. Αρχιμανδρίτη κ. Στέφανο. 

“Η Ιερά Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας είναι τω όντι πλουσίως ευλογημένη και ηλεημένη παρά Θεού, με την ύπαρξιν και λειτουργίαν ουχί μιάς αλλά πέντε Ιερών Μονών, Άι οποία αίτινες προοδεύουν και ακμάζουν πνευματικώς χάρις εις το αγωνιστικόν φρόνημα των μοναζόντων και μοναζουσών, αλλά χαρις και εις το ενδιαφέρον και την πατρικήν αγάπην του Ιερωτάτου Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας. Έξοχον παράδειγμα τοιαύτης πνευματικότητος και υψηλού μοναστικού φρονήματος αποτελεί η Ιερά Μονή της Παντανάσσης, ήτις ανιδρύθη εν έτει 1975ω υπό του ακαμάτου πολυσεβάστου Γέροντος Προηγουμένου Στεφάνου, όστις εγνώριζε καλώς ότι άνευ της υπάρξεως των Ιερών Μονών η πνευματική ζωή και παρουσία Τοπικής τινος Εκκλησίας παρουσιάζει σοβαροτάτας ελλείψεις.

Mε την ευχήν και την ευλογίαν του μακαριστού Αρχιεπισκόπου κυρού Στυλιανού η Μονή έκαμε τα πρώτα της βήματα εις ένα τόπον μακράν της παρούσης τοποθεσίας, αλλά βραδύτερον η πρόνοια του Θεού και η χάρις της Κυρίας Θεοτόκου ωδήγησαν την Αδελφότητα εις τον ωραιότατον και κατάφυτον τούτον τόπον, και συν τω χρόνω ωκοδομήθησαν τα περίλαμπρα κτήρια, ηυξήθη ο αριθμός των Πατέρων και, κυρίως, εμεγεθύνθη ο ζήλος και η αγάπη δια τον Χριστόν και την Βασιλείαν Του, αφού ως ήδη ελέχθη ο Μοναχισμός δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο πόθος της Βασιλείας.

Τον πόθον αυτόν εκαλλιέργησεν εις τους Πατέρας μετ’ επιστήμης και επιμελείας ο πολιός Προηγούμενος Στέφανος, χωρίς να παραμελήση την διακονίαν του εις την Ιεράν Αρχιεπισκοπήν, καθώς υπήρξεν ο εμπνευστής και ιδρυτής της Χριστιανικής Ενώσεως Νέων και του Κέντρου Προνοίας, αλλά και γενικώτερον ήτο ο πολύτιμος συμπαραστάτης της Αρχιεπισκοπής εις κάθε καλόν έργον, εκ των στενών συνεργατών του αοιδίμου Αρχιεπισκόπου Ιεζεκιήλ, και εν συνεχεία του Στυλιανού, αποδεικνύων και δια του τρόπου αυτού ότι ο Μοναχός ζη μεν εκτός του κόσμου, αλλά δεν αδιαφορεί δια τον κόσμον και τον λαόν του Θεού. Τον ευλογούμεν ολοθύμως και τον επαινούμεν καρδιακώς δια την πολυετή και ακάματον προσφοράν του εις την Τοπικήν Εκκλησίαν και ως τιμητικήν επιβράβευσιν της προσφοράς και της αφοσιώσεώς του του απονέμομεν σήμερον ολοκαρδίως το οφφίκιον του αρχιμανδρίτου του Οικουμενικού Θρόνου, με την ευχήν να συνεχίση, δια πολλά έτη ακόμη, να αποτελή ζωντανόν παράδειγμα πνευματικότητος, εργατικότητος και υπακοής εις την Εκκλησίαν! Να ζήτε, Γέροντα-Άξιος!”

Αμέσως μετά, ο Παναγιώτατος εγκαινίασε τη νέα πτέρυγα της Μονής, καθώς και την υδατοδεξαμενή ιχθυοκαλλιέργειας για την κάλυψη των αναγκών του Μοναστηριού. Στη συνέχεια προέστη της Μοναστικής Συνάξεως των Μοναχών και των Μοναζουσών της Ι. Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας, κατά την οποία τον προσφώνησε ο Ποιμενάρχης Σεβ. Αρχιεπίσκοπος κ. Μακάριος.

Στην αντιφώνησή του, ο Παναγιώτατος αναφέρθηκε στη σημασία του μοναχισμού στην Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά και στον τρόπο του βίου εκείνων που θα τον επιλέξουν.

“Η καιομένη, συνεπώς, καρδία του μοναχού αγαπά πρωτίστως τον Θεόν και εν ταυτώ πάσαν την κτίσιν, τα ορατά και αόρατα, τα λογικά και άλογα, άνευ διακρίσεων, μερισμών και προϋποθέσεων. Εκ της πεπυρωμένης, υπό της θείας αγάπης, καρδίας του μοναχού εκπορεύεται η προσευχή, ήτις είναι η μεγαλυτέρα υπέρ του κόσμου προσφορά. Οι μοναχοί, εκ της ησυχίας του ταμιείου των, πραγματικού και νοητού, δύνανται διά της ευχής ακόμη και τα όρη να διατάξουν να βληθούν εις την θάλασσαν (πρβ. Μτ. 21, 21). Ο μοναχός δεν εμπλέκεται εις τας υποθέσεις του κόσμου, δεν επιθυμεί να συμφύρεται με τον κόσμον, δεν ορέγεται αξιώματα και τιμάς, πολλώ δε μάλλον, να ασκή ποιμαντικήν εν τη Εκκλησία και να επεμβαίνη εις τα της Εκκλησίας, «προφάσει ευσεβείας». Ασφαλώς, οι μοναχοί ημπορούν να συμμετέχουν εις το έργον της Τοπικής Εκκλησίας, υπό την ευλογίαν και την καθοδήγησιν του Επισκόπου αλλά ως έκτακτον και παράπλευρον διακόνημα, καθ᾽ ότι το κύριον έργον του μοναχού είναι η καύσις της καρδίας υπό της θείας αγάπης.”

Ολοκληρώνοντας την ομιλία του, ο Πατριάρχης ανέφερε τα εξής:

“Δοξάζομεν τον άγιον Θεόν, διότι εν τη Ιερά Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας ο μοναχισμός πορεύεται οσίως και θεοφιλώς εν τοις παραδεδομένοις εκκλησιαστικοίς πλαισίοις και γνωρίζει ιδιαιτέραν άνθησιν υπό την πεφωτισμένην ποδηγεσίαν των εκλεκτών Γερόντων και Γεροντισσών και υπό την σκέπην και ευλογίαν του φιλομονάχου και εκ των μοναχών, Ιερωτάτου Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας και αγαπητού αδελφού κ. Μακαρίου. Επαινούμεν μεγάλως την αγαστήν ταύτην σχέσιν Επισκόπου και Μονών, εκφράζομεν την βαθείαν ευαρέσκειαν της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας και της ημών Μετριότητος προσωπικώς και απονέμομεν πάσιν υμίν την πατρικήν και Πατριαρχικήν ημών ευχήν και ευλογίαν, ευχόμενοι την χάριν και την ενίσχυσιν του Κυρίου ημών εν τω μοναχικώ υμών δολίχω. Εύχεσθε, Πατέρες και Αδελφοί!”

Στη συνέχεια, ο Παναγιώτατος ευλόγησε την τράπεζα που παρέθεσαν προς τιμήν του ο Ηγούμενος και η Αδελφότητα της Μονής, σε κοντινό ελληνικό εστιατόριο.

___________

Φωτό: Νίκος Παπαχρήστου