Πετυχημένη ήταν η χθεσινή απογευματινή μουσική εκδήλωση, με ελληνικά παραδοσιακά τραγούδια που διοργάνωσε στο «Παλλάντιουμ» η Ιερά Μητρόπολη Λαρίσης, καθώς η αθρόα παρουσία των συμπολιτών μας συνέβαλε στη συγκέντρωση αρκετών εσόδων που θα διατεθούν για την ενίσχυση της Λογίας Φιλαδελφίας και Αλληλεγγύης της Ιεράς Μητροπόλεως.
Η βραδιά περιελάμβανε εκτός από δεξίωση με τοπικά εδέσματα και απόδοση δημοτικών παραδοσιακών τραγουδιών από τα χάλκινα της Γουμένισσας και κληρώσεις με πολλά δώρα.
Στην ομιλία του ο γενικός αρχιερατικός επίτροπος της Ι.Μ. Λαρίσης και υπεύθυνος του Φιλανθρωπικού Οργανισμού Λογίας Φιλαδελφείας και Αλληλεγγύης της Μητρόπολης, π. Ιγνατιος Μουρτζανός, τόνισε μεταξύ άλλων τα εξής: «Δεν είναι δυνατόν ένας πραγματικά χριστιανός, ένας άνθρωπος της Εκκλησίας, να βλέπει ένα συνάνθρωπό του να πονεί και να υποφέρει, να στερείται και να δυσκολεύεται, και ο ίδιος να μην αισθάνεται δυσκολεμένος και πονεμένος. Δεν είναι δυνατόν ένας πραγματικά χριστιανός, ένας άνθρωπος της Εκκλησίας, να βλέπει τον συνάνθρωπό του πεινασμένο ή να είναι άρρωστος ή ανήμπορος ή μόνος κι αυτός να μην συγκινείται και να μην κινείται προς αυτόν με αγάπη. Είναι αδύνατο να είναι κάποιος χριστιανός και να παρακολουθεί ανάλγητος τον ανθρώπινο πόνο και να μην κάνει βήματα αγαπητικά προς τον συνάνθρωπό του. Όταν ο Χριστός μιλά για αγάπη εννοεί την έμπρακτη αγάπη, την ουσιαστική, την πραγματική, την ενεργό. Εξ άλλου ἡ εφαρμογή αυτής της πρακτικής αγάπης θα είναι και το βασικό κριτήριο αξιολόγησής μας κατά τη Δευτέρα Παρουσία.
«Ελάτε, θα ειπεί ο Χριστός, ελάτε οι ευλογημένοι του ουράνιου Πατέρα μου να παραλάβετε την προορισμένη για σάς από καταβολής κόσμου βασιλείαν γιατί επείνασα και μου δώσατε να φάω, εδίψασα και μου εδώσατε να πιω, ξένος ήμουν και με φιλοξενήσατε, ήμουν γυμνός και με εντύσατε, αρρώστησα και μέ επισκεφθήκατε, ήμουν στη φυλακή και ήρθατε να με δείτε…» (Ματ. 25, 34 – 36).
Είναι αξιοπρόσεκτο το γεγονός ότι ταυτίζει ο Χριστός τον εαυτό του με τούς πεινασμένους, τούς διψασμένους, τούς άστεγους, τούς γυμνούς, τούς ξυπόλυτους, τούς άρρωστους, τούς φυλακισμένους. Κι ό,τι προσφερθεί σ’ αυτούς το χρεώνεται για να το ξεπληρώσει εκείνος. Ας αναρωτηθούμε αδελφοί μου, Ποιος μπορεί να ὀνομάζεται χριστιανός και να αδιαφορεί στην πρόσκληση; Στις μέρες μας, όπου έχει περισσεύσει ἡ ευμάρεια των προνομιούχων, έχει πλεονάσει και ο συσσωρευμένος πόνος των κακοπραγούντων. Μια ματιά γύρω μας αποτελεί βοερή πρόσκληση και ισχυρή πρόκληση. Βέβαια όλα αυτά για να λειτουργήσουν χρειάζονται κόπο και μόχθο, θυσίες και δάκρυα, αγρυπνία και θυσιαστική προσφορά, με ακρογωνιαίο λίθο την αγάπη και την πίστη στο Θεό. Μα κυρίως διάθεση για διακονία. Γιατί η έννοια της Διακονίας φέρνει κοντά δύο πρόσωπα, δύο ανθρώπους: αυτόν που διακονεί και αυτόν που διακονείται. Και εδώ το σπουδαίο, επίσης, είναι ότι, σύμφωνα με τη διδαχή της πίστεώς μας, αυτός που διακονείται δεν είναι ένας κοινός άνθρωπος, έστω κι αν φαίνεται πως είναι τέτοιος. Αυτός που διακονείται είναι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός. Όλοι μαζί να γίνουμε διάκονοι και διακόνισσες στην Μητρόπολή μας, στην Ενορία μας, στα Ιδρύματα μας. “Ουκ ήλθον διακονηθήναι αλλά διακονείσαι”.
Αμήν!
